In maart 2022 kondigde auteur Brandon Sanderson aan – in wat nu een iconische YouTube-video is geworden – dat hij in het geheim vijf boeken had geschreven. Hij besloot vier van deze Secret Projects op een niet-traditionele manier aan te bieden, door middel van eigen publicatie, gefinancierd door de meest succesvolle Kickstarter-campagne ooit.

Omdat Brandon Sanderson een van mijn favoriete fantasy-auteurs is, besloot ik uiteraard om deze campagne te steunen en zo de superdeluxe edities van deze boeken in handen te krijgen.
Maar vooraleer de fysieke exemplaren bij hun nieuwe eigenaars komen, wordt elke eerste dag van een nieuw kwartaal (1 januari – 1 april – 1 juli – 1 oktober) een digitaal exemplaar naar de ondersteuners van de campagne gestuurd, zodat iedereen tegelijkertijd de nieuwe verhalen kan gaan ontdekken!

Voor de vorige drie kwartalen verwijs ik je door naar volgende berichten:

En nu zijn we echt wel aan het einde van mijn jaar van Sanderson gekomen, met dit vierde en laatste Secret Project.

Dit laatste Secret Project is het eerste waar ik bewust niet meteen na ontvangst invloog. Mijn ervaring met Yumi had me geleerd dat als mijn leesstemming niet ideaal is, ik me best ook niet dwing een boek te lezen, hoe hard ik er ook naar had uitgekeken. Hierdoor is deze The Sunlit Man ook het eerste van de Secret Projects dat ik eerder fysiek kreeg, dan dat ik het had gelezen. Mijn unboxing hiervan kon je eerder hier al lezen.
Dit zorgde ook dat dit het eerste Secret Project was dat ik niet digitaal hoefde te lezen, maar meteen ook het echte luxueuze boek met zijn prachtige illustraties kon ontdekken tijdens het lezen.

Brandon Sanderson – The Sunlit Man ★★★★

Genre: Fantasy

Years ago he had comrades in arms and a cause to believe in, but now the man who calls himself Nomad knows only a life on the run. Forced to hop from world to world in the Cosmere whenever the relentless Night Brigade gets too close, Nomad lands on a new planet and is instantly caught up in the struggle between a tyrant and the rebels who want only to escape being turned into mindless slaves—all under the constant threat of a sunrise whose heat will melt the very stones. Unable to understand the language, can he navigate the conflict and gain enough power to leap offworld before his mind or body pay the ultimate price?

Nomad woke up among the condemned.

The Sunlit Man werpt je vanaf de eerste zin letterlijk het verhaal in. Dit zet meteen de toon voor de rest van het boek, dat een snel, actievol avontuur is, waar ik even tijd voor nodig had om in mee te zijn. We worden namelijk opnieuw, samen met onze hoofdpersoon, letterlijk op een nieuwe planeet gedumpt en moeten die samen met hem gaandeweg ontdekken.

Dit boek speelt zich af in de Cosmere, het fictieve universum van Sanderson dat veel van zijn verhalen met elkaar verbindt, maar op een planeet die we nog niet eerder hebben gezien.
Wat meteen duidelijk is, is dat onze hoofdpersoon daar naartoe is gereisd vanaf een andere planeet die we wel kennen (door het gebruik van het woord “Storms” als vloekwoord) en dat er veel tijd is verstreken sinds we die planeet voor het laatst zagen, omdat de magie zich heeft ontwikkeld tot meer een wetenschap dan iets wonderbaarlijks. Dit boek bleek dus eigenlijk veel meer sci-fi te zijn dan ik had verwacht, en leunde sterk op de gedachte dat magie slechts een wetenschap is die we nog niet volledig begrijpen.

The sunlight reached him. An incredible, intense, burning light. Prisoners burst into flame, screaming.

Nu, over deze nieuwe planeet, op de typische Sanderson-manier, was deze opnieuw briljant bedacht en draaide rond de heel simpele gedachte: “wat als direct zonlicht dodelijk was?”.
Rond deze vraag is een hele samenleving, ecosysteem en magie-systeem geconstrueerd, waar ik opnieuw enorm van onder de indruk was. Dit unieke aspect van deze wereld zorgde ook voor een nogal donkere toon in het verhaal, waarbij zelfs de magie nogal gruwelijk was om te bereiken.
Wat ook indrukwekkend was, was hoe magische systemen van verschillende Cosmere-planeten werden gemengd, terwijl de wetenschap erachter werd uitgelegd. Dit laat zien hoe bedachtzaam Sanderson zijn wereld creëert, de magie volledig ontwikkelt en begrijpt hoe het werkt. Het is ongelooflijk om de hoeveelheid voorbedachtheid te zien en om te zien hoe alles samenkomt.
Dus ja, voor mij waren de wereld en de magie opnieuw het grootste intrigepunt, dat mij door het verhaal voortstuwde.

We wear away. Ideals are like statues in the wind. They seem so permanent, but truth is, erosion happens subtly, constantly.

Wat echter enigszins teleurstellend was, was het karakterwerk.

Enerzijds hebben we onze hoofdpersoon Nomad, die we duidelijk moeten herkennen uit een ander boek.
Nu moet ik bekennen dat ik er zelf niet achter kwam wie hij was en toen ik het eenmaal opzocht, had ik niet echt een WOW-moment, maar was ik eerder in de war, omdat ik die personages moeilijk met elkaar kon verzoenen. Uiteindelijk bleek dit wel de bedoeling te zijn, gezien dit als een voorafschaduwing moet dienen voor dingen die nog staan te gebeuren. Er zijn namelijk vele jaren verstreken en er hebben duidelijk enkele grote gebeurtenissen plaatsgevonden, die hebben geresulteerd in de veranderingen in ons personage.
Toen ik erachter kwam wie hij was, vreesde ik eerst dat ik mezelf had gespoild voor het enige Cosmere-boek dat ik nog niet heb gelezen, maar zelfs toen ik besefte dat de gebeurtenissen naar waar werd gealludeerd nog niet waren verteld, kon ik mij niet van de gedachte ontdoen dat ik iets cruciaals uit voorgaande boeken had gemist, al dan niet door mijn slechte geheugen.
Dit resulteert in een heel dubbel gevoel, gezien ik echt wel fan ben van verhalen die onderling verbonden zijn en ik doorgaans echt kan genieten van voorafschaduwing en kleine easter eggs, maar hier werkte het precies niet helemaal voor mij, gezien het me uiteindelijk meer afleidde van het huidige verhaal dan als een coole extra laag diende.

Anderzijds vond ik dat de meeste nevenpersonages een beetje te vlak en plat waren om me echt betrokken te voelen. Vooral de slechterik vond ik ontgoochelend eendimensionaal, waardoor hij bijna als een karikatuur aanvoelde.

Sometimes, asking the questions is enough. Because it has to be enough. Because sometimes, that’s all there is.

Wat de plot betreft, dit was gewoonweg leuk.
Een avonturenverhaal pur sang dat zich afspeelt in een zeer intrigerende wereld, die we samen met onze held ontdekken op een vrij wetenschappelijk onderbouwde manier. De climax verliep op typische Sanderlanche-manier, maar gezien ik me weinig betrokken voelde bij de personages, was de impact op mij eerder klein.

Dus al met al een onderhoudend boek, maar niet zonder zijn gebreken. Ook denk ik dat mensen die niet bekend zijn met de Cosmere zich nog verwarder gaan voelen dan ik. Dit boek is duidelijk geschreven voor de fans, zoals Sanderson aangeeft in zijn naschrift, en zal naar mijn mening leuker worden bij herlezen en wanneer de hele Cosmere is onthuld.