In maart 2022 kondigde auteur Brandon Sanderson aan dat hij in het geheim vijf extra boeken had geschreven. Vier van die Secret Projects besloot hij op een niet traditionele manier aan te bieden, namelijk via zelf-publicatie gefinancierd door de meest succesvolle Kickstarter campagne ooit.

Gezien Brandon Sanderson één van mijn favoriete fantasy auteurs is, besloot ik deze campagne te steunen om zo voor een voordeligere prijs de super-de-luxe edities van deze boeken te kunnen bemachtigen.
Maar vooraleer de fysieke exemplaren bij hun nieuwe eigenaars komen, wordt elke eerste dag van een nieuw kwartaal (1 januari – 1 april – 1 juli – 1 oktober) een digitaal exemplaar naar de ondersteuners van de campagne gestuurd, zodat iedereen tegelijkertijd de nieuwe verhalen kan gaan ontdekken!

Voor de vorige twee kwartalen verwijs ik je door naar volgende berichten:

Ondertussen zijn we al aan het derde en voorlaatste geheime boek aangekomen, dat ik in e-boek formaat prompt op 1 juli in mijn inbox ontving!

Dit was de eerste keer dat ik het een beetje over het hoofd had gezien dat ik opnieuw een Brandon Sanderson boek ging ontvangen en daardoor het lezen van dit boek niet meteen had ingepland.

Ik moet ook toegeven dat ik op dat moment een beetje in een vreemde leesstemming was.
Enerzijds had ik echt heel veel zin om te lezen, maar anderzijds was er geen enkel boek dat mij echt aansprak.
Ik besloot uiteindelijk om toch wat te wachten vooraleer ik in dit boek dook. Waar ik de vorige Secret Projects begon te lezen op de dag dat ik ze in mijn inbox ontving, begon ik dit nummertje 3 pas halverwege de maand. Zelfs dan was mijn leesstemming nog niet optimaal, waardoor ik mezelf misschien wat teveel heb geforceerd om het boek nog persé die maand te willen lezen. Hierdoor kan het zijn dat mijn ervaring en mening een beetje is gekleurd?

Brandon Sanderson – Yumi and the Nightmare Painter ★★★★

Genre: Fantasy

Yumi comes from a land of gardens, meditation, and spirits, while Painter lives in a world of darkness, technology, and nightmares. When their lives suddenly become intertwined in strange ways, can they put aside their differences and work together to uncover the mysteries of their situation and save each other’s communities from certain disaster?

Vanwege mijn eerder genoemde vreemde leesstemming kostte het me een tijdje om in het boek te komen en de aan ons geïntroduceerde werelden te kunnen, vooral de wereld van Painter.
Achteraf gezien heeft Sanderson (opnieuw) fantastisch werk geleverd door zowel de wereld van Painter als die van Yumi te beschrijven, en als ik nu het eerste hoofdstuk herlees, waarin de wereld van Painter gedetailleerd wordt beschreven, vind ik het nogal gênant dat ik het niet kon zien. Dit sterkt toch wel mijn overtuiging dat ik had moeten wachten met het lezen van dit boek tot mijn vreemde humeur voorbij was.

The star was particularly bright when the nightmare painter started his rounds.

Dus ondanks mijn rare leesstemming was de wereldopbouw van Sanderson (zoals altijd) van topklasse en superorigineel.
Painter woont in een stad gehuld in duisternis, dat alleen op afstand wordt gehouden door de dubbele hionlijnen – banden van pure energie, de ene groenblauw, de andere fuchsia – die doorheen de stad kruisen en vertakken, en er niet alleen voor verlichting en elektriciteit zorgen, maar ook letterlijk rondlopende Nachtmerries op afstand houden. Deze Nachtmerries zijn donkere, mistige wezens, die soms uit de duisternis tevoorschijn komen om zich te voeden met menselijke dromen. En dit is waar de schilders in beeld komen, om de Nachtmerries via schilderwerken te dwingen om andere, onschadelijke vormen aan te nemen totdat ze terug de duisternis in vluchten.
Painter identificeert zich zo fel met zijn werk als schilder, dat hij niet langer zijn voornaam gebruikt, maar zijn functietitel. Zijn zelfopgeblazen gevoel van belangrijkheid dient echter vooral als een masker om te kunnen negeren hoe enorm eenzaam hij is.

Yumi had always considered the appearance of the daystar to be encouraging.

Yumi daarentegen leeft op een veel minder geavanceerde, meer landelijke plek, waar mensen vertrouwen op yoki-hijo, vrouwen die door de geesten zijn uitgekozen vanwege hun vermogen om creatie, schoonheid en organisatie via kunst onder de knie te krijgen. Door dit meesterschap te demonstreren, worden geesten naar het fysieke rijk getrokken, om vervolgens te worden getransformeerd in nuttige voorwerpen, nodig om het dagelijks leven soepel te laten verlopen.
Yumi is één van de slechts veertien yoki-hijo in haar wereld, die net zo helder en licht is als Painters wereld donker is. Als yoki-hijo wordt alles voor haar gedaan – van zich aankleden tot zich voeden – zodat ze zich volledig op haar kunst kan concentreren: het stapelen van stenen in ingewikkelde, mooie en schijnbaar onmogelijke stapels.
Ondanks haar gezegende leven verlangt Yumi naar een ander leven, waar ze zichzelf kan zijn en niet zo alleen is.

You worked so hard today, the spirit said. Can we give you something? A gift?

Dan gebeurt er op een dag iets waardoor de levens van Painter en Yumi met elkaar spiritueel worden verweven, op een soort Friday-the-Thirteenth-body-swap-manier. Hierdoor worden onze twee hoofdrolspelers gedwongen om samen te leren leven en werken.
En in het samenkomen van Yumi en Painter, krijgen we een verhaal te lezen dat ik niet gewend ben van Sanderson: een zeer introspectief, romantisch en schattig verhaal.
Hoewel het verhaal geen fantastische elementen ontbeerde, was het geen verhaal van grootse actie, maar een verhaal waarin we langzaam onze personages leerden kennen, hun gedachten en innerlijke monologen hoorden en leerden hoe ze tot een bepaalde conclusie kwamen. Hoewel ik aan de ene kant erg genoot van deze langzame, contemplatieve, bijna meditatieve kant, haalde het ook veel urgentie uit het verhaal weg, waardoor ik het heel gemakkelijk vond om het boek een tijdje opzij te leggen om later weer op te pakken. Vooral het middengedeelte sleepte enigszins aan.

All right, let’s talk about me.

Uncharacteristically, I don’t want to discuss the topic. This isn’t a bright point in my career, and I would rather the attention be on other less statuesque people for the duration of the narrative. That said, I know it’s going to distract some of you unless I explain at least a tad.

In contrast met het serieuze verhaal staat onze verteller, wederom onze favoriete Cosmere wereldhopper Hoid.
Net als bij Secret Project #1 voelt Hoid zich gedwongen om bepaalde dingen aan ons uit te leggen en commentaar te leveren op zijn gebruikelijke dwaze manier, wat voor een komische en luchtige noot zorgt. Zijn stem was in dit verhaal echter een stuk ingetogener dan in Tress of the Emerald Sea, wat heel goed bij dit introspectieve verhaal paste.
Zijn algehele rol in het verhaal is uiteindelijk vrij minimaal, aangezien hij vastzit bevroren als een standbeeld dat als kapstok wordt gebruikt in een noedelrestaurant, terwijl zijn spren Design de show steelt met het runnen van het bovengenoemde noedelrestaurant.

It’s a common mistake to assume that someone is weak because they are accommodating

Over het algemeen vond ik Yumi and the Nightmare Painter echt wel een leuk boek, ondanks zijn traagheid en mijn moeilijkheid om erin te komen (al dan niet te wijten aan mijn stemming?).
Ik hield van de duidelijke inspiratie uit de Aziatische media en het gebruik van een paar welbekende tropen hieruit. Ik hield ook van de onmiskenbare Aziatisch-geïnspireerde setting, eenmaal ik de hersenkracht hervond om die te visualiseren. Ik vond het fijn om zowel Painter als Yumi langzaam te leren kennen, maar emotioneel was ik nooit ten honderd mee. Ik vond de magie weer subliem gevonden en vond de vertelstijl aangenaam. En ik vond de hints naar de Cosmere opnieuw leuk om te herkennen, maar soms wel onnodig, omdat het wegnam van het verhaal.

Dus zeker en vast weer een goed boek, maar voor mij althans overtreft het Tress of the Emerald Sea niet.

Stories explain us. You want to define what makes a human different from an animal? I can do it in one word or a hundred thousand. Sad stories. Exultant stories. Didactic morality tales. Frivolous yarns that, paradoxically, carry too much meaning.

We need stories.

En om dit af te ronden, wil ik het even over het einde hebben, dus opgepast SPOILER voor dit boek en de Cosmere!
Kijk, ik hield echt van Yumi en ik ben zo blij voor haar dat ze eindelijk echt mag leven, maar het voelde ook een beetje als terugkrabbelen?!
Ik weet niet, met wat we ook weten over Kelsier, voelt het alsof Sanderson zijn personages niet kan laten sterven. Gaan we Wayne dan ook terug zien?
Tegelijkertijd weet ik dat deze opmerking een beetje hypocriet is van mij. Ik denk oprecht dat het einde aangrijpender zou zijn geweest met het bitterzoete einde, maar ik zou er waarschijnlijk ook ongelukkig mee geweest zijn, lol