Als je mij al een tijdje volgt dan weet je dat ik de gemiddelde aandachtsspanne van een mug heb. Eén dag plaats ik overenthousiast een bericht over een bepaald project om het dan de andere dag gewoon weer vergeten te zijn. Zo verzamelde ik over de jaren heen niet alleen heel veel wolletjes, maar ook aardig wat half afgewerkte projecten.
Nu dacht ik dat het misschien eens geen slecht gedacht zou zijn om al die vergeten werkjes eens op te duikelen. Ik heb in elk hoekje, elke zak, elke mand en kast gekeken en eindigde met 13 verwaarloosde projecten. Al bij al valt het eigenlijk nog mee, vind ik. Mijn grootste probleem, als je het al dat kunt noemen, is nog steeds gewoon wolletjes kopen om dan helemaal niet te beginnen aan het geplande idee.
Ik ben nu van plan om elk van die verloren werkjes eens opnieuw te gaan bekijken om te beslissen wat ik er mee ga aanvangen: verder afwerken, een nieuwe bestemming geven of gewoon uithalen. Kijken jullie mee?

Na het stapeltje granny squares en het zomertopje, heb ik het vandaag over:

Het Hommeltuniekje

Een jaar geleden was ik dolenthousiast over dit patroontje uit een Phildar magazine.
Het leek mij een schitterend ontwerp voor mijn metekindje en wou het maken voor haar vijfde verjaardag. De wol werd gekocht en dan pas, omgekeerde wereld, ging ik op zoek naar het patroon.

Robe 047-T10-398

Het was niet eenvoudig om het patroon in handen te krijgen en toen ik het eindelijk had, was dat enkel in het Frans.
“Geen probleem,” dacht ik, “Frans ken ik.” dus ik ging naarstig aan het vertalen. Helaas bleek het toch niet zo eenvoudig te zijn, maar uiteindelijk lukte het me om het patroon lijn per lijn uit te schrijven voor maatje 6 jaar.

En daarna begon het echte werk: proeflapje breien, rekenen en tellen, en opzetten voor het eerste stuk, het rugpand.

Ik begon dit te breien tijdens het Eurovisiesongfestival van mei vorig jaar. Op dat moment breide ik echt naarstig en binnen een mum van tijd had ik het rugpand af.

En dan ging het mis.
Ik zette op voor het voorpand en begon, net zoals bij het rugpand, naarstig te breien. Maar opeens was ik niet meer zo zeker van mijn interpretatie van het patroon. Ik kreeg zo’n vreemd knagend gevoel dat er iets niet klopte, waardoor ik blokkeerde. Het tuniekje ging even de koelkast in.
De zomer en de verjaardag van mijn metekindje kwamen en gingen, zonder dat ik nog de moed had gevonden het patroon opnieuw op te nemen. Dit duurde totdat ik weer begon na te denken over kerstcadeau’s.

Ik haalde het patroontje boven en begon het opnieuw te bestuderen. Ik dacht te weten waar ik de mist was in gegaan bij de vertaling en herschreef het patroon opnieuw helemaal uit. Bij dit opnieuw uitschrijven kwam ik wel tot een constatatie. Ik had het eerder ook al gedacht, maar nu was ik het helemaal zeker: dit is een patroon voor een breimachine.
Ik vermoedde dat dit niet echt uitsloot om het ook met de hand te breien, maar feit was wel dat het ingewikkelder en omslachtiger leek dan nodig. Zo werd elke zoom ook los van de panden en de mouwen gebreid, zodat er voor dit simpel lijkend tuniekje 8 afzonderlijk gebreide stukken nodig zijn.

Maar op dat moment liet ik er me nog niet door afschrikken.
Het reeds gebreide stuk voorpand haalde ik uit. Het rugpand liet ik voorlopig zo en ik besloot het voorpand volgens de nieuwe interpretatie te breien, met de hoop dat het reeds gebreide rugpand toch nog dienst zou kunnen doen.

Edoch, het kwaad was geschied: eenmaal ik ergens over begin te twijfelen kan ik die radertjes in mijn hoofd moeilijk stil leggen. Ik bleef twijfelen over het patroon en dan begon ik ook te twijfelen over de maat. Hoe langer ik er over deed, hoe groter mijn metekindje werd en hoe kleiner het tuniekje werd.
En zo verdween het weer bijna een halfjaar in de koelkast, waardoor het nu zeker veel te klein geworden was.

Eind april haalde ik het weer boven en voelde meteen een soort moedeloosheid wanneer ik zag wat ik nog moest om het af te krijgen. Ik heb er gewoon de courage niet meer voor. Dus ik besloot de handdoek in de ring te gooien.
Maar ik ging meteen wel op zoek naar een alternatief patroon voor de wol en ik denk een goede kandidaat te hebben gevonden! Mij lijkt dat het Bulle patroon van Oomieknits, mits een aantal aanpassingen, wel een vrij gelijkaardig tuniekje als dat van Phildar zal kunnen opleveren.

Oomieknits’ Bulle prototype voorkant

Oomieknits’ Bulle prototype achterkant

Oomieknits’ Bulle prototype zak

Het begint weer helemaal te kriebelen! Dit wordt dus vast en zeker vervolg 😀

Groetjes,
Charlotte