Visite

Vorige woensdag had ik mijn meter uitgenodigd voor de koffie.

“Leuk!”, zei ze, “Krijg ik dan mijn nieuwe handschoentjes?”

“Chuck!”, dacht ik, “Helemaal vergeten dat ik dat beloofd had.”

Een tweetal jaar geleden haakte ik al eens een paar handschoentjes voor haar. Ze vindt ze heel handig, maar had me gevraagd of het mogelijk zou zijn om nog een paar te maken die wat verder op de pols kwamen en wat langer aan de vingers waren. Toen had ik gezegd dat dit geen probleem was en dat ik dit heel snel klaar kon hebben. Dat was ergens in september van vorig jaar, maar helaas vergat ik dat helemaal. Tot mijn meter er naar vroeg aan de telefoon. Dat was maandag en woensdag zou ze langs komen. Van die beloofde handschoentjes had ik nog geen steek gehaakt. En toch zei ik: “Tuurlijk, ik geef ze je dan mee!”

En zo moest ik in een speed-tempo weer een paar vingerloze handschoentjes haken.
Ik begin er vrij bedreven in te geraken. Ik heb mijn eigen methode uitgewerkt die tot nu toe altijd een perfect resultaat oplevert. Voor de wol koos ik het laatste van de drie bollekes alpaca uit. Zo werden de drie broertjes jaren na aankoop uiteindelijk toch allemaal een paar handschoentjes, maakte ik mijn stash een ietsiepietsie kleiner en, vooral, maakte ik mijn meter blij!

Groetjes,
Charlotte