First Law Along #8: A Little Hatred
Hoewel ik op dit moment nog geen idee heb wanneer de liveshow voor de bespreking van dit boek in de First Law Along plaats zal vinden, het schema had dit boek origineel ingepland voor februari-maart 2024. Met dat het vorige boek met een maandje werd uitgesteld, vond ik het aannemelijk dat dit boek ook wel vooruit zou worden geschoven.
April werd dus de maand dat ik deze opener van een nieuwe trilogie in de First Law wereld las!
Joe Abercrombie – A Little Hatred (The Age of Madness #1) ★★★★
Genre: Grimdark Fantasy
On the blood-soaked borders of Angland, Leo dan Brock struggles to win fame on the battlefield, and defeat the marauding armies of Stour Nightfall. He hopes for help from the crown. But King Jezal’s son, the feckless Prince Orso, is a man who specialises in disappointments.
Savine dan Glokta – socialite, investor, and daughter of the most feared man in the Union – plans to claw her way to the top of the slag-heap of society by any means necessary. But the slums boil over with a rage that all the money in the world cannot control.
The age of the machine dawns, but the age of magic refuses to die. With the help of the mad hillwoman Isern-i-Phail, Rikke struggles to control the blessing, or the curse, of the Long Eye. Glimpsing the future is one thing, but with the guiding hand of the First of the Magi still pulling the strings, changing it will be quite another…
Met A Little Hatred begint de tweede trilogie in de First Law-wereld.
Er zijn een paar decennia verstreken sinds het cynische einde van de eerste trilogie. We zagen al enkele glimpen van de evoluerende wereld in de standalones, maar nu worden we ten volle binnengeleid in een wereld aan het begin van een industriële revolutie. Te midden van de belofte van innovatie en vooruitgang, doemen ook de schaduwzijden van uitbuiting en meedogenloos opportunisme op.
Ondanks deze evoluerende wereld blijven dezelfde oude problemen bestaan. De spanningen tussen Noord en Zuid zijn nog steeds niet opgelost en er wordt opnieuw een aanloop naar een open oorlog genomen, wat extra druk legt op een worstelende samenleving.
Tegen deze achtergrond ontvouwt het verhaal zich met het vertellen van een verontrustend visioen, dat naar mijn gevoel een voorbode is voor het traject van de hele trilogie.
“I saw a wolf eat the sun. Then a lion ate the wolf. Then a lamb ate the lion. Then an owl ate the lamb.”
Door de ogen van zeven personages maken we kennis met een grote cast van personages, vaak verwant of nauw verbonden met personages die we al kennen uit eerdere boeken.
De verschillende perspectieven zijn strategisch verspreid over belangrijke locaties en bieden de lezer zo een overzicht van alle radertjes die in beweging aan het komen zijn.
Globaal las dit boek echt alsof er een nieuw schaakspel werd opgezet, waarbij elk stuk zorgvuldig werd geïntroduceerd en vervolgens gepositioneerd voor de start van een nieuw brutaal en ingewikkeld spel van macht, politiek, ambitie en consequentie.
“Believe it or not, we all want what’s best. The root o’ the world’s ills is that no one can agree on what it is.”
Het verhaal is doordrenkt van tegenstrijdigheden: rijk versus arm, ervaren rotten versus ambitieuze jeugd, gelatenheid versus idealisme.
Abercrombie schuwt niet om elk lelijk, ziekelijk en dubieus kantje van de menselijkheid bloot te leggen, en zijn kenmerkende stijl van somber cynisme vermengd met humor weet me keer op keer mee te nemen.
“We’re cogs in the big machine.”
Het karakterwerk blijft het gebied waarop Abercrombie voor mij uitblinkt.
Stuk voor stuk voelen zijn personages levensecht en gedenkwaardig aan. Ondanks de omvangrijke cast had ik nooit moeite om te onthouden wie wie was.
Hoewel ik in dit boek geen uitgesproken favoriet personage had, vond ik elk perspectief op zijn eigen manier fascinerend, zelfs als dit gepaard ging met een zekere minachting of afkeer. Dit maakte de titel van het boek des te toepasselijker.
Hoewel wordt gezegd dat deze trilogie zonder voorkennis kan worden gelezen, ben ik het daar maar deels mee eens. Ik denk dat een lezer die niet bekend is met de eerste trilogie veel nuances zal missen. Vooral een bepaald aspect dat mij een enorm gevoel van ongemak en afschuw bezorgde, zou niet dezelfde impact hebben gehad zonder die voorkennis. Hoewel het soms heel onaangenaam lezen was, draagt het bij aan de briljant sadistische kant van de auteur.
“The figurehead goes at the front of the ship. Braves the terror of wind and waves, takes the risks and reaps the glory. But it’s an unnoticed fellow hidden away near the back who does the steering.”
Hoewel dit boek grotendeels aanvoelde als het klaarzetten van alle stukken vooraleer het eigenlijke verhaal kan beginnen, het zetten van die scènes was entertainend, spannend en verrassend. Schaakstukken werden soms zachtjes, soms hardhandig naar verwachte maar vaak ook onverwachte locaties verschoven.
Het einde blies verschillende stukken en mij als lezer omver. Het was chaotisch, dramatisch en onverwacht, terwijl ik het deels ergens had moeten zien aankomen, gezien een bepaald iemand zijn huis niet gaat verlaten zonder grootse wereldomvattende plannen.
Heel curieus dus waar dit heen gaat!
