A Court of Wings and Ruin

Het derde boek uit de A Court of Thorns and Roses-serie van Sarah J. Maas was er eentje waar ik enorm hard naar heb uitgekeken. Vooral door de meesterlijke vertelling van boek twee. Dus van zodra ik kon, bestelde ik A Court of Wings and Ruin en toen de publicatiedatum naderde begon ik rijkhalzend uit te kijken. Zo erg zelfs dat ik de eerste twee boeken, in afwachting, gewoon nog een keertje las. En dan kreeg ik hem eindelijk in handen.

Feyre heeft het Nachthof en haar Rhysand achter gelaten en is teruggekeerd naar het Lentehof voor een gevaarlijk spelletje van misleiding.
Ze is vastbesloten informatie te verzamelen over Tamlins plannen en die van de koning van Hybern, die heel Prythian wil overheersen. Maar hiervoor moet ze een dodelijk web van leugens weven om Tamlin om de tuin te leiden. Eén misstap kan het einde betekenen, niet alleen dat van Feyre, maar dat van haar hele wereld.

Als de oorlog uitbreekt, moet Feyre beslissen wie van de oogverblindende en dodelijke Edelheren ze kan vertrouwen. En ze zal op onverwachte plekken naar bondgenoten moeten zoeken. De aarde kleurt rood wanneer de immense legers strijden voor de macht over dat wat hen allemaal kan vernietigen.

Hoe moet ik een boek recenseren waar ik zo hard naar heb uitgekeken, waar ik zo’n grote verwachtingen van had, maar me toch jammerlijk tegenviel?
Ik heb heel lang moeten nadenken hoeveel sterretjes ik deze ging geven. Ik wou zo graag dat ik het ook 4 of 5 sterretjes kon geven, maar helaas was het voor mij onvoldoende meeslepend, onvoldoende aangrijpend en onvoldoende onvergeetelijk om dit te kunnen doen.
Niet dat ik het boek slecht vond hoor, absoluut niet, maar in vergelijking met A Court of Mist and Fury miste deze toch iets. Ik vond het goed, leuk, maar niet onvergetelijk. Daarom krijgt die (slechts) 3 sterretjes van mij.

Ik weet niet of het kwam doordat de verwachtingen gewoon te hoog waren, maar het verhaal kon me bijna geen enkele keer meeslepen. Ik heb er meer dan een week over gedaan om deze uit te lezen, en ook al is het een klepper van voorbij de 700 pagina’s, ik had nu wel gedacht dat ik betikketakt zou zijn om te blijven-blijven-blijven lezen tot die uit was. En dat dwanggevoel had ik niet. Ik kon het boek gemakkelijk opzij leggen, zelfs midden in een hoofdstuk en wanneer die dan opzij lag, speelde het niet in mijn hoofd, kon ik het gemakkelijk vergeten.

Aan wat het lag kan ik precies moeilijk mijn vinger op leggen.
Dezelfde schitterende personages waren aanwezig en we leerden er nog veel meer kennen. Ook die prachtige wereld was opnieuw in zijn volle glorie aanwezig en we ontdekten nog meer adembenemende hoven. En dan was er nog het verhaal zelf dat ook nog eens episch en groots was. En toch, toch kon het me maar weinig betoveren. Ik miste precies een soort van dringendheid, van spanning die me dreef om verder te lezen.

Er waren ook een aantal zaken die me stoorden. Zoals de relaties tussen sommige personages, of de motivaties voor bepaalde daden, of de conclusie van de oorlog. Zaken die geforceerd voelden of te veel roken naar fan service. Ik heb toch een paar keer met mijn ogen gerold en gezucht uit frustratie, maar ik wil niet te veel in detail treden, kwestie van niks te verklappen. Laat ik het maar houden bij het zeggen dat ik een paar problemen had bij het verhaal en de uitwerking, maar dat ik die meestal wel kon loslaten en verder lezen.

Ik vrees gewoon dat deze serie het slachtoffer van zijn eigen succes geworden is en ons daardoor opscheepte met een finale die eigenlijk nog niet helemaal af was.
Een auteur dwingen om een boek in een korte tijdspanne te schrijven, om toch nog op die golf van succes te kunnen verder surfen, kan nooit goed zijn, me dunkt, en de vorm waarin A Court of Wings and Ruin van de persen is gerold is hiervan – helaas, driewerf helaas – het levende bewijst van. Zo zo spijtig, want het kon echt fantastisch, episch, magistraal zijn. Alle elementen waren er: de wereld, de personages en een fantastisch verhaal.
Maar het mocht niet zijn. De geldmolen moest en zou draaien. Het boek kon zeker gebaat zijn door nog een paar extra rondes van editing en misschien zelfs nog een jaartje sluimeren in die hersenpan van Sarah J. Maas, al was het maar om een aantal van de deus ex machina’s weg te werken en het boek wat uit te dunnen.
Het verhaal werd ook te veel verteld in plaats van getoond. Het voelde vaak te veel als een “dit gebeurde er toen, en dan gebeurde dit, waarna dat gebeurde en ja, dan kwam dat als reactie daarop en toen,…etc” verhaal en een te weinig “we zitten er middenin” verhaal. Het was alsof de auteur een lijstje met puntjes had die ze moest weten te verwerken in het verhaal en ze ze gewoon één voor één weg schrapte door een nieuw hoofdstuk in te voegen.

In conclusie vond ik A Court of Wings and Ruin teleurstellend. Het boek miste een soort sprankeling, voelde onaf ondanks zijn 700 pagina’s en was voor mij een ontgoochelende finale voor de fantastisch voorlopers.
Het boek neemt ook een aanloop voor tal van spin-offs, zoals het verhaal van Lucien of één van de andere hoven. Ondanks het feit dat deze finale mij weinig heeft geraakt, kijk ik wel uit naar meer verhalen uit deze wereld. Ik hoop alleen dat de uitgeverij de auteur nu wel de tijd en ruimte zal geven om het verhaal in haar tempo neer te pennen, want het is echt zo’n zonde wat er met A Court of Wings and Ruin is gebeurd. Echt jammer 🙁

A Court of Wings and Ruin kan bij Bol.com besteld worden als een hardback, paperback of e-book.
Wie liever in het Nederlands leest, dan kan dit ook al. Met de titel Een Hof van Vleugels and Verwoesting werd de Nederlandse vertaling quasi simultaan met het origineel op de markt gebracht. De Nederlandse versie vind je ook bij Bol.com als paperback of e-book