Robin Hobb en haar The Realm of the Elderlings zijn namen die ik als fantasy lezer heel vaak hoor en zie passeren. Als je ook maar iets online doet met boeken, is het bijna onmogelijk om deze boeken te ontwijken of geen getuige te zijn van scharen fans die dolenthousiast spreken over het trauma die deze serie hen bezorgde.

Gezien de immense populariteit van deze boeken, zelfs nu bijna 30 jaar na de publicatie van het eerste boek, kan deze auteur en haar boeken toch wel als klassiekers worden bestempeld. Daarom voelen deze voor mij toch wel als must reads, maar de intimidatie is groot! Niet alleen door de toewijding die nodig is om aan deze enorme serie van 16 à 18 boeken te beginnen, maar ook uit schrik dat ik er niet zo van zal houden als zovelen doen.

En dan kondigde Lianne van Literary Diversions haar The Fitzalong aan, waarin ze een twee jaar durende read-along organiseert voor de ganse Realm of the Elderlings-serie! [video-aankondiging]

Normaal was het plan om het eerste boek in januari of februari te lezen, maar ik was niet echt in een goeie gemoedstoestand en stelde het dus uit. Maar nu in maart las ik het wel uit en hier zijn mijn bevindingen.

Robin Hobb – Assassin’s Apprentice (The Farseer Trilogy #1) ★★★

Genre: Fantasy

Het is ondertussen meer dan twee weken geleden dat ik dit boek uitlas en ik blijf met tegenstrijdige gevoelens zitten.

Aan de ene kant had ik echt moeite om me hier doorheen te worstelen en dit maakt me toch wel triest.
Ik wilde zo graag hals over kop vallen voor dit boek, deze auteur, deze personages en wereld, maar dit gebeurde helaas niet. Misschien waren mijn verwachtingen veel te hooggespannen, maar mijn overheersende emotie toen ik (eindelijk) de laatste pagina uitlas, was dat het nogal teleurstellend en ook wel een beetje saai was.

“He held it out to me, and I took death upon my open palm.”

De schrijfstijl bezorgde mij echt problemen.
Ik zal niet ontkennen dat de tekst lyrisch en poëtisch is en een mooie flow heeft, maar het is ook erg langdradig, een beetje archaïsch en droog. Ik vroeg me op een bepaald moment af of mijn probleem lag in het feit dat Engels niet mijn moedertaal is, maar ik lees al meer dan tien jaar bijna uitsluitend in het Engels, dus daar kan ik me niet echt mee verzoenen.
Wat het ook is, het is een feit dat het schrijven mij niet kon boeien en dat ik het moeilijk vond om me er in onder te dompelen. Het maakte me steeds slaperig, met zijn rustgevende en sussende retrospectieve toon.

“All events, no matter how earthshaking or bizarre, are diluted within moments of their occurrence by the continuance of the necessary routines of day-to-day living.”

Het hielp ook niet dat het verhaal zelf erg traag op gang komt.
Het is niet echt een episch, actievol verhaal, maar eerder een langzaam, kronkelend pad door de eerste levensjaren van Fitz, die niet echt gelukkig zijn.
Ik begrijp waarom mensen dit gezellig en nostalgisch zouden kunnen vinden, vooral met de middeleeuwse sfeer en de verteller die zijn verhaal in herinnering vertelt, maar de combinatie van dit kronkelende, langzame verhaal met de langdradige, meanderende schrijfstijl was niet echt bevorderlijk voor mijn onderdompeling en binding aan het boek.

Mijn enorme verwachtingen weerhielden mij er echter van om het op te geven en het boek middenin te laten voor wat het was.
Ik wil zo graag ervaren wat zoveel anderen voelen als ze het verhaal van Fitz lezen en ontdekken waarom deze trilogie zo geliefd is, dus ik zette door, ondanks dat ik vaak moeite had om op te blijven letten.
Naar het einde toe kwam iets meer vaart in het verhaal en gebeurde er zelfs plots zo veel op korte tijd, dat ik het opeens te gehaast en te snel afgehandeld vond, vooral in contrast met de rest van het boek. In plaats dat dit mijn intrige opwekte, maakte het me alleen maar moe. Ik was zo lang in een slaperige staat gewiegd, dat de actie op het einde gewoon te vermoeiend was om echt indruk te maken.

“Don’t do what you can’t undo, until you’ve considered what you can’t do once you’ve done it.”

Ondanks al dit, ben ik toch van plan verder te lezen in deze serie, want ergens kan ik wel herkennen waarom dit inleidende verhaal een speciaal plekje in iemands hart kan gaan innemen, nadat de rest van het verhaal zich heeft ontvouwd.
Het verhaal wordt namelijk vanuit de eerste persoon verteld door Fitz, wat een zeer intieme sfeer creëert, wat er waarschijnlijk toe kan leiden dat je geleidelijk meer en meer gehecht raakt aan een personage. Zelfs nu kan ik me scènes uit het boek nog levendig herinneren en ze associëren met de ervaringen en gevoelens van Fitz, wat ergens toch wel illustreert dat de auteur erin slaagde een zaadje van genegenheid te planten, ondanks mijn overheersende slaperige gevoel tijdens het lezen. Dit geeft me hoop dat de serie mij toch gaat besluipen en uiteindelijk zal uitgroeien tot iets bijzonders. Ik blijf daarom verder lezen op zoek naar die klik en hoop dat ik de schrijfstijl op een gegeven moment boeiend en meeslepend zal vinden.