First Law Along #3: Last Argument of Kings
Na het uitlezen van Before They Are Hanged stond ik te popelen om verder in deze serie te lezen, waardoor ik meteen dook in boek 3 van de eerste trilogie. Volgens het schema van de First Law Along readathon staat dit boek op het programma om uit te lezen in juni, maar ik kon dus niet wachten en las het al in april uit!
Gezien dit het finale boek is in de eerste First Law trilogie, kan het niet anders dat mijn recensie mogelijks spoilers bevat. Een gewaarschuwd man/vrouw is er dus twee waard!
Joe Abercrombie – Last Argument of Kings (The First Law #3) ★★★★
Genre: Dark Fantasy
With too many masters and too little time, Superior Glokta is fighting a different kind of war. A secret struggle in which no one is safe, and no one can be trusted. His days with a sword are far behind him. It’s a good thing blackmail, threats and torture still work well enough.
Jezal dan Luthar has decided that winning glory is far too painful, and turned his back on soldiering for a simple life with the woman he loves. But love can be painful too, and glory has a nasty habit of creeping up on a man when he least expects it.
While the King of the Union lies on his deathbead, the peasants revolt and the nobles scramble to steal his crown. No one believes that the shadow of war is falling across the very heart of the Union. The First of the Magi has a plan to save the world, as he always does. But there are risks. There is no risk more terrible, after all, than to break the First Law…
Amai, dit was een heel onverwacht, maar eigenlijk best wel passend einde van deze trilogie.
Toegegeven, deze las een stuk trager dan het vorige deel en soms had ik nood aan wat andere lectuur, waardoor ik toch dubbel zo lang aan dit laatste deel las in vergelijking met het vorige deel. Wat absoluut niet wil zeggen dat dit niet goed was, maar het speelde wel wat op mijn gemoed.
Ook al bleek deze serie een pak humoristischer te zijn dan ik had verwacht voor een zogenoemde grimdark fantasy, toch was het nog heel grimmig, bloederig en deprimerend. Vooral in dit laatste deel krijgen we een paar opdoffers te verwerken en werd het aantal actiescènes exponentieel opgedreven. Hierdoor had ik af en toe wel eens een kleine pauze nodig om op adem te komen.
Uiteindelijk vond ik dit echt wel een heel slim en uniek einde voor de trilogie, eentje waar ik tegelijkertijd tevreden mee ben, als mij doet hongeren naar meer.
“You have to be realistic about these things.”
Net als bij het vorige deel, gaat dit boek verder waar boek 2 eindigde en racet daarna meedogenloos doorheen choquerende onthullingen om te eindigen met duistere, ietwat hol aanvoelende conclusies.
Natuurlijk, met een genre dat onheilspellend ‘grimdark‘ wordt genoemd, verwachtte ik me nu niet meteen aan een vrolijk en gelukkig einde, maar toch kon ik niet nalaten te hopen. En Abercrombie speelt zo goed met die hoop, voedt en koestert het, om het dan wreed en onverbiddelijk van een klif te gooien.
“Round and round in circles we go, clutching at successes that we never grasp, endlessly tripping over the same old failures. Truly, life is the misery we endure between disappointments.”
In deze finale wordt de cirkel van het verhaal in elke mogelijke zin gesloten, wat zowel frustrerend als geniaal is.
We leren meer over de motieven van onze personages, we worden ingewijd in een aantal schokkende geheimen en we zijn getuige van zowel de opkomst als de ondergang van personages.
Doch blijft ook veel onbeantwoord of vaag, maar dit heeft uiteindelijk weinig invloed op de uiteindelijke boodschap van het verhaal, wat voor mij eigenlijk vooral weerspiegelt hoe futiel en onbelangrijk het individu is.
Het maakt me dan wel nieuwsgierig naar de overige boeken in de overkoepelende reeks, waar hopelijk nog meer vragen worden beantwoord.
“Travel brings wisdom only to the wise. It renders the ignorant more ignorant than ever.”
Ultiem, ook al voelde dit laatste boek een beetje hol en erg desolaat aan, ik vond het nog steeds geweldig.
Ja, het zou gemakkelijk zijn om te zeggen dat ik er een hekel aan had, omdat het niet leverde wat ik gewoonlijk van een einde verlang. Er zijn geen grote overwinning (behalve voor de grote manipulator), geen gelukkige conclusies, geen triomferende helden. En toch was het zo passend en perfect. Een echt opgewekt en gelukkig einde zou waarschijnlijk als een groter verraad hebben gevoeld dan het moedeloze einde dat ons werd voorgeschoteld.
En ik moet zeggen, die slotscène was zowel eindeloos wreed als hilarisch. En slim ook.
“ Because the vast majority of men would far rather be told what to do than make their own choices. Obedience is easy.”
