Kreta!

Hej, hoi, hallo!
Het is alweer eventjes geleden dat ik nog eens de tijd nam om een berichtje te schrijven. Ik was nochtans goed bezig met de blogregelmaat, vooral voor de standaard maandberichten over alle mijn boekige dingen. Maar dan laat ik mijn aandacht voor een paar dagen verslappen. Die dagen worden dan een paar weken en voor ik het goed en wel besef is er weeral een maand gepasseerd! Zo ook is het al een maand geleden dat ik in Kreta zat!

Al een tijdje stond vast dat ik in september nog een last minute reisje ging maken. De exacte bestemming ging afhangen van de prijzen en data van de mogelijke vluchten. Op 1 september viel dan de beslissing op KRETA!

Ik was hier enorm enthousiast over, omdat ik nog nooit in Griekenland was geweest en daar altijd al eens naartoe wilde. Ik bedoel, hoe kan iemand die zo geobsedeerd is door de Griekse mythologie nog niet in het land zijn geweest waar al die verhalen begonnen?
Ja, natuurlijk weet ik wel dat het moderne Griekenland helemaal niets meer te maken heeft met de oude mythen, maar de herkenningspunten die in de oude verhalen worden genoemd bestaan nog steeds en het land is nog steeds bezaaid met kunst en herinneringen eraan. Alleen al Kreta komt in zoveel van die verhalen voor, de bekendste natuurlijk dat van de Minotaurus!
Dus ja, ikke enthousiast!

Om me voor te bereiden op deze vakantie deed ik natuurlijk alle gebruikelijke dingen die je doet wanneer je op vakantie gaat, maar ik besloot ook dat dit het ideale moment was om Ariadne van Jennifer Saint uit mijn boekenkast te halen. Dit boek stond al eventjes op mijn TBR, maar ik gaf er nooit prioriteit aan. Zoveel boeken, zo weinig tijd en al. En hoewel het ook nu niet op mijn Bookoplathon TBR paste, vond ik dat ik het nu wel het ideale moment was om het te lezen. Wat ik ervan vond lees je later wel, maar ik kan wel al verklappen dat ik er vier sterren aan gaf! Aanrader dus!

Op Kreta hebben we schitterend weer gehad! Soms zelfs een beetje te warm voor mij, want ik deed in Heraklion op een bepaald moment een kleine hitteslag, waardoor we de rest van de namiddag op een terras doorbrachten.

Natuurlijk bezochten we ook verschillende archeologische sites, sites die vaak toegewezen worden aan gekende mythologische plaatsen.

Eest en vooral was er natuurlijk Knossos waar zogezegd het paleis van koning Minos stond en waaronder zich het labyrint van de minotaurus bevond.

De site zelf is leuk om te bezoeken, omdat het je toch wel een goed gevoel geeft van hoe omvangrijk dat indertijd moet zijn geweest. Spectaculair om te bedenken dat zo’n oude beschaving reeds zo’n architecturale meesterwerken in hun mars hadden. (“2000 years BEFORE christ?!” zoals een Amerikaanse verbaasd uitriep)

Wij bezochten de site op een zondag namiddag en hadden de plek bijna voor ons alleen!
Eerder lazen we dat het er enorm druk was en dat je dus goed voorzien moest zijn tegen de warmte, gezien je lange tijd in de zon kon staan wachten, waar ik dus wel wat schrik voor had, gezien mijn eerdere ervaring in Heraklion. Maar zondagnamiddag was dus een super goed plan, want we konden overal bij zonder wachten en konden zelfs foto’s nemen zonder dat er andere mensen op stonden!
We betaalden trouwens ook voor een gids, wat ik toch aan te raden vind, want anders is het heel moeilijk te weten waar je loopt, gezien het aantal bordjes onderweg echt minimaal is.

We bezochten ook het archeologisch museum in Heraklion, waar veel van de opgegraven zich bevinden. Onder andere deze prachtige kelk voor drankoffers in de vorm van een stierenkop en deze vaas waar -zogezegd – Ariadne en Theseus staan op afgebeeld.

We bezochten ook de site van Gortys. Deze is een stuk kleiner dan Knossos en hoewel er toch redelijk wat rechtop stond, word er nergens echt aangegeven naar wat je staat te kijken. Enkel de Titusbasiliek wordt met een bordje aangeduid. Dat er een amfitheater is konden we zelf nog afleiden, maar al de rest was onbekend. Beetje jammer vond ik wel.

In de mythologie is Gortys trouwens de plaats waar Europa op de rug van een stier – een vermomde Zeus – aan land ging op Kreta en er vervolgens werd verkracht, met drie zonen – onder ander koning Minos – tot gevolg.

De laatste site die we bezochten was die van Phaistos, die minstens even indrukwekkend is als Knossos, zo niet meer dankzij de prachtige vergezichten. Deze site is vooral gekend als de vindplaats van de schijf van Phaistos, die ook te bezichtigen is in het archeologisch museum in Heraklion.
Hier stonden al iets meer bordjes met uitleg, maar de grootste hulp was eigenlijk dat we eerder Knossos al bezochten en al een beter idee hadden over de constructie en de doelen van de inrichting.

Mythologisch gezien was het paleis van Phaistos dat van koning Rhadamanthys, één van de broers van koning Minos, die later – net als zijn broer – rechter werd in Hades.

Naaste culturele bezoeken, gingen we uiteraard ook op wandel.
Onze meest uitgebreide uitstap was deze naar de kloof van Samaria. Hier deden we de volledige afdaling van aan de trappen in Xyloskalo tot de haven van Hora Sfakion. Een wandeling van ongeveer 16 kilometer, maar met serieuze afdalingen tot zo’n 1220 m over met stenen bezaaid terrein. En mijn knieën en dijen hebben het geweten!
Ik dacht dat het wel ging meevallen, gezien we nu toch wel wat gewoon zijn om te wandelen, maar santé mijn ratje! Vooral ’s anderendaags en de twee dagen daarna hebben we dat toch nog serieus gevoeld. Mijn knieën vielen uiteindelijk goed mee (ik had gelukkig mijn steunverbanden gedragen tijdens de wandeling), maar ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zo stijf in mijn dijen ben geweest, lol. Ik ben duidelijk geen drie-maal-zeven meer.
Hierdoor besloten we jammer genoeg om onze plannen om nog een grot te bezoeken op te geven en het rustiger aan te doen, wat niet betekent dat we spijt hadden van onze wandeling. Absoluut niet, want de kloof van Samaria is echt wel spectaculair mooi!

En zie, er waren gelukkig nog tal van andere, minder fysiek belastende zaken, om van te genieten 😉

Groetjes,
Charlotte