Dezer Dagen #11

Ondertussen zijn we weer bijna een maand ver. Augustus lijkt al ver achter mij te liggen en september dwarrelt langzaam de herfst binnen.
Afgelopen weken waren voor mij enerzijds enorm intens en anderzijds vertrouwd en langzaam.

Het intense stuk heeft uiteraard te maken met de start van mijn nieuwe job op 1 september. Zo helemaal opnieuw beginnen na meer dan 10 jaar dezelfde job te hebben gedaan doet wel iets. Er is enorm veel op mij af gekomen, veel dat ik heb moeten leren en nog aan het leren ben. Allemaal interessant, maar daarom niet minder mentaal vermoeiend.
Corona geeft er nog een extra speciaal sausje aan, gezien ik nog maar weinig van mijn nieuwe collega’s ontmoette.
Maar over het algemeen heb ik toch een positief gevoel, ondanks het feit dat ik me vaak onzeker voel of onwetend. Nieuwe mensen lezen is ook niet echt één van mijn sterktes, wat nog bemoeilijkt wordt door het hoofdzakelijke virtuele aspect.
Ik probeer mezelf gewoon ook de tijd te gunnen. De tijd om het gewoon te worden, om me in te werken, om mijn draai te vinden. En die tijd krijg ik gelukkig ook wel. Tijd en boterhammen, zoals ze zeggen.

In september ging ik ook voor het eerst ooit, voor zo ver ik mij kan herinneren, naar de heide.

We hadden enorm veel chance met het weer, maar september is sowieso al een heel schone nazomermaand geweest.

Maar wat is het daar mooi zeg! Ik heb enorm genoten van de mooie verzichten en de prachtige paarse begroeiing.

Ik ging nog eens uit eten met vrienden. Kwestie van de lokale horeca te steunen, hé. En deze keer was het ook met allemaal streekproducten en verdomd lekker!

In mijn tuin is het ook van een lopend buffet, nu de zonnebloemen eindelijk geopend zijn. Toegegeven, ik heb ze een beetje laat gepland, maar komt nu wel goed uit voor de bijtjes, gezien al de rest in de tuin zo goed als uit gebloeid is.

Verrast werd ik ook toen ik deze magische post in de brievenbus vond. Een enorm lief en mooi kaartje van Liesbet a.k.a. zwartraafje.
Nogmaals een dikke merci, Liesbet! Je maakte mijn dag, week helemaal!

Na een verbod sinds maart, mochten we in september ook eindelijk weer naar de naailes. Met mondmaskers (helaas), maar beter zo dan helemaal niet. En ik vloog er direct helemaal in, deze keer eens iets voor mezelf 😉
Ik schafte mezelf ook een paspop aan. Geen echte voor naaisters, maar een decoratieve, die toch zijn nut bewijst voor het draperen en nemen van foto’s.

Nu de herfst ook binnen kruipt, begin ik automatisch terug uit te kijken naar ander handwerk ook. Het heeft lange tijd stil gelegen, maar ik ben stillaan terug begonnen met twee projectjes.

Het haakproject is een verzoekje. Een ontwerp voor een heupsjaal om te dragen tijdens het dansen.

Het breiproject is eentje dat ik vorig jaar al begon, maar nooit afwerkte. Vooral omdat het er alle schijn naar heeft dat hij veel groter dan gewenst zal uitvallen.
Het is de Arachne trui van Untangling Knots. Leuk voor de herfstdagen vind ik met het spinnenweb.
Ook al denk ik dat hij te groot zal zijn, ga ik hem toch afwerken. Enkel de mouwen nog, dus beetje zonde om het allemaal uit te halen en opnieuw te beginnen. Misschien krimpt hij nog een beetje bij het wassen, want ik heb wel volledig naar mijn proeflapje gebreid. Als dit niet het geval is, dan zal ik toch in het vervolg wat meer passen en minder kijken naar mijn proeflapje 😉

Voilà, en hiermee ben ik rond voor afgelopen weken met de foto’s!
Voor de rest sijpelt de herfst ook stilletjes aan binnen in huis. Wanneer ik ’s avonds opnieuw de neiging heb om kaarsjes te branden. Wanneer ik zie hoe snel het alweer donker wordt. Wanneer ik de dekentjes weer bovenhaal.
Ik heb ook plannen om eindelijk eens mijn slaapkamers te behangen en mijn boekenkas ruimte uit te breiden zodat ik mijn boeken niet meer in drie lagen te plaatsen, dus dit is ook spannend 🙂

En hoe is het met jullie?

Groetjes,
Charlotte