Bizarre tijden

Bizar.
Dat is een woord dat ik de laatste tijd nogal veel gebruik. Bijna elke (virtuele) conversatie begint er mee, want wat moet een mens er anders van zeggen?
Gans deze situatie is nu eenmaal ook bizar en surreëel. Ik heb het gevoel in een slecht dystopisch boek of in een B-rampenfilm te zijn terecht gekomen.

Sinds 11 maart ben ik in 100% thuiswerk.
Ik mag echt van geluk spreken dat dit kan voor mijn werk, waardoor ik niet hoef te piekeren over inkomensverlies of wat er met mij hierna zal gebeuren.
Het is niet altijd evident en zaken nemen veel meer tijd in beslag, doordat je niet meer zomaar eens naar je collega’s bureau kunt stappen om iets te bespreken, maar gelukkig zijn er genoeg technologieën voor handen dat het uiteindelijk toch wel lukt.
En ja, dankzij Skype hou ik toch nog ietwat contact met de collega’s die ik normaal bijna dagelijks zag.

Al die technologie is ook een regelrechte zegen om in contact te blijven met familie en vrienden. Whatsappjes zijn dagelijkse kost, maar ook telefoontjes en videogesprekken zijn er regelmatig.

Maar toch knagen deze quarantainetijden aan mijn hoofd en hart, hoe kan het ook anders?

Ik woon alleen, dus de isolatie bij mij is wel compleet.
Nu, ik ben wel iemand die doorgaans geen probleem heeft met alleen zijn. Ik kan mij goed bezig houden en heb 1001 hobbies die ik op mijn eentje kan/moet doen.
Maar dit? Dit is van een compleet andere orde en brengt me geen rust, integendeel.
Ik probeer zo veel mogelijk structuur in mijn dagen te steken, maar de ene dag lukt dat net iets beter dan de andere.

Over het algemeen heb ik de afgelopen twee weken enorm geworsteld met die structuur, maar ook met concentratie.
Mij ergens in verdiepen, of het nu voor het werk is of voor privé, dat gaat moeilijk. Ik voel me rusteloos en wil continu meerdere dingen tegelijkertijd doen. Na twee weken nu lukt het al iets beter, maar ik ben nog niet helemaal zo productief en energiek als anders.

Iets wat me ook wat remt is een constant gevoel van trivialiteit. Het gevoel van nutteloos bezig te zijn, terwijl er zo een crisis aan de hand is.
Rationeel weet ik dat het beste dat ik kan doen is mijn werk verder te doen en te luisteren naar wat ons wordt opgedragen. Door nu door te doen, verzekeren we dat de put na deze crisis niet zo diep zal zijn. Maar toch, ergens zit dat knagertje in mijn hoofd die zucht en puft en de dagdagelijkse dingen banaal vindt.

Nu, voor mijn werk lukt het vrij goed om dat knagertje uit te schakelen. Er zijn dagen waar ik het er moeilijk mee heb, maar al bij al is mijn verantwoordelijkheidszin van die grootte-orde dat ik ondanks dat gevoel wel kan door doen.
Voor de hobby’s en vrije tijd daarentegen blijft de rusteloosheid en de concentratieproblemen mij parten spelen. Het enige wat voor mij dan helpt om ietwat rust in mijn hoofd te brengen is naar buiten gaan.

Sinds januari ben ik voor de zoveelste keer begonnen met start-to-run. Na een goede start in januari, werd februari/begin maart iets minder door ziekte en buitenlandse missies voor het werk. Sinds de quarantaine echter en het feit dat ik niet meer van West-Vlaanderen naar Brussel moet pendelen, kan ik veel meer gaan lopen en dat doe ik ook.
Afgelopen zondag haalde ik voor het eerst de kaap van 30 minuten joggen! Echt zot gewoon, het is zeker 15 jaar geleden dat ik dat nog eens kon!

De dagen dat ik niet loop, ga ik wandelen. En dat doe ik vaak met een audioboek in de oren tot ik het geluid van verkeer of mensen ben ontvlucht en kan genieten van de echte natuurgeluiden.

Trouwens, gewoon lezen is ook iets waar ik mee worstel op het moment.
Hetzelfde probleem met concentratie en rusteloosheid. Mijn hoofd laat het mij precies niet toe om weg te duiken in een andere wereld en zorgt er voor dat ik constant onrustig ben. Ik probeer, maar dan moet ik het na een tijdje opgeven. Audioboeken bieden daar voor mij momenteel de oplossing.

Het is ook leuk te zien op straat hoeveel mensen witte doeken buiten hangen en/of een teddybeer voor hun raam plaatsen voor de berenjacht.

Zelf plaatste ik een olifant aan mijn slaapkamerraam. Mijn raam beneden is afgeplakt om inkijk tegen te gaan, dus daar kan ik geen beer zichtbaar zetten. Als je goed kijkt kan je mijn olifant van op straat zien zitten, maar als extraatje bevestigde ik nog een lieveheersbeestje beneden aan mijn voordeur 😉

Ikzelf kijk elke dag uit naar deze zwarte kat die zich spontaan aanbiedt als teddybeer. Ik denk niet dat het tegen zijn goesting is, zo in de volle zon.

Ongetwijfeld het meest nuttige dat ik al deed afgelopen dagen is het naaien van mondmaskers. Er werd bij ons gratis stof uitgedeeld voor zij die wilden helpen en woensdag ben ik er in gevlogen.
Maar mannekes, wat een werk! Op vijf uur tijd maakte ik veertien mondmaskers. Hoogstwaarschijnlijk een druppel op een hete plaat, maar alle beetjes helpen toch?

Vanavond of morgen horen we meer over wat er gaat gebeuren na 5 april, maar ik denk dat we ondertussen wel al allemaal beseffen dat we nog eventjes in dezelfde situatie gaan blijven zitten. Ik verwacht niet dat ik voor 1 mei weer het gewone leven zal kunnen hervatten. Vraag alleen nu is of we de komende weken nog steeds buiten gaan mogen voor een wandeling of andere sport? Ik hoop echt van wel, want ik heb het toch wel nodig.

Maar bon, wat komt zal komen en dan moeten we het nemen zoals het is. Doen wat we moeten doen, allemaal samen apart.

Nog heel veel courage iedereen. Hou jullie goed en gezond!

Groetjes,
Charlotte