Vorige week zat ik de ganse week in Helsinki voor mijn werk en man, wat was dat vermoeiend. Naast het feit dat het gewoon veel langere dagen zijn dan de gewone werkdagen, slaap ik ook niet zoals ik thuis zou slapen. Bijvoorbeeld werd ik daar elke nacht om een onverklaarbare reden om 3u ’s morgens wakker. Echt bizar.
Met de week Helsinki in het verschiet had ik ergens het idee opgevat dat ik dan wel tijd zou hebben om mijn aantal achterstallige blogposts, zoals de gelezen boeken, wat zou kunnen verkleinen wanneer ik alleen ’s avonds in mijn hotelkamer zat. Helaas, pindakaas. De dagen zaten zo vol, dat ik bij aankomst in de hotelkamer steevast gewoon mijn bed in dook. Hierdoor staat mijn aantal geplande-maar-nog-niet-geschreven-op-de-blogtitel-na-blogberichten nog steeds op zo’n 10-tal. Vandaag maak ik er negen van met een overzicht van de gelezen boeken van oktober.

In oktober las ik opnieuw zes boeken, waarvan de helft luisterboeken waren. Eén van die boeken is eigenlijk niet echt een boek-boek, maar omdat zowel Goodreads als Storytel die aangeven als gelezen boeken doe ik dat ook maar 😉

Peter V. Brett – The Desert Spear (The Demon Cycle #2) ★★★½

The Desert Spear is boek twee van The Demon Cycle, die de lezer opnieuw meeneemt naar een wereld vol demonen, duisternis en helden.
De Verlosser is terug, maar wie is hij? Arlen Bales leerde harde levenslessen tijdens het opgroeien in een wereld waarin hongerige demonen de nacht opeisen en mensen gevangen zitten in hun eigen angst. Hij koos een ander pad, hij koos om te vechten tegen die angst en demonen en werd daarbij de Getekende, die door velen als de Verlosser wordt aanschouwd. Maar de figuur die oprijst uit de woestijn die zichzelf de Verlosser noemt is niet Arlen. Hij was een vriend, nu verrader en vijand. En ook al draagt hij de speer uit de tombe van de vorige Verlosser, hij leidt ook een leger belust op een heilige oorlog tegen de demonenplaag…en iedereen die in hun weg staat.

The Desert Spear was een compleet ander vervolg op De Getekende dan ik had verwacht. In plaats van verder het verhaal van Arlen te krijgen, reizen we terug in de tijd en beginnen we het verhaal van een ander personage Jardir, dat we al even leerden kennen in het vorige boek, te volgen.
Het wisselende perspectief was, naast het switchen van het Nederlands waarin ik boek 1 las naar het Engels van het nog niet vertaalde boek 2, even wennen, vooral ook omdat de wereld van Jardir komt met een geheel eigen taal. Zo werd “De Verlosser” uit boek één nu in de taal van deze wereld “Shar’Dama Ka“. Het vroeg dus toch wat hersencelletjes om hier vertrouwd mee te raken.

Op het eerste moment was ik wel wat ontgoocheld om niet verder over Arlen te lezen, vooral ook omdat ik Jardir totaal niet sympathiek vind en dus ook minder zin had om over hem te lezen. Maar de auteur wist me toch wel te boeien met de opbouw van zijn wereld, die extra diepgang krijgt door de details die nu bij deze woestijnwereld worden gegeven. En wanneer Arlen dan toch opeens opduikt, vanuit het perspectief dan van Jardir, voelt het alsof je een geheimpje deelde met de auteur, want je kent het verhaal al vanuit Arlens perspectief.

Uiteindelijk was dit vervolg wel een boeiend boek, waarin eigenlijk vooral de schaakstukken op hun plaats worden gezet en het speelveld wordt geschetst. Maar toch werden er net genoeg nieuwe elementen voor de plot onthuld dat je niet het gevoel hebt dat het verhaal stilstaat.

Enkele oude personages krijgen extra achtergrond en diepgang, maar sommige – en dan vooral vrouwen – worden eerder een karikatuur of cliché.
Ik was vooral ontgoocheld over Leesha, die opeens de natte droom is van alle mannen die ze ontmoet en zich ook zo koketerig gaat gedragen, terwijl ze in boek één een echte sterke vrouw was. Haar verandering is niet echt in lijn met hoe ze werd geïntroduceerd en al helemaal niet met wat ze in boek 1 had mee gemaakt. De enige andere vrouwen die van enig belang zijn in het boek zijn ofwel serpenten eerste klas ofwel leeghoofdige wichten. Dus ja, niet echt vrouwvriendelijk eigenlijk zo.

Desalniettemin is het verhaal dat in The Desert Spear wordt opgebouwd opnieuw heel uniek en ik was ik toch na het uitlezen heel nieuwsgierig over hoe het af zou lopen, vooral met de onverwachte introductie van nieuwe demonentypes die alles kunnen veranderen! Daarom begon ik eigenlijk bijna direct in deel 3 The Daylight War, maar na een paar honderd pagina’s heb ik het opgegeven. Mijn ergernissen over bepaalde personages werden nog groter en eentje kreeg zelfs een steeds grotere rol, waardoor ik eigenlijk constant zat te zuchten en enorm tegen mijn zin zat te lezen. Lezen doe ik nog steeds voor mijn plezier en daarom deed ik iets wat ik eigenlijk niet graag doe, namelijk een boek half gelezen achterlaten. Jammer, want het verhaal op zich boeide me wel en ik wou wel weten hoe de auteur het verder zou spinnen, maar het werd me teveel een karwij. Wetende dat na dit boek 3 nog 2 boeken volgen om het verhaal af te maken, heb ik er dus een streep onder getrokken.

Hjorth Rosenfeldt – Wat Verborgen is (De Bergmankronieken #1) ★★★

Deze thriller is er weer eentje dat mijn mama aanraadde. Zij las in een recordtempo de eerste vijf boeken in deze Bergmankronieken en gaf ze allemaal nooit minder dan 4 sterren.

Het lichaam van de zestienjarige Roger wordt gevonden in een moerassig gebied. Hij lijkt omgebracht met messteken, maar nader onderzoek toont aan dat de kogel die hem doodde is weggesneden. Het spoor leidt naar de elitaire Palmlöv-school, een school die eigenlijk veel te duur is voor de jongen. Een oude vriend vraagt psycholoog Sebastian Bergman om hulp bij het onderzoek, maar Bergman heeft zelf al genoeg zorgen. Hij moet de erfenis van zijn moeder afwikkelen en stuit daarbij op brieven die hij nooit had mogen lezen.

Zelf ben ik iets minder lyrisch dan de mama over dit boek, dat toch spannend en goed opgebouwd is.
Ergens denk ik dat dit komt omdat het hoofdpersonage, Sebastian Bergman, echt een eikel is. Waarom zijn de hoofdpersonages in thrillers zo vaak extreem onsympathiek? Hoewel de meeste schrijvers er dan toch in slagen om bij de lezer sympathie op te wekken, had ik dit helaas met dit boek niet. Behalve misschien een heel klein beetje op het einde.

Maar naast het hufterige hoofdpersonage, was het plot, het mysterie wel eersteklas. Heel goed geconstrueerd met net genoeg hints om je mee te kunnen laten raden. Toch ben ik er nog niet volledig uit of ik boek 2 nog een kans geef.

En oh ja, wat is dat met die cover? Dat slaat toch nergens op? Zie totaal het verband niet met het verhaal…

Hannah Kent – Burial Rites ★★★½

Ijsland 1829. Een vrouw wordt ter dood veroordeeld voor de moord op haar minnaar. Een familie wordt gedwongen haar in huis te nemen in afwachting tot haar executie. Een jonge priester krijgt de taak haar absolutie te geven.
Maar niet alles is zoals het lijkt en de tijd dringt: de winter komt er aan samen met de executiedatum. Enkel zij kent de waarheid. Dit is het verhaal van Agnes.

Burial Rites stond al geruime tijd in mijn boekenkast te wachten. Het leek me echt een boek waarvoor de juiste stemming nodig was en ook het juiste weer buiten. Het leek me geen boek voor putteke zomer, maar eerder eentje voor druilerige, miezerige herfstdagen.
En dit gevoel bleek 100% correct. Het is een heel somber, atmosferisch en treurig boek. Het is echt mooi geschreven, heel beeldend en meeslepend, vol sfeer, poëtisch en vloeiend en kabbelend. Maar naast mooie beschrijvingen gebeurd er eigenlijk weinig in het boek, je moet het echt hebben van de karakterschets van Agnes, waardoor het toch wel wat langdradig werd.
Tijdens het lezen trok ik de parallel ook een beetje met Alias Grace van Margaret Atwood, waarbij ik die laatste toch net iets boeiender vond.
Wel verrassend, ik leerde pas op het einde dat ook deze Burial Rites gebaseerd is op waargebeurde feiten!

🎧 Martine Bijl – Er was eens een Prins en die wou een Prinses ★★★★

Zeven heerlijke traditionele sprookjes op rijm, om voor te lezen aan kinderen vanaf 4 jaar.

Verrast om deze tussen mijn gelezen boeken te zien staan? Haha, het is inderdaad een beetje onkarakteristiek, maar laat mij een woordje uitleg geven. Ik kwam eigenlijk heel toevallig op dit boek terecht via mijn luisterboekenapp van Storytel. Ik was op zoek naar een kort verhaaltje om naar te luisteren tijdens het koken, en kwam zo op dit kindersprookjesboek terecht, waarvan ik de titel wel amusant vond.
En eigenlijk heb ik mij bijzonder geamuseerd met het luisteren naar deze sprookjes. Ik werd direct terug gekatapulteert naar mijn eigen kindertijd, waarbij ik ook luistercassettes had met sprookjes en ik was daar dol op. Dus echt een nostalgische ervaring dit 😀

🎧 Douglas Adams – Life, the Universe and Everything (The Hitchhicker’s Guide #3) ★★½

Arthur Dent zit dankzij zijn tijdreizen nog altijd vast op de Aarde in de tijd vóór die vernietigd werd. De voormalige planeetontwerper Slartibartfast helpt hem vluchten en vraagt hem om hulp in de strijd tegen de inwoners van de planeet Krikkit.
De Krikkiters waren ooit een vredelievend volk, tot ze een ruimteschip leerden bouwen.Toen ze de rest van het universum zagen, schrokken ze zó dat ze besloten dat het vernietigd moest worden. Arthur moet dat zien te voorkomen en beleeft onderweg een bizar avontuur. Onderwijl vernietigt hij bijna eigenhandig het leven, het heelal en de rest…

Meteen nadat het ras van de Krikkiters werd geïntroduceerd moest ik aan Doctor Who, en meer bepaald de Daleks, denken. Een korte Google-search leerde me dan ook dat dit verhaal initieel bedoeld was als een Doctor Who aflevering. Zalig!
Life, the Universe and Everything is kort gezegd eigenlijk meer van dezelfde absurditeit en droge humor als de eerste twee Hitchhicker’s Guide-boeken. Er stonden weer een paar pareltjes van zinnen en grappen in, maar voor de hoofdmoot werd de absurditeit in dit boek echt een beetje te. Het was zo absurd dat ik eigenlijk echt geen idee meer had wat het plot was. Als ik dit boek niet had geluisterd, was ik er zeker nooit doorheen geraakt. Ik denk dat mijn avontuur met de Hitchhicker’s Guide hier zal eindigen.

🎧 Nicci French – Tuesday’s Gone (Frieda Klein #2) ★★★

Nadat ik bij verschillende mensen had laten verstaan dat ik het eerste Frieda Klein boek eigenlijk niet zo goed vond, kreeg ik steeds dezelfde reactie: Je moet verder lezen. Het wordt beter.
Daarom besloot ik om boek twee toch eens een kans te geven, maar dan als luisterboek.

Een Londense maatschappelijk werker maakt een routine bezoek aan één van haar cliënten om tot haar afgrijzen te ontdekken dat deze thee aan het serveren is aan een naakt, ontbindend lijk. Zonder aanwijzingen over de identiteit van de dode man, vraagt hoofdinspecteur Karlsson Frieda opnieuw om hulp. Ze ontdekt dat het lichaam toebehoort aan Robert Poole, eersteklas oplichter. Maar Frieda kan het gevoel dat het verleden nog niet klaar is met haar niet afschudden. Heeft iemand Poole vermoord om haar in het onderzoek te betrekken? En zo ja, is Frieda zelf het volgende slachtoffer?

Ik denk dat ik echte fan ga worden van thrillers in luisterboekvorm. Je weet dit misschien niet van mij, maar ik ben zot van tv-series als Poirot. Ook al heb ik die al allemaal gezien, ik blijf die opnemen en opnieuw bekijken. Ewel, bij het luisteren van Tuesday’s Gone werd exact hetzelfde gevoel opgewekt als bij het kijken naar een who-dunnit op tv. Love it!

Ik was eerst beginnen luisteren in het Nederlands, maar de Hollandse tongval vond ik helemaal niet passen bij het verhaal dat zich in Londen afspeelt, waardoor ik snel overschakelde naar de Engelstalige versie, voorgelezen door een echte Britse, wat voor mij extra sfeer toevoegde.

Op zich vond ik dit tweede boek een stuk meeslepender dan het eerste. Ook het personage van Frieda kon ik beter smaken in dit boek, omdat ik wat meer vat op haar kreeg.
Het moordmysterie is extreem complex in dit boek. Een echte puzzel met tal van puzzelstukjes die eerst onbelangrijk lijken, maar waarvan dan uiteraard exact het tegenovergestelde blijkt.
Ik heb zo hard genoten bij het luisteren van dit boek, dat ik het nu wel zeker weet: ik lees verder! 🙂