In mei schakelde ik bij het lezen even over van het fantasy genre naar thrillers en las zo twee, compleet verschillende, boeken.

Dan Brown – Oorsprong (Robert Langdon #5) ★½

Dan Brown is zo’n auteur waar ik mij telkens na het uitlezen van één van zijn boeken afvraag waarom ik mij steeds weer laat vangen door de sensationele flaptekst. Met Oorsprong was dit deze keer niet anders.

Oorsprong is alweer de vijfde thriller met Robert Langdon, professor symboliek, in de hoofdrol. Deze keer gaan we samen met hem naar Spanje.
Waar komen we vandaan? Waar gaan we naartoe?
Robert Langdon is te gast in het moderne Guggenheim-museum in Bilbao, waar Edmond Kirsch – computerwetenschapper, miljardair en vriend van Langdon – een onthulling zal doen dat de wereld voor altijd zal veranderen. Echter voor hij deze onthulling kan doen, wordt hij, voor het oog van miljoenen kijkers, vermoord.
Daarna begint voor Langdon een race tegen de tijd om zijn vriend’s ontdekking toch openbaar te maken.

Dit boek maakt nogmaals duidelijk dat Dan Brown al zijn romans volgens dezelfde formule schrijft, waardoor het geheel nogal saai en voorspelbaar wordt.
Het enige dat de plot nog een beetje vooruit dreef was dat ik wou weten wat die grote ontdekking nu eigenlijk wel was, maar ook dat was nogal teleurstellend en getuige van weinig verbeelding: is het ‘dat’ maar?

Het verhaal had bijzonder weinig om het lijf. Nadenken werd ten zeerste afgeraden, tenzij ik plotgaten van de grootteorde van zwarte gaten wilde ontdekken.
De personages vond ik saai of clichématige of ronduit ongeloofwaardig.
De achtergrond, doorgaans een leuke gimmick in de Dan Brown boeken, sprak me deze keer totaal niet aan.

Kortom, voor mij was Oorsprong een heel groot ‘meh’ boek, waarvan ik het merendeel alweer ben vergeten. Misschien heb ik deze keer mijn lesje geleerd en neem ik niet opnieuw een Dan Brown boek in de hand.

Nicci French – Blauwe Maandag (Frieda Klein #1) ★★½

Ik las nog nooit eerder een boek van Nicci French, wat eigenlijk een beetje raar is, gezien ik wel van thrillers hou en dit auteursduo toch één van de bekende is binnen het genre. Maar toen de mama nogal lovend was over deze reeks met psychoanalytica Frieda Klein, besloot ik er ook eens aan te beginnen.

Frieda Klein is psychoanalytica. Ze leeft een strak georganiseerd leven, dat vooral gericht is op het helpen van anderen. Niet alleen haar patiënten, maar ook haar familie en vrienden kunnen altijd op haar rekenen. ’s Avonds trekt ze zich terug in haar huis, waar ze maar weinig mensen binnenlaat. De onrust in haar hoofd probeert ze te verdrijven met lange nachtelijke wandelingen door haar geliefde Londen. Frieda is ervan overtuigd dat wat zich in het hoofd van haar patiënten afspeelt controleerbaar is. Maar als een van haar patiënten vertelt dat hij ervan droomt een kind te hebben, met rood haar en sproeten, en kort daarna een jongetje verdwijnt dat aan die omschrijving voldoet, wordt Frieda geconfronteerd met de onbeheersbare werkelijkheid die zij altijd angstvallig buiten de deur heeft weten te houden. Kan Frieda’s kennis van de menselijke geest de recherche helpen bij het opsporen en ontmaskeren van de dader? Wat is het verband met een ontvoeringszaak van tweeëntwintig jaar eerder? En zal het jongetje levend worden teruggevonden?

Goh, ik moet zeggen dat ik niet zo bijster enthousiast ben over dit boek. Vooral het einde en de ontknoping heeft mijn ontgoocheld in zijn ongeloofwaardigheid en voorspelbaarheid, waardoor mijn beeld over het volledige boek vertekend werd.

Maar eigenlijk was het boek wel goed geschreven. Ook al was het verhaal niet echt spannend, de tekst was vlot genoeg dat ik verder wou lezen.
Over de personages blijf ik wat in tweestrijd. Sommige zijn interessant en voelen echt aan, andere dan net het omgekeerde. Ook het hoofdpersonage, Frieda Klein, is eentje dat ik nog niet echt heb. Ze analyseert de psyche van anderen, maar is duidelijk ook niet ok. Is ze koud en berekend, of is dit gewoon een masker? Waarschijnlijk ontbreekt momenteel voor ons nog wat van haar persoonlijke achtergrond en wordt dit misschien duidelijker verder in de reeks? Maar op dit moment heeft ze mij nog niet kunnen overtuigen haar sympathiek te vinden.

Dus ja, Blauwe Maandag was voor mij een niet zo spannende thriller en was dus een beetje een ontgoochelende introductie van het schrijversduo Nicci French. Nu moet ik beslissen of ik hen nog een tweede kans geef met het vervolg op dit boek of dat ik het zo laat…