September werd geen zo’n goeie leesmaand. Ik begon met het lezen van een boek van één van mijn favoriete auteurs, maar ik kon er maar niet in komen. Het werd zo erg zelfs, dat ik tussendoor eerst een ander boek heb gelezen, voor ik terug keerde naar het eerste boek en het dan alsnog heb uitgelezen. En dat werden meteen ook de enige boeken voor september, een luttele twee.

Rick Riordan – The Dark Prophecy (The Trials of Apollo #2) ★★★

In deel twee van zijn queeste, moet de god Apollo, die gevangen zit in de gedaante van een klungelige tiener, verder proberen de oude orakels van weleer te herstellen. Enkel dit zal de god zijn kans geven terug te keren naar zijn ware gedaante en status op Olympus. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ergens in het Amerikaanse Middenwesten ligt een duistere, grot die de sleutel van Apollo’s queeste kan zijn.

Doorgaans ben ik meteen mee in de boeken van Rick Riordan. Ik volg deze auteur al sinds 2008 en sindsdien lees ik alles wat die mens op de boekenmarkt brengt. Het eerste deel van de beproevingen van Apollo, het verborgen Orakel, was voor mij ook weer een schot in de roos. Dat het hoofdpersonage van de serie deze keer een echte god was, gaf voor mij een nieuwe injectie in de concepten van meneer Riordan’s boeken. Dus van deel twee had ik eigenlijk evenveel verwacht.
Helaas liep er voor mij precies iets mis en ik weet eigenlijk niet echt wat. Ik heb heel veel moeite gehad om echt in het verhaal te komen. Was het omdat ik de details van deel 1 al te veel was vergeten? Of ben ik deze boekenseries ontgroeit?
Dit laatste vond ik eigenlijk een treurige gedachte en ben koppig blijven verder lezen. Rick Riordan’s boeken zijn voor mij al jaar en dag een luchtig intermezzo in mijn leesavonturen, doorspekt met mijn oudste liefde, de mythologie. Dat ik er nu opeens geen plezier meer uit zou halen, zou ik echt vreselijk vinden.
De vraag “ben ik over Rick Riordan” bleef eigenlijk door mijn hoofd spoken tot pakweg de laatste 100 pagina’s. Dan was er precies een wijziging in tempo, of was het een klik in mijn hoofd, waardoor ik weer volledig in het verhaal op kon gaan.
Ik weiger voorlopig toe te geven dat Rick Riordan niks meer voor mij is en ben steevast van plan het vervolg in de serie ook te lezen. Ik schrijf deze mindere ervaring toe aan (1) vermoeidheid, (2) gemoedstoestand en (3) gebrek aan inleving doordat ik deel 1 niet meer heb herlezen.
Voor deze eerste lezing krijgt het boek van mij toch maar 3 sterretjes, gezien de ervaring niet zo fijn was en ik er extreeeeeeem lang (een maand) over heb gedaan om hem uit te lezen.

Margaret Atwood – The Handmaid’s Tale ★★★★★

Doordat ik zoveel moeite had om mij te verdiepen in het Rick Riordan-boek, besloot ik om tussendoor aan een ander boek te beginnen. The Handmaid’s Tale stond al even op mijn leeslijst en omdat ik ook graag naar de serie wou kijken die zoveel awards won, besloot ik dat het tijd was om er eens aan te beginnen. Dit boek heb ik in een ruk uitgelezen, maar het liet wel een wrange smaak achter.

De nabije toekomst: de Verenigde Staten zijn de Republiek Gilead geworden. De ontstane theocratische maatschappij is gebaseerd op het boek Genesis uit het Oude Testament. De vrouw is geheel ondergeschikt aan de man, een gebruiksvoorwerp in een kille en starre samenleving die volgens strikte wetten verloopt. Vrouwen worden onderverdeeld in verschillende kasten, elk met hun specifieke rol en taak. Vanwege de lage geboortecijfers – onvruchtbaarheid plaagt de mensheid dankzij tal van milieurampen – is er een kaste die alle vruchtbare vrouwen bundelt en hen de rol van “baarmoeder” toebedeeld. Onze vertelster, Offred, maakt deel uit van deze kaste van “dienstmaagden”. Naar een passage uit Genesis, waarin Rachel haar man haar dienstmaagd schenkt omdat zij hem geen kinderen kan baren, worden de dienstmaagden in een rotatiesysteem toegewezen aan de huishoudens van de gezaghebbers. Daar dient de dienstmaagd maandelijks haar plicht met de Commandant te verrichten, terwijl zijn echtgenote toekijkt, totdat ze hen een kind kan geven.
Geplaagd door eenzaamheid en onzekerheid over het lot van haar geliefden, trekt ze zich op aan de herinneringen aan toen alles nog normaal was. En dan ontdekt ze dat de regels niet voor iedereen gelden, en al zeker niet voor diegene die ze hebben opgelegd.

Het verhaal van de dienstmaagd is er dus eentje over een dystopische wereld, die vandaag eigenlijk niet zo onmogelijk klinkt als je luistert naar meningen van bepaalde wereldleiders of denkt aan bepaalde groeperingen. En dat zorgt ervoor dat dit verhaal, dat al dateert uit de jaren tachtig, toch serieus binnenkomt.
Het verhaal van Offred (of Vanfred in het Nederlands, wat je een idee kan geven vanwaar die naam komt) is beklemmend, aangrijpend en beangstigend. Het maakte me kwaad, triest en bang. Vooral, zoals ik zei, omdat het zo vreemd actueel en mogelijk lijkt.
De manier waarop het verhaal wordt verteld, door korte passage die springen tussen het nu en hoe het was voor de staatsgreep, hebben een hypnotiserend effect en maken de nieuwe realiteit nog vreselijker, omdat de vertelster ooit was zoals wij, met al onze vrijheden en mogelijkheden. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat het minder vreselijk zou zijn als de vrouwen van niet beter weten, maar je begrijpt hopelijk wel wat ik bedoel.
Het einde vond ik verrassend en schitterend. Ik vond het enorm goed gevonden hoe de schrijfster opeens de overgang maakte. Ik was eerst wat verward en dacht dat het een fout in mijn boek was, maar neen, echt goed gedaan. Het verhaal heeft dan wel een open einde, waar ik doorgaans geen echte fan van ben, maar hier paste het. Zo moest het zijn.

Het is misschien een vreemd woord om te gebruiken over zo’n akelig verhaal, maar ik heb The Handmaid’s tale graag gelezen. Het zet aan tot nadenken en zindert nog weken na uitlezen na.