Gelezen

Gelezen in maart

Ik loop een weekje achter met mijn gelezen boeken voor maart. Ik steek het op het mooie weer en de goesting om in te tuin bezig te zijn 😉 .
Maar hier zijn ze dan, de drie uitgelezen boeken van de maand maart!

Lize Spit – Het smelt

Op een bepaald moment kon je helemaal niet naast dit boek kijken. Overal dook het op en de ene recensie al lovender dan de andere.
Doorgaans heb ik geen goeie ervaring met gehypte boeken. Wat de hoofdmoot goed vindt, gaat soms aan mij voorbij. Maar ik was toch veel te nieuwsgierig en wou Het smelt van Lize Spit ook gelezen hebben.

Wat als je wraak kunt nemen op een heel dorp?
Dertien jaar na een zomer die volledig uit de hand liep, keert Eva terug naar haar geboortedorp met een blok ijs in de kofferbak. Gaandeweg wordt duidelijk dat zij dit keer de plannen bepaalt.

Het boek roept meteen de gebruikelijke grauwe Vlaamsche sfeer op die zo bekend is van tv en andere Vlaamse boeken. Dit is blijkbaar o-zo herkenbaar voor veel Vlamingen, maar voor mij is dit toch niet het Vlaanderen dat ik ken. Misschien komt dit omdat ik niet echt in een dorp ben opgegroeid, maar toch kan ik niet echt geloven dat de kindertijd die in Het smelt wordt beschreven de jeugd van het merendeel van de Vlamingen beschrijft. Serieus man, ben ik dan zo naïef? Het gaat hier om kinderen van elf à twaalf jaar. In mijn ogen zijn dat nog kinderen, dus wat die uitspoken gaat er voor mij toch een tikkeltje over. Toch?

Het verhaal wordt verteld met behulp van een aaneenschakeling van anekdotes en scènes, waarbij geregeld voor- en achteruit in de tijd wordt gesprongen. Op zich is dit wel vlot geschreven, maar kan soms wat schokkerig aanvoelen. Het overschakelen van de ene na de andere scènes zorgde er bij mij voor dat ik er nooit helemaal in kwam. Wanneer ik eindelijk mee was met het gevoel in één scène, werd deze abrupt afgebroken om een nieuwe scène op te bouwen. Zoals gezegd, dit zorgt wel dat het vlot vooruit gaat, maar het hielp niet met het opbouwen van sympathie voor het hoofdpersonage.

De plot zelf vond ik compleet ongeloofwaardig. Toen ik het boek uit had, heb ik mij echt afgevraagd: “Is dit het? Is dit de zogezegde wraak? Serieus?”
Het wat van DE wraak waarvan sprake is op de achterflap, is voor mij zo onzinnig. Wat is het nut van de twee acties waarom het uiteindelijk draait? Als het al lukt, zal niemand ooit begrijpen waarover het gaat. Het ene deel is enorm kinderachtig en kan aan eender wie worden toegeschreven of kan zelfs volledig ongedaan gemaakt worden, want er is genoeg tijd om er voor te zorgen dat enkel de directe betrokkenen er weet van hebben. Het tweede deel van de wraakactie lijkt mij enorm ongeloofwaardig en totaal ondoordacht. Wie gaat het raken, behalve het hoofdpersonage zelf. Misschien was het de bedoeling dat de wraakactie zo nutteloos zou zijn, alhoewel dat niet de indruk is die ik had op basis van de flaptekst. Het is allemaal zo bij het haar gegrepen.

Het waarom van DE wraak wordt uit de doeken gedaan in één langdradige, extreem gruwelijke scène. Ik heb die trouwens niet echt gelezen, alleen diagonaal. WTF zeg!
Ik voelde al van mijlenver afkomen wat de motivatie ging zijn en voor mij was het dus echt, maar dan ook echt, niet nodig om dit op zo’n sensatiebeluste manier in detail te beschrijven. Ruikt een beetje te veel naar sensatiezucht en shock voor de shock. Het droeg voor mij totaal niet bij en allusies gingen al meer dan genoeg geweest zijn. Het is nog vreemder dat net dit zo in detail wordt weergegeven, terwijl al het andere in het boek enkel vaagjes wordt aangehaald en grotendeels aan de invulling van de lezers wordt overgelaten…

In conclusie, ik begrijp het succes van dit boek echt niet. Weerom ben ik niet mee met de hype. Wat zorgt er voor dat precies dit boek zoveel mensen lyrisch maakt? Waarom deze en de honderdduizenden andere choquerende boeken niet?
Dit boek was voor mij boertig, plat, troosteloos met een overmatige drang naar sensatiezucht. Het cliché beeld van het marginale Vlaanderen hebben we nu toch al genoeg gelezen zeker. Schrijf eens iets origineels en minder misselijkmakend. Jammer dat dit dan wel zo resoneert bij de Vlamingen. Ik zal dan wel de uitzondering op de regel zijn.

Erin Morgenstern – The Night Circus ★★★★

Dit boek werd mij aangeraden door Trijnenwijn en het enige waar ik op voort ben gegaan om het boek te kopen en lezen was haar recensie en de eerste inleidende zinnen van het boek zelf, waarvan de atmosfeer mij enorm aantrokken.

Het circus komt zonder waarschuwing. Er gaan geen aankondigingen aan vooraf, geen pamfletjes gepleisterd op lantaarnpalen of reclameborden. Het is er gewoon, wanneer het er gisteren niet was.
Maar achter het rookgordijn dat het circus zijn bezoekers voorhoudt, is er een hevige concurrentie gaande. Een wedstrijd tussen twee jonge illusionisten die al van kinds af werden opgeleid voor dit spel, het podium voor de strijd van hun twee rivaliserende meesters. Maar dan vallen de twee illusionisten voor elkaar en dit veranderd het spel volledig.

De achterflap van dit boek bevat nog veel meer informatie, maar ik las enkel de eerste drie zinnetjes die ik hierboven vertaalde en dat was voor mij genoeg om geïntrigeerd te zijn. Achteraf gezien ben ik zelfs blij dat ik de achterflap niet verder heb gelezen, want dan ging ik een volledig ander boek hebben verwacht en misschien heel teleurgesteld geweest zijn. Wanneer ik de achterflap nu lees, dan is het precies eentje voor een ander boek. Eentje die er wel op lijkt, maar toch volledig anders is. Ja, dit boek bevat een romance en een soort van strijd, maar de flaptekst doet je een actievol duel met een van je voeten zwierende romance verwachten, terwijl het in realiteit allemaal meer ingehouden en smeulend is.

De atmosfeer was wat me in dit boek aantrok en het boek moet het ook helemaal van die atmosfeer hebben.
Ik zag iemand dit boek beschrijven als ballet op papier en dit beschrijft voor mij eigenlijk heel goed het gevoel bij het lezen van dit boek. Het is een boek dat je eerder moet lezen voor de sfeer, de ambiance, de beelden die het oproept, dan voor het verhaal. De scènes worden poëtisch opgebouwd en er schuilt schoonheid voor en na elke punt. Je waant je zo in het circus, je ruikt de karamel in de lucht, voelt het kampvuur gloeien op je wangen en ervaart de magie in elke tent.

Het plot zelf blijft doorheen een groot deel van het boek ontwijkend. Veel van het wat en waarom van de wedstrijd blijft in de schaduw en je komt nauwelijks te weten hoe iemand de wedstrijd kan winnen en wat dit dan te betekenen heeft.
Maar eigenlijk kon mij dat amper iets schelen, omdat de auteur mij zo wist te hypnotiseren met de magie en het mysterieuze van het circus, dat het eigenlijk plot maar een bijkomstigheid was. Dit verbaast me een beetje van mezelf, want normaal ben ik iemand die graag heeft dat alle eindjes mooi aan elkaar worden geknoopt en dat je als lezer ten minste begrijpt waar het nu om draaide.

The Night Circus is een boek dat voorkeur geeft aan beeldspraak in plaats van plot, maar die beeldspraak transporteerde me zo uit mijn eigen wereld, dat ik het moeilijk vond om los te laten en de auteur het gebrek aan uitgewerkt verhaal volledig vergaf.

Neil Gaiman – Stardust ★★★★★

Ik durf mezelf wel een fan van meneer Neil Gaiman te noemen. Ik hou van zijn stijl en zijn bedrevenheid om in de meest alledaagse dingen magie te verwerken. Dat ik zijn sprookje Stardust nog niet las, terwijl ik de film wel al had gezien, vond ik een beetje schaamtelijk van mezelf. Hoog tijd dus om daar een mouw aan te passen.

Aan het begin van het Victoriaanse tijdperk, gaat het leven rustig zijn gangetje in het kleine stadje Wall.
De jonge Tristran Thorn is tot over zijn oren verliefd op de mooie Victoria Forester. Hij belooft haar alles wat hij maar kan bedenken, maar Victoria blijft afstandelijk en koud. Op een avond zien beide jonge mensen een vallende ster en Victoria belooft Tristran wat hij ook maar wenst van haar, als hij haar die ster kan bezorgen. Deze belofte zendt Tristran over de oude stadsmuur, richting Feeënrijk, op een ongelooflijk avontuur.

Ook al is het al jaren geleden dat ik de film zag, werd ik tijdens het lezen toch steeds overspoeld met beelden en ik ben vrij zeker dat het niet alleen herinneringen uit de film waren.
Neil Gaiman heeft een ongelooflijke gave om uiterst beeldend en gedetailleerd te schrijven. Je wordt letterlijk naar zijn wereld getransporteerd en je ziet elke paragraaf zo voor je ogen afspelen.

Stardust is een dun boekje, maar zo ongeloofelijk rijk aan zowel opbouw van atmosfeer als verhaallijn. Een bijzonder mooi, modern en volwassen sprookje dat ik aan iedereen die eens uit zijn saaie leven wil ontsnappen kan aanraden. Een boekje om te koesteren en steeds opnieuw te lezen.


Dit waren de drie van maart. Ook al las ik tijdsgewijs niet zo veel in maart, vind ik dat toch een goed getal. En dan twee op de drie die ik goed vond.
Ik leerde (nogmaals) dat Vlaamse hypes meestal niks voor mij zijn en dat sprookjes altijd hoog scoren bij mij. Tsjah, ik zal in dat opzicht altijd dat kleine meisje blijven zeker? En waarom ook niet, deze wereld kan wel wat magie gebruiken!

Groetjes,
Charlotte

8 Comments

  • Nanita

    Ik ben heel blij met je recensie van Het Smelt, ik probeer ook gehypte boeken meestal wat te vermijden (lesje geleerd na ferme “miskopen”), maar aangezien dit boek maar overal blijft opduiken was ik wel nieuwsgierig geworden.
    Ik heb vorige maand Norse Mythology, de nieuwe van Neil Gaiman gelezen. Aanrader! 🙂

    • Charlotte

      Die heb ik hier ook liggen! Mythologie en Neil Gaiman, tjah, dan schreeuwen ze gewoon om mijn geld 😉
      Wist je trouwens al dat er een TV-serie komt van zijn American Gods: IMDB link? Hun casting van Mr. Wednesday is perfect gewoon 😀

  • trijnewijn

    Ik ben blij dat je ook genoten hebt van the night circus! Ik was ook helemaal weg van de sfeer die er in geschept werd, het was lang geleden dat ik bij het lezen van een boek zo weg was van de wereld rondom me.
    Met je vijf sterren voor Stardust ben ik het ook helemaal eens. Neil gaiman kan bij mij niks mis doen, of het nu gaat om prentenboeken voor kinderen (the wolves in the wall was het eerste boek dat ik in Dublin voorlas, dat hoorde tot de boekencollectie van de ingenieursafdeling in Google), om sprookjes voor volwassenen of the sandman reeks. Wat je ook leest van hem, het is genieten van begin tot eind 🙂

    • Charlotte

      100% akkoord met je mening over Neil Gaiman. Die man kan overal magie in brengen, vind ik.
      The wolves in the wall ziet er op het eerste zicht toch wel wat griezelig uit voor kindjes, niet?

  • sigridkatkatkatoen

    Wow, jij kunt dat toch goed uitleggen allemaal… Goed onderbouwde recensies! Bedankt voor de boekentips.
    PS: Ik ben ook nooit fan geweest van die typisch Vlaamse boeken of films. En nee, ik herken Vlaanderen daar ook niet in, en ja, het draait altijd om geweld en sex. Pffh. Dus ik geloof je op je woord als je dat boek niet goed vindt, ik begin er dus lekker niet aan. 😉
    Groetjes, Sigrid

    • Charlotte

      Ah, dankjewel. Leuk om te lezen. *bloos*
      Ik vrees altijd dat ik wat te kort door de bocht ga bij het recenseren. Is niet gemakkelijk eigenlijk, maar ik ben er beter in geworden sinds ik er mee begon (als ik dat mag zeggen over mezelf 😉 )

  • kaat

    Jij verwoordt in je recensie over ‘het smelt’ precies wat ik dacht.
    ‘Wraak op een heel dorp’ : ??? laat me niet lachen. Inderdaad één kinderachtige actie, en dan nog een actie waar ze enkel zichzelf mee schaadt. En dat wordt dan uitgelokt door een uitnodigingskaartje ? Wat is er dan daartussen gebeurd ? De evolutie van het personage na de gebeurtenis ontbreekt. (fysieke gevolgen, traumatische verwerking, ontkenning…. niets van dat alles).
    Mij stoorde ook het taalgebruik, dat totaal niet paste bij een dertienjarige. Je moet je eens voorstellen dat een dertienjarig meisje die zinnen zoals ze in het boek staan, uitspreekt. Bijzonder lachwekkend.
    Dat zoveel mensen zich herkennen in dit dorps’leven’ vond ik ook raar. Maar ja, het is blijkbaar al voldoende om te spreken over ‘jawbreaker’ en de mensen zijn al tevreden. (en waarom schreef ze niet over totentrekkers ipv jawbreakers, als ze dan toch zo prat gaat op haar Vlaams).
    En dan die gruwelijke scène, heb ik eveneens niet uitgelezen, het was te afstotelijk, maar zo uitgesponnen. En dan te bedenken dat dit boek op de leeslijsten staat in het middelbaar onderwijs. Denken die leraars niet na ?
    Daarnaast nog taalfouten, spelfouten, rare onbegrijpelijke zinnen.
    Ik denk dat de meeste mensen eigenlijk maar meehuilen met de meute, maar zich geen eigen gedacht kunnen vormen van iets dat ze gelezen hebben. Dat zou het succes kunnen verklaren, een massahysterie, nog aangewakkerd door het feit dat de schrijfster Vlaams is, zich uitdost als Selah Sue en er zo onschuldig uitziet.

    • Charlotte

      Ah ja, dat was ik nog vergeten vermelden dat de jaren na de gebeurtenis gewoon vergeten zijn. Waarom dan net nu die wraakactie wordt geactiveerd begreep ik ook niet. Omdat ze doen alsof er niks gebeurd is? Omdat ze haar durven uitnodigen alsof ze nog steeds vrienden zijn? Tjah…
      Over schrijffouten ga ik mij niet uitspreken, gezien ik soms ook nog wel wat kemels kan slaan 😉
      Ieder zijn mening natuurlijk en dit was de mijne. Er zullen er wel veel totaal niet akkoord zijn, maar bon, zoals ze in het Frans zeggen: des goûts et des couleurs, on ne discute pas. 😀