De eerste tandjes

Toen ik gisterenmorgen naar het station fietste was de temperatuur nog vrij zacht, maar toen ik ’s avonds de fietstocht terug naar huis maakte had de lucht toch al iets bijtends. Het gevoel was meteen helemaal anders. De wind heeft zijn eerste tandjes gekregen en de winter zit er nu toch wel aan te komen. Deze morgen lag er zelfs ijs op de auto!

Dat de winter voor de deur staat, dat voelde ik de laatste dagen al in mijn rechterhand. Toen ik 7 was heb ik die verstuikt, een gebeurtenis dat ik mij nog heel goed herinner, omdat het naast pijn ook gepaard ging met een serieus gevoel van onrechtvaardigheid.
Het gebeurde toen we in de gang voor de klas stonden, in rijen per twee, te wachten tot we naar buiten mochten om te spelen. We moesten nog even stil zijn en staan, maar één van mijn klasgenootjes was te ongeduldig en ze stond letterlijk te springen en te zwaaien met haar benen. En ja, één van die zwiepende benen kwam ongelukkig in direct contact met mijn hand. Ik schreeuwde het uit van de pijn, maar in plaats dat de meester me vroeg wat er was, werd ik gestraft voor lawaai maken en moest ik helemaal alleen terug naar binnen.
Och, gehuild dat ik toen heb, van de pijn en de verontwaardiging. Ik was doorgaans een heel braaf en gehoorzaam kind en gestraft worden voor iets dat buiten mij om lag, terwijl mijn schoppende klasgenootje wel mocht gaan spelen, dat was zo oneerlijk. Karma heeft toen wel zijn werk gedaan, want toen ik de weken erna niet kon schrijven doordat mijn hand in verband zat, moest net dit klasgenootje eerst al mijn schriftjes bijhouden vooraleer ze de hare in orde kon brengen.
Sinds die verstuiking is die hand een soort barometer geworden. Grote weersveranderingen of stormen kan ik erin voelen aankomen. Het gevoel heeft een beetje weg van dezelfde pijn als bij de verstuiking, maar dan minder intens. En zo voel ik nu al een paar dagen dat de winter er zit aan te komen. Dit heeft ook zo zijn invloed op mijn handwerken.

Ik dacht een breiwerk dat ik alweer meer dan een half jaar geleden opzette, terug op te pikken. De Bigger-on-the-inside sjaal verdween tijdens de zomer een beetje naar de achtergrond, omdat ik meer zomerse projecten wou maken. Maar nu de kilte toch het land begint binnen te dringen had ik weer zin om er verder aan te breien.

De sjaal was al verder gevorderd dan ik mij herinnerde, wat me extra ongeduldig maakte om er weer in te vliegen en hem helemaal af te maken. Ook al zat ik met de pijnlijke hand, ik begon er meteen aan en de eerste paar rijen gingen toch vrij vlot. Maar dan maakte ik een foutje en toen ik die probeerde te verbeteren, viel de helft van mijn steken, pardoes, van mijn naald.

Helaas heb ik hem helemaal moeten uithalen. Ik zag er kop noch staart meer aan.
Nu sla ik mezelf natuurlijk voor de kop en vraag ik me af of ik dit had kunnen vermijden door een paar dagen te wachten tot de pijn uit de hand was weggeëbd.

Voorlopig zie ik het wel niet zitten om die opnieuw op te zetten, ook al is de pijn in de hand vandaag weer verdwenen. In plaats daarvan ben ik nog eens een haakwerk begonnen. Haakwerk is doorgaans gemakkelijker uit te halen en te verbeteren, dus dat heeft momenteel mijn voorkeur. En zo ben ik dan eindelijk aan een sjaal begonnen waarvoor het patroon en de wol al sinds 2012 op mij wachten!

Wordt vervolgd… 😉

Groetjes,
Charlotte