A Madness so Discreet

A Madness so Discreet van Mindy McGinnis zat in mijn Owlcrate van oktober, dat als thema spooky had.
Ik was meteen helemaal weg van de cover en ook de korte inhoud sprak me erg aan.

Grace Mae weet wat krankzinnigheid is.

Ze houdt het verborgen, samen met haar stem, diep binnen in haar brilliante geest dat onmogelijk een gruwelijk familiegeheim kan vergeten. Dat geheim, samen met het leven dat in haar groeit, zorgen er voor dat ze wordt opgesloten in het gekkenhuis van Boston.

Wanneer haar stem terugkeert in een uitbarsting van geweld, wordt Grace verbannen naar de donkere kelders. Daar wordt haar intelligentie ontdekt door een dokter met een obsessie voor criminele psychologie. Hij ziet in Grace de perfecte assistent voor het analyseren van plaatsen delict en ontsnapt met haar naar een ethisch gekkenhuis in Ohio. Daar vindt Grace vriendschap, hoop en een doel. Samen met de dokter bezoekt ze plaatsen waar gruwelijke misdaden plaatsvonden en leert zo haar geheugen en analytische vermogen voor iets goeds te gebruiken.
Deze nachtelijke bezoeken brengen Grace en de dokter op het spoor van een moordenaar die het gemunt heeft op jonge vrouwen. Terwijl ze werkt onder het mom van krankzinnigheid, begint ze de jacht op een moordenaar, terwijl ze de demonen van haar verleden het hoofd biedt.

Eerst wil ik even kwijt, vooral voor diegenen die twijfelen of het boek iets voor hen is, dat dit niet echt een griezelig boek is.
Het wordt gepromoot als zijnde spooky en de sfeer die wordt gecreëerd heeft er wel iets van weg, maar griezelig vond ik het nu niet. De aangesneden onderwerpen zijn zwaar en verwerpelijk, dat wel, maar als iemand tegen mij zegt dat iets griezelig is, dan verwacht ik spoken en monsters. Deze zitten niet in dit boek, toch niet in hun meest voor de hand liggende definitie.

Dit boek speelt zich af in het Amerika van de jaren 1800, een era waar niet veel nodig was om iemand te kunnen laten opsluiten in een gekkenhuis.
We ontmoeten Grace, een jongedame met een zekere status, die werd opgesloten in een gekkenhuis in Boston. Dit gekkenhuis heeft veel weg van die die we kennen uit griezelfilms, compleet met schreeuwende gekken, meedogenloze verpleegsters en lobotomie als de genezing. Dit deel van het boek, wat maar 100 bladzijden van de bijna 400 in neemt, zou wel als griezelig kunnen worden gezien, met zijn donkere, wrede en krankzinnige sfeer.
Maar dan ontsnapt Grace naar een ander, beter gekkenhuis en de sfeer wordt meteen meer ontspannender, lichter. Met deze verandering van achtergrond, veranderd niet alleen de ganse sfeer van het boek, maar gaat het verhaal plots ook over naar een soort van detective verhaal.

Eerst had ik wel wat moeite met deze overgang, maar toen ik er mij over had gezet begon ik echt wel te genieten van het boek.
De schrijfstijl is meeslepend, fascinerend, betoverend. Ik betrapte me er op dat ik trager begon te lezen, omdat ik niet wou dat het verhaal zou eindigen. De personages kruipen echt in je hoofd en ik begon te wensen dat het boek een eerste deel in een serie was, zodat ik nog kon terugkeren.

Het hoofdpersonage, Grace, is een echte vechter. Ze maakt de meest gruwelijke dingen mee, maar weet steeds weer haar hoofd boven water te houden, weigert om zich te laten breken. Ze maakt haastige en risicovolle beslissingen, wat haar ook een donkere kant geeft. Dit maakt haar voor mij extra menselijk. Ze is sterk, weigert op te geven en heeft een eigen willetje. Een echte leading lady, waardoor het boek naar mijn mening beter paste in het september thema van Owlcrate.

Ook de andere personages en hun relaties met elkaar voelden heel echt aan.
Het was extra verfrissend om eens een boek te lezen waar een echte vriendschap tussen een man en een vrouw wordt beschreven, zonder dat het meer hoeft te worden. Er komt trouwens helemaal geen romantiek in dit boek voor, wat ik erg kon appreciëren. Vergis je niet, ik hou evenveel van romantische verhalen als elke andere vrouw, maar in dit boek was het niet nodig en ik ben extra blij dat de auteur zich niet heeft laten vangen.

Onder het mom van een who-dunnit snijdt A Madness so Discreet de subtielere vraag van wat iemand gek maakt aan. Donkere thema’s passeren de revue en de resolutie dwingt tot nadenken over wat gerechtigheid is.
Deze donkere, historische thriller heb ik heel graag gelezen, ook al was het totaal niet wat ik er van had verwacht. Zeker een aanrader voor liefhebbers van Victoriaanse detectives, die graag ook eens nadenken over filosofische vraagstukken.