Filmrecensie: La Belle et la Bête (2014)

Dat ik een grote fan ben van het sprookje van de Schone en het Beest, dat weten jullie misschien al?

Het was de allereerste Disney film die ik ooit in de bioscoop zag en tot de dag van vandaag mijn favoriete Disney film ooit.

Gelijk welk boek dat gezegd wordt geïnspireerd te zijn door dit sprookje moet en zal ik lezen.

Gelijk welke film of serie met ook maar een snuifje Belle en het Beest moet en zal ik gezien hebben.

Jammer genoeg ben ik vaak ontgoocheld over deze zogenoemde adaptaties, maar toen ik de trailer zag voor deze Franse verfilming uit 2014 kon ik niet anders dan er dolenthousiast over te worden. Vooreerst omdat het er naar uit zag dat de film eerder de originele verhaallijn dan de Disney-versie van het sprookje zou gaan volgen. En ten tweede de landschappen, het kasteel, man zó schoon gedaan!

Dus de film werd gekocht en op een druilerige middag in augustus maakte ik me een knus nestje in de zetel, helemaal klaar voor deze film. Mijn verwachtingen waren torenhoog en ik zag het echt helemaal zitten.

Maar helaas, helaas, duizend maal helaas. Wat een ontgoocheling.

Aan de beelden en effecten lag het niet, deze waren fantastisch.
Het kasteel wordt zo mooi in beeld gebracht. De landschappen zijn adembenemend. Belle’s jurken zijn fenomenaal. Het Beest ziet er vrij geloofwaardig uit, ook al ontbreekt hij misschien wat mimiek en boezemt hij mij totaal geen angst in. Hij ziet er eerder uit als een grote kat dat je direct zou willen aaien.
Maar echt, over het algemeen zijn de effecten en decors zo sprookjesachtig al maar kan zijn. Jammer genoeg is dit ook het enige wat deze film bijzonder maakt.
De makers hebben zich zo hard concentreert op het visuele, op minutenlange compleet overbodige scènes vol speciale effecten, dat ze helemaal vergeten zijn ook maar enig gevoel in het verhaal te leggen.

Echt waar, ik was zo in de war.
Het ene moment gilt Belle nog van schrik als ze het Beest ook maar hoort dichterbij komen en het volgende moment is ze boem-baf-patat verliefd op hem.
Tsjah, we weten allemaal dat in het sprookje Belle uiteindelijk verliefd wordt op het Beest, waarbij uiteindelijk het sleutelwoord is. Hun liefde is allesbehalve een wervelwind romance of liefde op het eerste gezicht. Belle en het Beest gaat helemaal over hoe het Beest zichzelf overwint, zijn egoïsme te baas wordt en leert van een ander te houden en hoe Belle leert verder te kijken dan zijn monsterachtig uiterlijk. Maar deze film vergeet dit allemaal en probeert de kijker volledig af te leiden met prachtige decors en heerlijk decadente jurken. Geen spatje romantiek heb ik gedetecteerd. Geen sprankje chemie tussen de acteurs. Geen greintje echte emoties. Zo, zo, zo jammer.

Voor een film gebaseerd op een verhaal met als belangrijkste moraal dat het niet het uiterlijke maar het innerlijke is dat het belangrijkst is, geeft deze adaptatie ons niks anders dan uiterlijkheden en nul-komma-nul inhoud. Ik was zo kwaad, zo zwaar ontgoocheld. Het kon fantastisch geweest zijn. Zo’n zonde.