Ja, 2018 heeft er alle schijn naar een recordjaar te worden qua gelezen boeken, want ook in september klokte ik af op zes gelezen boeken!
Nou ja, ik weet niet hoe eerlijk deze telling is, gezien twee van die boeken wel erg kort waren, maar ja, Goodreads telt ze als een gelezen boek, dus ik ook, nah!

M. J. Arlidge – Pluk een Roos (Helen Grace #3) ★★★

Nadat ik in augustus de twee eerste boeken uit de Helen Grace-reeks las, ging ik in september gewoon verder met deel 3.

Een jonge vrouw wordt wakker in een koude, donkere kelder. Ze heeft geen idee hoe ze daar terecht is gekomen, of door wie ze is ontvoerd. En dat is pas het begin van haar nachtmerrie.
In de buurt wordt het lichaam van een andere jonge vrouw gevonden. Ze is nooit opgegeven als vermist, en haar familie heeft zelfs gewoon sms’jes van haar ontvangen. Iemand heeft zich de afgelopen tijd voor haar uitgegeven.
Inspecteur Helen Grace weet dat ze de dader zo snel mogelijk moet vinden. Die is niet alleen gestoord, maar ook slim en vindingrijk. Maar zodra Helen probeert uit te vinden wat de motivatie van de moordenaar is, start een bijna onmogelijke race tegen de klok…

Ook deze was een vlotte thriller, die als een trein leest.
Qua afloop werd wel weer uit hetzelfde vaatje getapt. In dit boek begon ik me ook wat meer te ergeren aan het hoofdpersonage en dan vooral het feit dat ze altijd alles alleen blijft doen en al drie boeken lang ternauwernood de ontknoping overleefd door haar helden-syndroom. Ook het nevenplot met haar jaloerse baas en diens vete tegen Helen is onbegrijpelijk en enorm bij het haar gegrepen.
Maar al bij al wel een fijne thriller met een goed bedachte misdaad. Opnieuw een perfect boek voor als je niet te veel wil nadenken.

Ruth Ware – Huis te Koop ★★★

Op een dag ontvangt een vrouw een e-mail over een huis dat te koop staat. Het huis klinkt te mooi om waar te zijn. Op de foto’s lijkt alles in het huis perfect te zijn en er is één kamer, nog mooier dan de andere, die ze meteen als haar eigen kamer beschouwt. Maar er lijkt iets niet te kloppen aan die ruimte. Ze ontdekt een geheim, maar niemand lijkt haar te geloven, zelfs haar eigen man niet. Als ze zelf op onderzoek gaat, vallen haar steeds meer vreemde zaken op. Maar is het wel verstandig dat ze op onderzoek uit gaat, helemaal alleen?

Dit kortverhaal van Ruth Ware nam ik er even bij om een gevoel te krijgen van de schrijfster.
Ik zag haar boeken vaak langskomen op Goodreads als populaire thrillers, maar omdat ik nogal vaak het omgekeerde denk dan de grote massa, wou ik eens proeven vooraleer ik meer tijd en geld investeerde.

Huis te koop telt maar een twintigtal pagina’s, maar jezusmina wat een sfeer wordt daarin opgewekt zeg!
Fantastische, ietwat griezelige opbouw en extreem spannend tot het einde. Gezien de schrijfster zo’n sfeer en spanning kan opwekken in zo weinig woorden, ben ik inderdaad wel benieuw naar wat ze kan in een volledig boek!

Patrick Rothfuss – De Muziek van de Stilte (Kvothe #2.5) ★★½

De eerste twee boeken in de serie over Kvothe heb ik bijzonder graag gelezen, maar nu zit ik, net als duizenden andere lezers, vol ongeduld te wachten tot meneer Rothfuss zijn trilogie afwerkt. Op het werk waren we er tussen enkele collega’s over bezig en één collega vond dit kortverhaal dat zich afspeelt in dezelfde wereld wel een leukerd. Ik had voorheen geen zin gehad deze te lezen, maar ik was nu toch wel een beetje nieuwsgierig geworden.

De Universiteit, een beroemd bastion van kennis, trekt de knapste koppen aan om de mysteries te ontrafelen van verlichte wetenschappen als alchemie. Diep onder de bedrijvige zalen ligt een complex van verlaten kamers en oude gangen. In het hart van dat labyrint woont Auri. Ooit studeerde Auri aan De Universiteit, maar nu zorgt ze voor de onderwereld. Ze heeft geleerd dat sommige geheimen beter met rust gelaten kunnen worden. Want nu ze de scherpe rationaliteit van De Universiteit niet langer accepteert, kan ze voorbij de oppervlakte kijken, en ziet ze subtiele gevaren en verborgen namen.

Tgoh, een beetje een moeilijke om te recenseren. Ik denk dat ik mijn buikgevoel had moeten volgen en deze niet had moeten lezen. Of toch, ik had deze moeten lezen met andere verwachtingen.

Ik had verwacht een kort en krachtig verhaal te krijgen, van hetzelfde elan als de andere boeken in de reeks. Maar wat ik uiteindelijk kreeg was eerder een verhaal dat gelezen moet worden voor zijn taal, niet voor zijn vertelkunst. Want het verhaal dat hier wordt verteld is letterlijk een verhaal over het meisje Auri dat voorwerpen van de ene plek naar de andere verplaatst. Serieus, echtig waar. En als ze beslist de voorwerpen niet te verplaatsen, dan grijnst ze er naar of geeft ze een kus. Dat is de essentie eigenlijk.

Het is mooi geschreven hoor, daar niet van, maar vind het nogal moeilijk te bevatten.
De tekst heeft een heel mooie cadans, met prachtig vloeiende zinnen en bijna poëtische beschrijvingen. Maar ondanks de mooie tekst, heb ik me toch een beetje verveeld met het verhaal. Ik bleef toch op mijn honger zitten.

Peter V. Brett – De Getekende (The Demon Cycle #1) ★★★★½

In hetzelfde gesprek tussen de collega’s waarbij het oeuvre van Patrick Rothfuss werd besproken, kwam ook deze titel ter sprake als een aanrader.

De elfjarige Arlen woont met zijn ouders in een kleine boerderij, een halve dag rijden van het afgelegen dorpje Tibbet’s Brook. Elke avond als het donker wordt stijgt er en vreemde mist op, die nachtmerries met zich meebrengt. Een ieder die het donker trotseert staat een gruwelijke dood te wachten. Want in de mist leven demonen die niet met wapens te bestrijden zijn. Er zit niets anders op dan je ’s nachts te verschuilen achter magische formules en hopen dat ze werken tot de zon opkomt. Als Arlens leven uiteenvalt door de demonenpest, ziet hij dat het vooral angst is die de mensen in zijn greep houdt – meer nog dan de demonen in de mist. Hij trekt de wereld in, vastbesloten om de mensheid te bevrijden.

Je weet wanneer je een goed verhaal aan het lezen bent wanneer je niet wilt dat het perspectief veranderd naar een ander personage, omdat je echt wil weten hoe het verder gaat met het huidige personage. Maar als dan het perspectief terug veranderd naar het eerste personage, wil je ook nu weer niet dat het veranderd en wil je bij het tweede perspectief blijven.
Dit had ik constant voor bij het lezen van dit boek! Het is extreem vlot en boeiend geschreven. Je leeft echt mee met de personages.
De wereld is heel intrigerend en uniek, iets dat ik nog niet eerder was tegen gekomen.

Alleen gebeurde er iets naar het einde van het verhaal toe dat ik ietwat ongepast vond bij de personages en bij wat we eerder over hen hadden geleerd. Anderzijds had ik wel iets in die aard verwacht.
Ook de grote vechtscène vond ik precies niet zo spannend…

Maar los daarvan, was dit een heel goed geschreven en interessant verhaal. Op naar deel 2!

🎧 Douglas Adams – The Restaurant at the End of the Universe
(The Hitchhiker’s Guide #2) ★★★½

Wanneer alle vragen over ruimte, tijd, materie en de aard van het bestaan zijn opgelost, blijft maar één vraag over – “Waar zullen we vanavond eten?”
Het restaurant aan het einde van het heelal biedt de ultieme gastronomische ervaring, en voor een keer is er geen morgen om je zorgen over te maken.

Het eerste deel van deze reeks luisterde ik vorige maand met de vertelstem van Stephen Fry. Toen ik het tweede deel oplegde, verwachte ik dus ook terug meneer Fry te horen, waardoor ik toch wat schrok toen ik opeens Martin Freeman hoorde. En ook al ben ik wel fan van zijn stijl, het was toch wel even wennen aan zijn vertelstem, die ik initieel toch wat te monotoon vond om er voldoende mijn aandacht bij te houden. Maar eenmaal ik gewoon was aan zijn timbre, begon het beter en beter te worden en begon ik zelfs zijn stemmetjes leuker te vinden dan die van Stephen Fry.

Ook dit verhaal was extreem absurd en soms zo complex door die absurditeit, dat het moeilijk te volgen blijft. Maar dan stuit je weer op zo’n passage die zo grappig, doordacht of geniaal is, dat je wel verder moet lezen.
Opnieuw een aanrader voor al wie fan is van Britse, Monty Python-achtige humor en plots.

Population [of the Universe]: Zero
It is known that there are an infinite number of worlds, simply because there is an infinite amount of space for them to be in. However, not every one of them is inhabited. Therefore, there must be a finite number of inhabited worlds. Any finite number divided by infinity is as near to nothing as makes no odds, so the average population of all the planets in the Universe can be said to be zero. From this it follows that the population of the whole Universe is also zero, and that any people you may meet from time to time are merely the products of a deranged imagination.

*Charlotte zwaait naar haar imaginaire lezers*

🎧 J. K. Rowling – Harry Potter and the Chamber of Secrets (HP #2) ★★★★★

In september hadden we onze tweede bijeenkomst van de Harry Potter leesclub en dus herlas ik boek twee opnieuw aan de hand van het audioboek voorgelezen door Stephen Fry.

Na een verschrikkelijke vakantie bij zijn gemene oom en tante gaat Harry Potter naar de tweede klas van Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Maar alleen al om daar te komen blijkt een ware heksentoer te zijn, waarbij een vliegende auto Harry en zijn vriend Ron uitkomst biedt. Na alle avonturen van vorig schooljaar denkt Harry zich rustig aan zijn lessen Toverdranken, Verweer tegen de Zwarte Kunsten en zijn favoriete sport Zwerkbal te kunnen wijden. Maar dan hoort hij een mysterieuze stem, vinden er aanslagen plaats en ontdekt hij een wel heel bijzonder dagboek…

Goh, hoe kan ik dit boek recenseren zonder gewoon duizend hartjes te typen?
Echt waar, als ik ooit schrik had dat mijn liefde voor deze boeken zou minderen met ouder worden, dan is die schrik nu toch wel weg. Het blijft zo verdomd goed!
Zo veel bewondering voor J.K. en haar vooruitziendheid bij het schrijven van gans deze reeks! Ongelooflijk hoeveel zaadjes van het geheel al zo vroeg in de reeks zijn geplant zeg!
Harry Potter blijft gewoon de beste!