Ik heb nog niet helemaal beslist aan welke readathons en bookclubs ik dit jaar allemaal wil deelnemen en ik liep al sinds zijn aankondiging te twijfelen of ik wel zou mee doen met deze nieuwe readalong van Becca’s Catch-up Bookclub.
Nadat we vorig jaar in augustus de #firstlawalong, waarin we alle boeken uit Joe Abercombie’s First Law World lazen, voltooiden – met de allerlaatste liveshow op 1 september – had ik verwacht dat deze boekclub tot begin 2025 stil ging liggen. Maar dan kondigde Becca in oktober al de nieuwe boekenserie aan waarop de club zich zou gaan focussen, waarbij het eerste boek al meteen ingepland stond voor november/december met liveshow begin januari.

De aangekondigde focus voor deze vierde ronde van de boekclub is het lezen van alle boeken in de Banished Lands World van John Gwynne, bijgenaamd de #Faith Fall Along.

Hoewel ik sinds het lezen van The Shadow of the Gods absoluut geïnteresseerd ben om in John Gwynnes backlist te duiken, ik moest op dat moment nog het derde en finale boek in deze Bloodsworn saga lezen en vond het niet echt opportuun om al meteen in een andere Epic Fantasy te duiken voor ik deze had afgerond.
Maar dan passeerde begin deze maand de aankondiging voor de liveshow voor het eerste boek van deze serie en het begon toch wel te kriebelen. Ik had ondertussen de Bloodsworn saga afgerond en John Gwynne was alleen maar hoger op mijn TBR geschoven. Dus hoewel het origineel niet op mijn planning stond en hoewel ik nog in tal van andere series bezig ben die ik eigenlijk prioriteit zou moeten geven, ik smeet mij toch in de wereld van de Faitful and the Fallen, en jawadde, nul-komma-nul spijt want dit was absoluut geweldig!

John Gwynne – Malice (The Faithful and the Fallen #1) ★★★★★

Genre: Epic Fantasy

Young Corban watches enviously as boys become warriors under King Brenin’s rule, learning the art of war. He yearns to wield his sword and spear to protect his king’s realm. But that day will come all too soon. Only when he loses those he loves will he learn the true price of courage.

The Banished Lands has a violent past where armies of men and giants clashed shields in battle, the earth running dark with their heartsblood. Although the giant-clans were broken in ages past, their ruined fortresses still scar the land. But now giants stir anew, the very stones weep blood and there are sightings of giant wyrms. Those who can still read the signs see a threat far greater than the ancient wars. Sorrow will darken the world, as angels and demons make it their battlefield. Then there will be a war to end all wars.

High King Aquilus summons his fellow kings to council, seeking an alliance in this time of need. Some are skeptical, fighting their own border skirmishes against pirates and giants. But prophesy indicates darkness and light will demand two champions, the Black Sun and the Bright Star. They would be wise to seek out both, for if the Black Sun gains ascendancy, mankind’s hopes and dreams will fall to dust.

John Gwynne’s Malice hield me van begin tot einde volledig in zijn greep. Het is een epische fantasy die de tijdloze strijd tussen goed en kwaad verkent, maar wat ik er het meest aan waardeerde, is hoe het duidelijke scheidslijnen vermijdt. Hier zijn geen eenvoudige grenzen tussen helden en schurken. Intenties zijn troebel, bedrog is overal, en zelfs de beste mensen maken keuzes die de weg naar rampen plaveien. Het is deze morele complexiteit die me aantrok en me steeds opnieuw deed twijfelen aan de ware motieven en het lot van iedereen.

Vanaf het begin voelde ik me emotioneel betrokken bij de personages. Gwynne heeft een ongelooflijk talent voor het scheppen van personages waar je ofwel met heel je hart van houdt of die je met evenveel passie verafschuwt. Elk personage voelde zo levendig en echt aan, waardoor het onmogelijk was om niet diep mee te leven met hun verhalen. De wereld is complex en springlevend, gevuld met een fascinerende mythologie, verloren gegane kennis en obscure profetieën die elke pagina meeslepend maakt.

Ik geef toe, zoals veel grote fantasyboeken kostte het me in het begin wat moeite om erin te komen. Er zijn zoveel personages, allemaal uit verschillende plekken met hun eigen politiek en verhalen, en dat kan overweldigend zijn. Maar zodra ik mijn draai had gevonden, was het het helemaal waard. Het verhaal ontvouwde zich tot iets dat zowel vertrouwd als verfrissend voelde, een mix van klassieke epische fantasy met een unieke twist die me volledig in zijn greep hield.

De schrijfstijl vond ik meeslepend en toegankelijk. Het las soepel en gemakkelijk, met Gwynne’s droge gevoel voor humor dat precies op de juiste momenten opdook. De korte, afwisselende hoofdstukken werkten perfect voor mij en gaven een panoramisch beeld van de wereld en de gebeurtenissen, terwijl het tempo snel en de spanning hoog bleef. Verraad, intriges en schokkende wendingen—het ontbreekt er niet aan.

En dat einde… wauw. Het was meedogenloos. Absoluut hartverscheurend. Ik heb moeten huilen en ik ben toch wel een paar keer luidop tekeer gegaan. Soms moest ik pauzes nemen om te bekomen. Het was zo intens dat ik mezelf eraan moest herinneren om te blijven ademen. Het was toch alweer even geleden dat een boek me zo beet had en me zo emotioneel wist te raken, wat aangeeft hoe diep ik in het verhaal zat.

Malice herdefinieert misschien het genre niet, maar voor mij was het toch een vijfsterrenervaring. Niet omdat het perfect was, maar omdat het me volledig wist te transporteren. Het greep me bij de keel en liet niet meer los. De personages en hun worstelingen leven nog steeds in mijn hoofd, en ik kan niet wachten om aan het volgende boek te beginnen. Sommigen gaan dit boek misschien te vertrouwd of niet bijzonder vernieuwend vinden, maar voor mij sloeg het op het juiste moment alle juiste snaren. Als je fan bent van epische fantasy, is dit boek zeker een kans waard.

Spoilers en theorieën uitklappen:

Ik vond de gezinssituatie voor Corban en Cywen absoluut geweldig. Het is zo fris om te zien hoe een soort “uitverkorene” niet een arm, slecht behandeld individu is, maar in een echt jaloersmakend warm gezin zit, omringd door zoveel liefdevolle mensen. Maar het maakt me wel een beetje bang, want ze zullen het zeker niet allemaal overleven.
We worden duidelijk in de richting van het idee geduwd dat nu Corban vermeden heeft om de “Black Sun” te worden, hij nu op weg is om de “Bright Star” te worden, maar ik ben terughoudend om te denken dat het zo duidelijk zal zijn. Zijn ouders, Gar en die wijze mensen weten absoluut iets wat wij nog niet weten, maar ik ben er nog niet helemaal van overtuigd dat Corban regelrecht de “Bright Star” zal worden. Misschien zal Asroth hem steeds weer proberen te overtuigen, en dat is waarom de mensen om hem heen zo voorzichtig met hem zijn. Of misschien zal Corban belangrijk zijn voor iemand anders om de “Bright Star” te worden. Of misschien zal hij toch gewoon de “Bright Star” zijn en wil ik er gewoon meer achter zoeken, lol. Hoe dan ook, ik ben echt geïntrigeerd.
Ik was een beetje verrast door het zielige en kleinzielige gedrag van Rafe’s vader. Dat tienerjongens pestkoppen zijn, tot daar aan toe, maar een volwassen man die zo hard gaat tegen een 14/15-jarige jongen is gewoon zo ongelofelijk zielig. Hij heeft verdomme zijn eigen hond de dood ingejaagd en was helemaal bereid Corban te laten verscheuren, djeezus! Wel een epische scène, met dat paard! Briljant. Ook wel een keerpunt voor Vonn (Oh, neen, Bethan)
Ik geloof absoluut niet voor één minuut dat Gwynne zowel Cywen als Thannon in zo’n korte tijd heeft gedood! Thannon is zeker dood, we hebben zijn lichaam gezien, dus geen twijfel daar. SNIK! Dat was zo ongelofelijk zinloos en onnodig (en absoluut het stuk van het boek waar ik de meeste tranen moest weg vegen). Dus ik ben ervan overtuigd dat Cywen haar val zal overleven, mogelijks omdat ze bovenop die smeerlap van een Conall gaat vallen.
Haha, grote fan van Brina en haar kraai Craf. Toen Corban voor het eerst Craf hoorde praten, dacht ik dat dit speciaal was, dat enkel hij en Brina hem kunnen horen, maar dit is niet zo.
Neen, Kastell 🙁 Ik las zijn perspectief echt graag. Jael, jij absolute, wraakzuchtige, zielige klootzak! Ugh… Bon, ok, we hebben niet gelezen dat iemand het lichaam van Kastell heeft gezien, maar het ziet er toch niet echt goed uit. Boe! Betekent dit dat we Maquin ook niet meer gaan zien?? Dubbel boe!
Ik had een kleine, niet echt gevormde theorie in mijn hoofd dat opeens noch Nathair, noch Corban belangrijk zouden zijn, maar dat Kastell één van de twee kampioenen ging worden in de plaats, maar dat zal het dus niet zijn.
Mjah, ik denk dat we over Nathair niet te veel moeten twijfelen. Die is overduidelijk tweede-keus “Black Sun” voor Asroth.
Ik was al vanaf het begin wat achterdochtig naar hem toe, vindt zichzelf veel te belangrijk, veel te groot gedacht van zichzelf. Personages die niet overtuigd moeten worden dat ze uitverkorenen zijn, zijn meestal niet echt voor de goeie kant, lol. Hij lijkt precies wel nog altijd te geloven dat de stem die hij hoort Elyon is, maar ik weet niet hoe hij al zijn acties nog kan gaan verantwoorden als goed. De scène waarin hij meer geïnteresseerd was in het leren over de mieren – hoe hij hun strategie kan omzetten op het slagveld – en totaal niet geraakt was door of geïnteresseerd was in het feit dat diezelfde mieren bijna een kind hadden opgegeten en een hond effectief hebben opgegeten, was zo veelzeggend. En ja, ik geloof ook direct dat hij zijn vader vermoordde, maar ben wel benieuwd om zijn verantwoording naar zichzelf toe daarover te horen.
Oh, mijn hart doet wel een beetje pijn voor Veradis. Hij heeft duidelijk een goed hart en heeft de beste bedoelingen en wil zo graag in Nathair als de “Bright Star” geloven, maar ik zie toch ook wel al wat twijfels opduiken. Vraag is wel of hij er iets tegen gaan doen. Gezien hij zelf al te maken heeft met drift- en woedebuien, vrees ik dat hij eerder ook gecorrumpeerd gaat worden
In geen geval is Calidus Ben Elim. Hij zal wel zijn aardemagie gebruikt hebben om de illusie te creëren. Is hij gewoon een mens met kwade bedoelingen of is hij Kadoshim? Wel zot dat hij dan die Jehar kan misleiden ook.
Over de Jehar gesproken, Gar is er dus duidelijk eentje, maar zijn achtergrondverhaal maakt mij zo nieuwsgierig!
Ik ben nog eens die stukjes van de profetie gaan herlezen. Toch wel een paar revelaties.
‘One shall be the Tide, one the Rock in the swirling sea. Before one, storm and shield shall stand; before the other, True-Heart and Black-Heart. Beside one rides the Beloved, beside the other, the Avenging Hand. Behind one, the Sons of the Mighty, the fair Ben-Elim, gathered ’neath the Great Tree. Behind the other, the Unholy, dread Kadoshim, who seek to cross the bridge, force the world to bended knee.’
STORM en SHIELD!! Jawadde 😀 Dus Corban is toch de “Bright Star”! (of hij zal ervoor vechten en zijn wolf en paard zullen dus VOOR hem staan). Zou Gar dan de “Beloved” zijn, door zijn achtergrond met de Jehar?
Voor True-Heart lijk ik nu aan Veradis te denken. Voor “Black-Heart” en “Avenging Hand” gaat mijn hoofd richting Calidus en de reus Alcyon.
Aan de andere kant, het kan absoluut zijn dat we die personages nog niet zijn tegen gekomen, gezien er nog drie boeken in deze serie volgen, lol.

De liveshow voor dit boek was afgelopen zondag en het was super interessant om iedereens mening en theorieën te horen. Niet iedereen was even enthousiast en, zoals ik in mijn recensie ook liet uitschijnen, ik kan de kritiek zeker wel begrijpen. Het boek was wat traag en dens in het begin, maar mij stak het helemaal niet tegen. Ik hou van trage introducties, zo krijgt alles voldoende tijd om goed in te zinken en wordt mijn emotionele betrokkenheid steeds groter. Waarom het in dit boek wel voor mij werkte, maar bij bijvoorbeeld Assassin’s Apprentice minder impactvol was, wijt ik volledig aan de schrijfstijl, die me hier geboeid kon vasthouden, terwijl het bij Hobb naast ongetwijfeld kundig en mooi, vaak ook wat te sussend en langdradig is.
Beste bewijs is ook dat ik, ondanks vrij laat aan dit boek te hebben begonnen, toch nog op tijd klaar was voor de liveshow, met zelfs nog een dag op overschot.

Mensen hadden ook kritiek op de personages, dat ze onvoldoende beschreven worden, waardoor betrokkenheid voor hen moeilijker tot stand te brengen was.
Dit is iets wat ik altijd fascinerend vind om te horen, hoe andere mensen lezen ervaren. Vroeger stond ik daar nooit bij stil, maar blijkbaar is er spectrum van hoe gedetailleerd mensen dingen kunnen visualiseren. Ik ben iemand bij wie woorden op papier bitter weinig duidelijke beelden oproept. Landschappen en gebouwen lukt in zekere mate, maar nooit heel duidelijk of gedetailleerd, en mensen lukt helemaal niet. Pagina’s met beschrijvende tekst over iemands uiterlijk doen heel weinig voor mij, het mag nog zo goed beschreven zijn, ik kan er in mijn hoofd geen echt mens uit tevoorschijn toveren. Daarom ook dat ik altijd blij ben met illustraties/fanart van personages, en ik ga ook nooit ontgoocheld zijn omdat die er niet uitzien zoals ik had gedacht. Mensen uit boeken zijn voor mij gewoon vage lijnen en vormen, zonder duidelijke gezichtskenmerken. En gezien hoe emotioneel ik me betrokken voelde bij de gebeurtenissen in dit boek, is ook nog eens bewezen dat ik dit visuele beeld van iemand daarvoor niet nodig heb.

Goed ja, ik zou kunnen blijven schrijven, wat nogmaal eens aangeeft hoe hard ik mij heb geamuseerd met dit boek, lol. Maar ik ga het hier nu wel afronden! Opnieuw, als je ook maar iets van interesse hebt in Epic Fantasy, dan raad ik Malice alvast heel warm aan!

Groetjes,
Charlotte