The Fitzalong #2: Royal Assassin
Robin Hobb is een zeer geliefde auteur van fantasy en eentje waar ik al lang kennis mee wil maken, maar ook eentje die ik enorm intimiderend vind. Een readathon is iets die me vaak over de streep trekt, dus ik was blij The Fitzalong van Lianne van het kanaal Literary Diversions te ontdekken.
Het plan is om in twee jaar tijd de volledige Realm of the Elderlings te gaan lezen, een serie die bestaat uit 16 boeken en twee verhalenbundels met kortverhalen.
Mijn eerste ervaring met Assassin’s Apprentice kon helaas geen onverhoopt succes genoemd worden, maar ik wou toch doorzetten met het volgende boek, hopende dat dit mij iets meer begrip voor de enorme populariteit van deze reeks zou bijbrengen. En oh boy, wat was mijn ervaring met het tweede boek anders!
Robin Hobb – Royal Assessin (The Farseer Trilogy #2) ★★★★★
Genre: Fantasy
Renewing their vicious attacks on the coast, the Red-Ship Raiders leave burned-out villages and demented victims in their wake. The kingdom is also under assault from within, as treachery threatens the throne of the ailing king. In this time of great danger, the fate of the kingdom may rest in Fitz’s hands—and his role in its salvation may require the ultimate sacrifice.
Waar ik Assassin’s Apprentice” moeilijk vond om door te geraken, kan dit zeker niet gezegd worden over dit tweede deel. Vanaf het begin van dit boek was ik me meteen bewust van hoe goed het vorige boek zijn fundamenten had gelegd. Ik voelde me onmiddellijk thuis in het brein van Fitz en zijn wereld van de Six Duchies.
Waar ik het schrijven in het eerste boek slaperig vond, voelde ik nu een instant appreciatie voor de vloeiendheid en welsprekendheid ervan. Het voelde echt als een soort thuiskomen. De manier waarop Hobb haar personages uitwerkt is fenomenaal. Elk van hen wordt een echt persoon, die echte emoties opwekt, aan je hart trekt of intense haat oproept. Hoeveel haat ze me kan doen voelen voor Regal, alsof hij me persoonlijk als vuil heeft behandeld, is verbazingwekkend!
Een van mijn favoriete delen van dit boek, zoals waarschijnlijk voor veel lezers het geval is, was de introductie van Nighteyes. Hij is absoluut geweldig, en de manier waarop Hobb de communicatie tussen mens en dier zo intuïtief kan laten lezen, is uiterst boeiend. Ik ben ook enorm geïntrigeerd door the Fool en zijn achtergrondverhaal; en vond het heerlijk om meer te leren over de soorten magie in deze wereld, vooral de Wit. Ik wil echt meer weten over de evolutie ervan en waarom er zo anders naar wordt gekeken dan de Skill.
Vanuit Fitz’ perspectief lijkt de Skill mij het gevaarlijkere type magie, dus het is interessant om te zien hoe de Wit daarentegen zo wordt belasterd. De Skill is zo indringend, omdat het in staat is de essentie van wie mensen zijn te manipuleren, terwijl op dit moment niets aan de Wit indringend of manipulatief lijkt. Hoewel, de Wit begon enkele van zijn gevaarlijkere kanten te tonen, in scènes waarin Fitz volledig “één” wordt met zijn dierlijke kant, of in nogal verontrustende scènes tussen Molly en Fitz, waarin Nighteyes de drijvende kracht lijkt te zijn.
Voor het grootste deel was dit boek vrij traag qua tempo, met weinig openlijke en explosieve actie. Het is meer een langzaam, ingewikkeld web dat geweven wordt uit geheime interacties, subtiele machinaties en politieke manoeuvres, terwijl de belangrijkste drijfveren van het verhaal de personages zijn. En waar ik dit in het eerste boek wat moeilijk vond om door te komen, vond ik het in dit boek absoluut geweldig, dankzij de fundamenten die in het eerste boek gelegd zijn. Deze fundamenten lieten diepere emoties wortel schieten in dit tweede boek, terwijl ik elk personage steeds beter leerde kennen. Dit is precies wat ik had gehoopt.
Het einde van dit boek heeft me volledig van slag gebracht, en ik kijk er enorm naar uit om het verhaal verder te lezen en te ontdekken wat er hierna gebeurt!