Lanzarote

Iets meer dan twee weken geleden trok ik met een vriendin naar Lanzarote voor nog een laatste beetje zon. Het plan was om er een heuse wandelvakantie van te maken, en hoewel we toch wel wat hebben afgewandeld, was het toch meer op het gemakske dan eerst voorzien, en dit vooral omdat de zon daar net iets te enthousiast was met momenten!

Zo deden we het de eerste paar dagen deden vrij rustig aan, gezien dit de voorspelde warmste dagen van ons verblijf zouden zijn en vooral ik toch wel moest wennen aan die hoge temperaturen.
We bezochten en aantal van de typische (betalende) toeristische bezienswaardigheden, die achteraf gezien niet altijd hun geld waard zijn.

Eerst gingen we naar de Jardín de Cactus, die ons toch wat ontgoochelde. Leuk om te zien, maar veel kleiner dan verwacht.
Daarna naar Jameos del Agua, wat naar mijn bescheiden mening ook niet echt zijn geld waard was. Ja, de grot met super helder water was wel tof om eens te zien, maar het architecturaal zwembad daarachter vond ik dan weer archi-lelijk. Ieder zijn meug natuurlijk!

De enige van de drie betalende trekpleisters die we die dag deden die wel indrukwekkend was, was het uizichtspunt Mirador del Rio, van waar je een prachtig uitzicht hebt op het nabijgelegen eiland Graciosa.

De dag erna trokken we naar het nationale park Timanfaya.
Hoewel je al prachtige landschappen kunt zien gewoon vanuit de auto ernaartoe (neem de LZ-67), is betalen voor de inkom om dieper het park binnen te mogen en met de bus rond gereden te worden langs een paar indrukwekkende punten (zet je aan de rechterkant van de bus) absoluut de moeite waard. Ik laat de foto’s gewoon voor zichzelf spreken, met de disclaimer dat ze de schoonheid van de werkelijkheid niet volledig weergeven.

Na Timanfaya trokken we dan toch onze wandelschoenen aan voor een wandeling rond en in Volcàn el Cuervo.

Daarna moesten we de innerlijke mens versterken, met als plan om daarna dan ook Montaña Negra te tackelen.
We zaten op dat moment eigenlijk in de wijnstreek van Lanzarotte (La Geria) en toen we na onze lunch allebei verzuchten van de hitte en het ergens niet verantwoord vonden om op het heetst van de dag nog een berg te beklimmen, besloten we om gezellig op één van de wijngaarden te blijven om gezellig op het terrasje te kletsen.

De volgende dag gingen we een iets zwaardere wandeling doen, de Caldera Blanca in, rond en op.
Het eerste stuk van de wandeling gaat door een vulkanisch landschap. Ik vond dit echt machtig om door te lopen. Je kan zo geloven dat je op de maan bent.
Dit pad monde uit in de kleinere krater van Montaña Caldereta, waar we een tijdje hebben rondgelopen en het landschap hebben bewonderd.
En daarna begon de klim. We begonnen er met goede moed aan, maar na een tijdje besloten we toch terug te keren. Tegen dan waren de wolken die ons tot dan van wat broodnodige schaduw hadden voorzien opgelost en begon de zon echt fel op onze hoofden te schijnen. Ik kan daar niet zo goed tegen en begon tegen dan toch wel al wat last te krijgen. Eerst wilde ik mij niet echt geven, totdat mijn compagnon ook aangaf dat ze twijfelde om verder te lopen, vooral toen we zagen hoe ver onze voorgangers al zaten en hoeveel we dus nog te gaan hadden.
Achteraf gezien ben ik wel blij dat we terug zijn gekeerd, want ik weet niet of ik dit op pure koppigheid tot een goed einde had kunnen wandelen. Hebben we iets gemist? Waarschijnlijk wel, maar gewoon al het eerste stuk vond ik surrealistisch mooi en meer dan de moeite waard.

Ter compensatie reden we na de terugkeer door naar het dorpje El Golfo, met indrukwekkende golven en een groen meertje als contrast voor al het mooie blauwe geweld.

De dag erna namen we een trage start, met een laat ontbijt en een beetje genieten van de rust, de zon en een boekske. Maar een ganse dag niks doen ligt niet echt in onze aard, dus gingen we toch nog eventjes kijken in zowel Tequise en Arrecife. Die eerste was heel gezellig, maar nog kleiner dan verwacht. Arrecife was niet meteen ons ding. Goed voor mensen die daar aan het strand willen gaan liggen. We zijn daar gewoon tot aan het Castillo de San Gabriel gestapt en terug.

Voor onze allerlaatste volledige dag op Lanzarote gingen we nog een keertje een vulkaan op, deze keer de Montaña Roja. In plaats van op de maan, kan je je daar verbeelden dat je op Mars loop ;).

Dit combineerden we nog met Playa Blanca en Playa de Papagayo. Voor die laatste was de weg ernaartoe vooral een avontuur, met toch wel twintig minuten op een onverharde weg vol putten en keien. Het baaitje is wel heel charmant en één van de enige keren dat we spijt hadden geen zwemgerief bij te hebben!

Ja kijk, ik geef eerlijk toe dat ik weinig verwachtingen had bij deze bestemming. Ik wist dat het een vulkanisch eiland is, met dus weinig begroeiing, dus ik vreesde dat ik daar een beetje snel op uit gekeken ging zijn. Maar ik ben super blij te kunnen melden dat dit absoluut niet het geval was.
Ik vond ieder stukje van het eiland indrukwekkend tot bijna surrealistisch mooi. Ja, het is bar en kaal, maar ik heb denk ik nog maar zelden zoveel foto’s van stenen gemaakt. De kleurschakeringen zijn moeilijk vast te leggen, maar voor mij wisselde het landschap af van het gevoel dat je op de maan liep tot op mars. Totdat je opeens de oceaan in de mot kreeg, die – hoe kan het ook anders op een eiland – steeds prominent in beeld blijft.
Echt, een prachtige locatie, des te indrukwekkender door mijn relatief lage verwachtingen voor vertrek!

Groetjes,
Charlotte