Dezer dagen #9

Amai, mannekes zeg, waar is juni naartoe? Of beter nog: waar is mei naartoe?

De laatste maanden heb ik enerzijds het gevoel dat elke dag gelijk is, terwijl er anderzijds is er zo veel gebeurd.
Door corona zijn de dagen nog steeds vrij monotoon. Telewerk blijft de norm, wat voor mij persoonlijk betekent dat ik nog steeds voor 100% van thuis uit werk. Ondertussen voelt dit al heel gewoon aan en ik mis eigenlijk zelden mijn bureau in Brussel.
Een deel zal wel te wijten zijn aan het feit dat ik totaal geen probleem heb met alleen te zijn, maar als ik echt frank durf zijn, dan ligt de blaam vooral bij mijn werksituatie.

Vorig jaar was een moeilijk jaar op het werk. Er zijn dingen gebeurd die jullie, moest ik ze vertellen, nooit zouden geloven. Ik ben hierdoor een tijdje in ziekte geweest en ben toen echt diep gegaan. Ik heb heel veel getwijfeld, onder andere of ik al dan niet van werk zou veranderen.
De meeste mensen die op de hoogte zijn van alles, trokken allemaal aan hetzelfde zeel: je moet daar weg. Maar voor mij was die lijn trekken niet zo gemakkelijk. Vooral, ik doe mijn werk graag. Ik heb er meer dan tien jaar mijn hart en ziel in gestoken. Ik heb dingen van nul opgebouwd waar ik enorm trots op ben. Het idee dit te moeten afgeven en doorgeven aan iemand anders, deed mij pijn. Het voelde ook als opgeven en de anderen laten winnen.

Daarom besloot ik vorig jaar om, ondanks het gebroken vertrouwen, toch terug mijn werk op te pikken. Ik dacht dat het feit dat ik mijn job graag doe genoeg zou zijn. Dat de rest wel weer op zijn plooi zou vallen. Dat ik mijn oogkleppen op kon zetten en door kon bijten. Naïef dacht ik ook dat het signaal wel zou zijn aangekomen, dat niet alleen ik over alles had nagedacht.
Helaas. Als ik heel eerlijk ben met mezelf, wist ik al na een paar weken dat er niks veranderd was. Alles wat gebeurd was voorheen, bleef gebeuren en erger. Ik kon ook wat gebeurd was niet achter me laten, omdat het nooit besproken is geweest. Ik kon mijn ogen niet sluiten voor wat was en is, maar in tegenstelling met voorheen durfde ik ook mijn mond niet meer openen.
Dit zorgde ervoor dat ik eigenlijk bijna elke dag met enorm veel frustraties en boosheid rond liep. Als ik naar Brussel moest had ik constant hoofdpijn, ik huilde veel en op een bepaald moment begon ik ook last te hebben van duizeligheid en zwart voor de ogen. Maar doorbijter dat ik ben, negeerde ik dat. Het zal wel niks zijn, het zal wel beteren, doe eens niet zo flauw, etc.

En dan kwam corona en het 100% telewerk en weg waren de fysieke klachten. Tot er weer bepaalde mails mijn richting uit kwamen, tot er weer bepaalde dingen gebeurden of (accurater) niet gebeurden en ik opnieuw een vat vol frustraties werd.
Toen is de klik precies wel gemaakt. Een combinatie opnieuw van de fysieke afstand, de ervaringen en inzichten van vorig jaar, het déjà-entendu gevoel tijdens gesprekken, etc. Ik kon mezelf opeens niet meer wijsmaken dat het zou veranderen, zou beteren, als ik alleen nog maar wat doorbeet, nog wat meer geduld had. Hoe lang zou ik dit nog blijven doen totdat mijn lijf het opeens compleet voor bekeken hield? Neen, zo kon ik niet verder, hoe moeilijk en jammer en oneerlijk ik het ook vond.

Ik heb toen voor het eerst in meer dan tien jaar een cv opgesteld en een motivatiebrief geschreven voor een job. Het moment dat de deadline kwam voor indiening begon ik weer aan mezelf te twijfelen. Gedachten tegen solliciteren vochten met gedachten voor.
Wil ik wel veranderen, want ik doe mijn job graag? Is het wel zo erg, overdrijf ik niet? En die hoop, die eeuwige hoop van nu zitten we echt wel op de bodem, nu kan het niet meer erger, vanaf nu kan het alleen maar beteren, nu zal gezien worden dat het anders moet en kan.
Aan de andere kant, wat heb ik in de loop der jaren niet allemaal geslikt? Over me heen laten komen? Ter goeder trouw aanvaard om dan het deksel op de neus te krijgen? Altijd loyaal en in teamspirit gehandeld, terwijl mij dezelfde heusheid niet werd gegund. Verantwoordelijkheden opgenomen, om te zien hoe anderen je met de stront lieten zitten.

Een paar seconden waren maar nodig waarbij de weegschaal doorwoog naar de pro-kant, om op verzenden te klikken en het was gebeurd. Ik had gesolliciteerd.
Hah, de emoties en adrenaline die toen door mijn lijf gierden! Surreëel en tegelijkertijd te echt. Gevoelens van “neen, wat heb ik gedaan” tot “nu gaan we ervoor, het is nodig” wisselden elkaar constant af.

Mijn CV werd aanvaard en een gesprek via Skype werd gehouden. Hierbij had ik een bijzonder goed gevoel, wat bevestigd werd wanneer ik kort daarna niet één maar drie functies werd aangeboden.
Mijn twijfelbeestje kwam weer de kop op steken, maar uiteindelijk volharde ik in wat ik wist en weet het beste te zijn voor mijn gezondheid en gemoed: ik aanvaarde de nieuwe job. 1 september begin ik.

Ondertussen is het een maand geleden en liggen mijn gevoelens nog steeds complex. Vooral denk ik omdat het nog niet concreet is gemaakt en ik dus tegen de muur van het onbekende aankijk voor de nieuwe job en achter mij het vertrouwde werk zie liggen, dat ik nog steeds graag doe.

Uiteraard ben ik nieuwsgierig en benieuwd en gretig om iets nieuws te leren. Frappant is ook het gevoel van rust die op me is neergedaald toen het nieuws bekend werd gemaakt. Er is letterlijk een enorm gewicht van me afgevallen.

Maar een deel van mij is in de rouw voor wat ik achter laat.
Elke dag wordt dat deeltje kleiner, maar ik vrees dat deze beslissing altijd dubbel zal aanvoelen. Het is moeilijk uit te drukken in vage bewoording, zonder te zwaar te klinken. De beste woorden zijn bitter en triest. Bitter omdat ik het gevoel heb dat de situatie mij ertoe heeft gedwongen een beslissing te nemen die vermeden kon worden. Triest om wat ik achter moet laten: een interessante job die ik graag doe en een deel fijne collega’s.
Aan de andere kant, bijna dagelijks word ik herinnerd aan het waarom ik deze beslissing nam, wat het met de dag ook gemakkelijker maakt.

Het nieuwe schooljaar wordt dus ook voor mij een nieuwe start. Ik voel me lichter en hoopvoller dan ik mij in lange tijd professioneel gevoeld heb. Ik probeer niet te veel achterom te kijken en mij vooral te focussen op het positieve nieuwe avontuur voor mij.

En jullie? Hoe gaat het met jullie?

Groetjes,
Charlotte