Slechts vier boeken voor november. Ik las eigenlijk weinig op de trein deze maand, te moe, waardoor ik vaak in slaap viel, wat niet van mijn gewoonte is. Maar vier boeken is nog altijd een gemiddelde van één boek per week. En elk boek dat ik las was solide, met een absolute hoogvlieger op het eind.

Neal Shusterman – Scythe (Arc of a Scythe #1) ★★★½

Dit boek kwam voor het eerst op mijn radar door BookTuber PeruseProject, die er lyrisch over was.

Je zult doden.
Een wereld zonder honger, geen ziekte, geen oorlog, geen ellende. De mensheid heeft al deze dingen overwonnen en heeft zelfs de dood overwonnen. Nu zijn Scythes of Zeissen de enigen die een einde aan het leven kunnen maken – en hun wordt bevolen dit te doen, om de omvang van de bevolking onder controle te houden.
Citra en Rowan zijn gekozen om leerlingen van een Zeis te worden – een rol die geen van beide wil. Deze tieners moeten de ‘kunst’ van het nemen van het leven beheersen, wetende dat de consequentie van mislukking kan betekenen dat ze de hunne verliezen.

Het concept van deze dystopische wereld was er eentje dat me direct intrigeerde.
Dystopisch is hier misschien niet het juiste woord, gezien de mensheid eerder de utopie heeft bereikt. We hebben alles wat negatief is in de wereld overwonnen. Er is geen ziekte meer, geen honger, geen armoede, geen oorlog, geen ouderdom en zelfs geen dood meer. Een individu kan voor eeuwig leven en kan zijn lichaam om de zoveel tijd resetten naar de door hem/haar gewenste leeftijd. De enige manier dat iemand kan sterven, is wanneer hij/zij wordt gedood door een ‘Zeis’
Keerzijde van de medaille? Het eeuwige leven, zonder streefdoel, zonder ambitie, is bijzonder saai. Kunst, muziek, creativiteit lijken belachelijke bezigheden, want alles bestaat al. Kunst wordt puur nabootsen, gezien de emoties, het gevoel van vergankelijkheid, die echte kunst inspireren niet meer bestaan in de eeuwig levende, eeuwig tevreden mens.

Maar focus van dit boek is eerder de wereld van de ‘Zeis’, die mensen die uitverkoren werden om anderen de ‘echte’ dood te schenken.
Het boek brengt je onmiddellijk in het verhaal, maar dit was een ander verhaal dan ik eigenlijk had verwacht. Ik had me aan een boek vol actie verwacht, maar het werd eerder een politieke beschouwing. Daarom was het voor mij even wennen om mijn denken aan te passen, maar ondanks de initiële ontgoocheling over de wending die het boek nam, bleef het boeien. Het idee van deze beschaving is bijzonder fascinerend. Op bepaalde punten voelde het wel voorspelbaar en geforceerd, vooral de ‘slechteriken’ voelen een beetje tweedimensionaal.

Er is een heel voorspelbare twist, die dan gevolgd wordt door een wending die voor mij zo onverwacht was, dat ik even het boek opzij moest leggen en dan dat hoofdstuk opnieuw moest lezen om zeker te weten dat dit echt was gebeurd.

Scythe was voor mij een boek dat me een dubbel gevoel bezorgde.
Enerzijds is het concept enorm boeiend, de wereldopbouw levendig en kleurrijk. Anderzijds voelde het een beetje te zwart-wit, te geforceerd aan op momenten.
Het einde van het boek voelde voor mij ook als een echt einde en eigenlijk had voor mij een vervolg niet gemoeten. Desalniettemin ben ik enorm gefascineerd door het concept van het volgende boek en wil ik ook wel weten hoe het onze twee hoofdpersonages vergaat.

🎧 Nicci French – Waiting for Wednesday (Frieda Klein #3) ★★★

Nadat ik de tweede Frieda Klein via audioboek luisterde, was ik meteen verkocht aan het concept van thrillers via luisterboek volgen. Het kluisterde me echt aan de radio en gaf een extra diepte aan de verhalen, die ze bij gewoon lezen niet kregen. Daarom legde ik na het uitlezen meteen ook het vervolg van de serie op.

Als het tienermeisje Dora Lennox op woensdagmiddag uit school komt treft ze de voordeur van het huis open aan. Hoewel de auto op de oprit staat, is het stil in huis. Dan doet Dora een verschrikkelijke ontdekking: haar moeder Ruth ligt op de grond, vermoord. Maar wie zou een doodgewone huisvrouw willen vermoorden? En waarom?

Frieda blijft voor mij een moeilijk lief te hebben personage. Ik begrijp niet hoe ze zo’n goeie vrienden weet te maken en houden, terwijl ze zich veel meer aantrekt van volkomen vreemden dan de mensen die voor haar door het vuur gaan.

Het verhaal in deze was heel complex. Een verhaal in een verhaal met nog een subplot. Dus het was wel aandachtig blijven. Hoe Frieda het mysterie lijkt op te lossen is toch wel ongeloofwaardig en de blijvende dreigende aanwezigheid van haar stalker, terwijl niemand anders hem ooit opmerkt, is ook nogal moeilijk te slikken.
Echt spannend vond ik het niet, maar ondanks alles wat ik problematisch vond, kon ik toch niet stoppen met luisteren. Dikke duimen omhoog voor de voorlezer Beth Chalmers.

Neal Shusterman – Thunderhead (Arc of a Scythe #2) ★★★

Na de gebeurtenissen uit Scythe is Rowan volledig ondergrond gegaan en heeft hij het op zich genomen om de corruptie uit het Scythedom uit te wieden, letterlijk. Citra daarentegen is nu een echte Scythe en probeert de corruptie van binnenuit te bestrijden, maar wordt daarbij gedwarsboomd door de Scythes van de nieuwe orde. Konden ze maar met de Thunderhead praten, een artificieel intelligentie met empathie dat evolueerde uit de cloud en instaat voor de welvarendheid van de mensheid. Maar net zoals bij ons kerk en staat gescheiden zijn, opereren de Thunderhead en het Scythedom volledig onafhankelijk van elkaar en kan geen enkele Scythe dus praten met de Thunderhead. Of toch

Het vervolg op Scythe is een compleet ander boek dan zijn voorganger. Nieuwe personages worden geïntroduceerd en we leren hoe de Thunderhead denkt. De Thunderhead is de tegenhanger van de Zeisen: daar waar de Zeisen de mensen doden om de balans te bewaren, staat de Thunderhead, een empathisch A.I., in voor al de rest: eten, welvaart, huisvesting, etc.
Grappig vond ik dat de Thunderhead, een ‘supercomputer’, gecreëerd werd door de mens in het jaar 2042. Wie The Hitchhicker’s Guide kent, snapt de referentie wel 😉

De wending die het verhaal neemt is onverwacht en daarom goed. Ik was wel verbaasd door het einde, een gigantische cliffhanger. Op één of andere manier dacht ik dat een “Arc” een tweeluik was en gezien deze serie “Arc of Scythe” heet, dacht ik dat dit boek het sluitstuk was. Niet dus, en best ook, want die cliffhanger is echt bijzonder. Ik ben echt benieuwd hoe het verder gaat!

Anthony Horowitz – Het Huis van Zijde (Sherlock Holmes #1) ★★★★

Het is november 1890, en Londen zucht onder een barre winter. Sherlock Holmes en Dr. Watson drinken thee bij de haard als een geagiteerde heer zich onaangekondigd aandient bij het beroemde adres 221b Baker Street. Hij smeekt Holmes om hulp, omdat hij sinds enkele weken achtervolgd wordt door een dubieuze man met een litteken. Holmes en Watson besluiten op onderzoek uit te gaan, en belanden in een reeks bizarre en duistere avonturen, die te maken lijken te hebben met het Huis van Zijde, een volslagen onbekende plek, maar wel een die levensgevaarlijk is. Gevaarlijker dan het duo ooit heeft meegemaakt.

Jawel, een Sherlock Holmes boek, geschreven door Anthony Horowitz, zo’n 80 jaar na het overlijden van Arthur Conan Doyle. En naar mijn bescheiden mening heeft meneer Horowitz dat fantastisch goed gedaan.
De schrijfstijl van Doyle uit de originele Sherlock Holmes verhalen is bijzonder goed nagebootst. De vertelstem van Watson is bijna identiek. Maar zelfs als je nog nooit een Sherlock Holmes verhaal las (allé zeg, schande! 😉 ) kan je gemakkelijk navigeren tussen de personages, die elk een eigen introductie krijgen.

Het verhaal is echt een meesterlijk staaltje van vingervlugheid.
Twee plots worden volmaakt in elkaar verwerven, maar je wordt zodanig afgeleid dat je op een bepaald moment vergeet dat het verhaal eigenlijk met een ander mysterie begon, dat dan plot perfect blijkt te passen in het tweede mysterie. Schitterend gewoon.
Dikke aanrader voor Sherlock Holmes en detective fans!