Doordat ik eind juni een 14-daags proefabonnement op Storytel aanging, dook ik nadat ik mijn eerste audioboek had beëindigd meteen in een tweede. Daarna vertrok ik op reis met de vriendinnen en omdat ik het maar wat asociaal vond om met de hoofdtelefoon op te zitten, kwam mijn trouwe e-reader mee naar Schotland. Eind juli dan, besloot ik om over te schakelen naar een betalend abonnement van Storytel, want ik wou zo graag de audioboeken van Harry Potter luisteren, voorgelezen door meneer Stephen Fry.

Uiteindelijk las ik zes boeken in juli, audioboeken inbegrepen, wat toch best veel is voor mij. De audioboeken hebben daar zeker bij geholpen, omdat ik nu vaak twee boeken tegelijk lees, eentje in de tradionele zin en eentje via de hoofdtelefoon.

🎧 Cynthia Hand, Brodi Ashton & Jodi Meadows – My Lady Jane ★★★★

Mijn tweede audioboek na Geekerella werd deze My Lady Jane waarvan ik al zo veel goeds had gehoord, en dan vooral dat het hilarisch is.

Edward is de koning van Engeland. Hij is ook stervende, wat ongelegen komt, gezien hij slechts zestien is en veel liever plannen maakt voor zijn allereerste kus, dan voor de troonsopvolging.
Jane is Edwards nicht en is veel liever bezig met boeken dan romantiek. Jammer genoeg voor Jane heeft Edward een huwelijk voor haar geregeld, om de opvolging veilig te stellen.
Gifford-noem-me-G is een paard. Het is te zeggen, hij is een Eðian (eth-y-un). Elke dag, bij zonsopgang, wordt hij een kastanjebruine hengst, maar dan wordt hij bij zonsondergang wakker met een mond vol hooi. Hoogst onwaardig!
En dan komen deze drie samen in een gevaarlijk complot terecht bedoelt om Edward van zijn troon te beroven.

Dit boek zou al helemaal mijn ding geweest zijn als ik het gewoon had gelezen, maar het lezen als audioboek gaf het zeker een extra dimensie. Het was echt geweldig.
De voorlezer is een extreem getalenteerde dame, met een arsenaal aan stemgeluiden en accenten om dit verhaal en zijn personages tot leven te brengen.
Als ik terug denk aan dit boek, dan komt spontaan de moeder van Miranda in mijn hoofd: *Such fun!*

Dit boek neemt echt wel een loopje met de geschiedenis. De auteurs namen bekende historische personages en feiten, en gaven er een grappig, absurde twist aan. Het deed me heel vaak denken aan Monty Pyton, vol woordspelingen en sarcasme. Neem dit boek dus alsjeblieft niet au sérieux.
Het is gewoon een zotte rit, met een absurde plot en van die extreem droge humor die ik althans bijzonder kan smaken.

Cynthia Hand, Brodi Ashton & Jodi Meadows – My Plain Jane ★★★

Nadat ik My Lady Jane had geluisterd ontdekte ik dat deze auteurs ook al een tweede boek op de markt hadden gebracht, waarbij ze deze keer een loopje namen met Charlotte Brönte en haar wereldberoemde personage Jane Eyre.

Je denkt misschien dat je het verhaal kent. Na een ellendige kindertijd, begint de arme wees Jane Eyre aan een nieuw leven als gouvernante in Thornfield Hall. Daar ontmoet ze de donkere, norse Mr. Rochester. Ondanks het grote leeftijdsverschil(!) en zijn stemmingswisselingen (!!), worden ze verliefd – en, Lezer, ze trouwt met hem. (!!!) Of niet?
Bereid je voor op een avontuur van Gotische afmetingen, waarin niets is wat het lijkt, een bepaalde heer meer dan skeletten in zijn kast verbergt, en weesmeisje Jane Eyre, aspirant-auteur Charlotte Brönte en spokenjager Alexander Blackwood samen komen voor de meest epische spokenjacht aan deze kant van de Woeste Hoogtes.

Ik weet niet of het kwam omdat het overschakelen van luisteren naar lezen te frappant was, maar dit boek vond ik toch pakken minder dan zijn voorganger. Het is eigenlijk gewoon een beetje meer van hetzelfde, maar met andere personages en een andere gimmick (spoken deze keer, in plaats van gedaanteverwisselaars).
Begrijp me niet verkeerd, dit boek was ook weer such fun, maar misschien mocht ik de twee niet na mekaar gelezen hebben? Een overdaad van hetzelfde kan je er immuun of onverschillig voor maken, toch.
Ergens vond ik deze niet zo grappig, veel meer voorspelbaar en de personages waren gewoon niet wat ze moesten zijn. Jammer.

S. Jae-Jones – Wintersong (Wintersong #1)★★½

Al haar hele leven hoort Liesl verhalen over de mooie, gevaarlijke Goblin koning. Ze hebben haar betoverd en geïnspireerd tot het maken van prachtige muzikale composities. Nu ze achttien is echter, voelt Liesl dat haar kinderdromen haar ontglippen. Wanneer haar zus dan ontvoerd wordt door de Goblin koning, heeft Liesl geen keuze dan naar de Ondergrond te reizen om haar te redden. Maar met zowel de tijd als de oude wetten tegen haar, moet Liesl ontdekken wie ze echt is vooraleer haar lot wordt bezegeld.

Dit boek was echt hypnotiserend. De woorden waren zowel donker, verleidelijk, poëtisch, dromerig, fascinerend als weelderig loom, stroperig, log en traag.

Je wordt samen met Liesl het labyrint van de Ondergrond binnen gesleept en deelt haar verwarring. Maar terwijl Liesl in het verhaal begrip begint te krijgen, bleef de verwarring bij mij hangen.
Op een bepaald moment had ik er echt genoeg van, het verhaal vloeide tergend traag verder zonder dat ik een jota wijzer werd.
Het feit dat er ook een nogal grote klemtoon op muziek en componeren ligt, wat soms heel technisch wordt voor niet-kenners, zorgde mee voor een gevoel van langdradigheid.

Ondanks het feit dat ik moeite had het boek opzij te leggen, door zijn hypnotiserend karakter, bleef het verhaalgewijs extreem verwarrend tot op het einde, waardoor ik toch een dubbel gevoel heb bij dit boek.
Enerzijds ben ik fan van het feit dat het boek me echt naar binnen zoog, me meesleepte en in dezelfde dromerige staat bracht als Liesl zelf. Anderzijds heb ik echt het gevoel dat het extreem dunne verhaal gecamoufleerd werd door de mooie tekst, zonder dan ook nog een resolutie te geven op het einde. Hierdoor bleef ik echt wel op mijn honger zitten.
Jawel, er is een vervolg, waar dan hopelijk wel alle vragen opgelost zullen worden en de puzzelstukjes eindelijk een verhaal zullen vormen, maar voorlopig heb ik geen zin om weer in deze wereld te duiken. Ik heb precies wat tijd nodig om terug adem te halen, een andere sfeer op te snuiven voor ik maar kan denken deel twee te lezen.

Marisha Pessl – Neverworld Wake ★★★

Beatrice heeft haar vrienden al een jaar niet meer gezien. Ooit vormden ze een hechte groep en waren ze populair op school, tot de onverwachte, mysterieuze dood van een van hen alles veranderde. Wanneer ze wordt uitgenodigd voor een besloten feestje met de oude groep besluit ze te gaan, in de hoop meer te horen over de dood van Jim. Maar in de loop van de avond merkt ze dat ze te ver uit elkaar zijn gegroeid en geeft ze de hoop op dat ze ooit zal weten wat er toen is gebeurd.
Dan wordt het ochtend. Het stormt hard, en er klopt een mysterieuze man aan. Hij vertelt iets wat niet waar kan zijn: de vijf vrienden zitten vast in de tijd, een probleem dat alleen kan worden opgelost als ze een gruwelijke beslissing nemen. Voor Beatrice is dit de laatste kans om achter de waarheid te komen, en haar enige kans om te kunnen overleven. De Neverworld Wake is begonnen.

Dit boek heeft een intrigerende, doch herkenbare premise, eentje die vooral gebruikt wordt in komedies zoals Groundhog Day. In dit boek echter, wordt een meer duistere versie van dit gegeven onderzocht en gaan we meer in de richting van een whodunit.

Het verhaal draait volledig rond de mysterieuze dood van één van de vrienden een jaar eerder. Dit mysterie moet nu worden opgelost, binnen dezelfde, zich steeds herhalende dag, waarbij de hoofdpersonages op het einde steeds weer gereset worden naar het begin van die dag, maar met behoud van hun ervaringen en herinneringen van de dagen ervoor.
Het klinkt misschien ingewikkeld, maar in het boek wordt het heel goed en duidelijk benaderd, zonder dat er al te veel woorden aan vuil moeten worden gemaakt.

De ontknoping van het mysterie kent veel plotwendingen en onverwachte onthullingen, maar dit resulteert niet in een waauw-einde. De weg doorheen het mysterie, de vragen die gesteld en opgelost worden zijn onderhoudender dan de ontknoping.
Al bij al een heel entertainend, duister en spannend boek.

🎧 J. K. Rowling – Harry Potter and the Philosopher’s Stone
(Harry Potter #1) ★★★★★

En dan het boek waarom ik persé het ganse audioboek-gebeuren eens wou uitproberen: Harry Potter voorgelezen door Stephen Fry!
Ik vermoed dat er niet iemand is op deze planeet die geen flauw benul heeft waarover dit boek gaat, maar voor die ene ziel die al meer dan twintig jaar onder een steen woont, hier een korte flaptekst 😉

Harry Potter is een doodgewone, maar ongelukkige jongen die sinds de dood van zijn ouders bij zijn saaie en hardvochtige oom en tante woont, in de bezemkast onder de trap.
Op een dag arriveert er een geheimzinnige brief voor hem. En daarna nog een, en nog een. De brieven veranderen Harry’s hele leven: hij wordt gered door een woest figuur op een vliegende motorfiets en hij komt erachter wie zijn ouders werkelijk waren.
Met een speciale trein die vertrekt van Perron 9¾ belandt hij op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus, waar hij alles leert over bezemstelen, toverdranken en monsters.
En uiteindelijk moet Harry het opnemen tegen zijn aartsvijand Voldemort, een levensgevaarlijke tovenaar.

Ik wou al zo lang nog eens de HP boeken herlezen, maar iets remde mij precies toch af. Ergens had ik een klein beetje schrik dat door ouder te worden ik de boeken minder magisch zou vinden. Maar toen een vriendin voorstelde een heuse Harry Potter-leesclub op te starten, ging ik toch overstag en beleefde ik deze keer boek 1 via de über-Britse stem van Stephen Fry.

En ja, natuurlijk was mijn schrik ongegrond. Harry Potter blijft gewoon de meest magische boekenserie ooit!

Het was wel eens iets anders om het boek te lezen met het idee dat je er achteraf over zou discussiëren in een boekenclub. Hierdoor was ik nog extra aandachtiger en (her)ontdekte ik eigenlijk dat niet het volledige boek uit het oogpunt van Harry is geschreven, wat ik ergens vergeten was.

Tijdens onze club-bijeenkomst bespraken we niet alleen al onze hernieuwde ontdekkingen uit het verhaal of zochten we naar antwoorden op vragen zoals hoeveel leerlingen er nu eigenlijk echt op Hogwarts zitten, maar we aten ook een heel thematisch diner 😀

En ook, de stem van meneer Stephen Fry is gewoon perfect voor dit boek!

Madeline Miller – Een Lied voor Achilles ★★½

Mijn volgende en laatste boek van juli was er eentje dat eigenlijk al meer dan 2 jaar in mijn boekenkast stond, nadat ik er thuis mee was gekomen na een Boekenfestijn. Een lied voor Achilles krijgt enorm veel goede recensies en gezien ik een grote fan ben van Griekse mythologie leek me dit een perfect boek voor mij.

De legende begint… Patroclus is een jonge prins, verbannen naar het koninkrijk van Phthia om daar op te groeien met godenzoon Achilles. Achilles is sterk, mooi, een gouden kind: alles wat Patroclus niet is. Maar ondanks hun verschillen raken de jongens bevriend, en hun band wordt sterker naarmate ze ouder worden. Dit tot verdriet en woede van Achilles’ moeder Thetis, een wrede zeegodin die een hekel heeft aan stervelingen. Als duidelijk wordt dat Helena van Sparta ontvoerd is en alle Griekse mannen verplicht zijn om haar eer te wreken en Troje te belegeren, sluit Achilles zich aan bij het leger, verblind door de belofte van roem. Patroclus, verscheurd door liefde voor en angst om zijn vriend, gaat met hem mee. Zij weten niet dat het lot hen tot het uiterste zal testen en hun zal vragen om een verschrikkelijk offer.

Goh, ik weet niet echt goed wat ik moet denken van dit boek.
Enerzijds wil ik niet negatief zijn, omdat ik denk dat ik dat niet mag zonder het originele bronverhaal (Illias) te hebben gelezen. Anderzijds vind ik wel dat gezien dit boek een moderne versie is, vanuit een ander perspectief geschreven, ik wel een oordeel mag vellen over hoe het verhaal is opgebouwd.

Wat voor mij mankeerde in een anderzijds vlot geschreven boek, is diepte en groei in zijn twee hoofdpersonages, Patroclus, onze verteller, en Achilles, het onderwerp van zijn verhaal.
Dat we niet alles over Achilles’ motieven en drijfveren te weten komen kan ik nog aanvaarden, gezien we alles uit Patroclus’ oogpunt ervaren. Maar dat Patroclus zelf zo oppervlakkig blijft vind ik moeilijker. Ja, we leren wel dingen over hem, vooral hoe hartstochtelijk hij Achilles bewonderd en lief heeft, maar we zien hem zelf niet groeien. We beginnen het verhaal met de stuntelige, lelijke, domme, ongewenste en onbeminde Patroclus, die om één of andere reden en heel plotseling begeert wordt door de Godenzoon Achilles. Doorheen het verhaal blijft hij dezelfde Patroclus, tot hij dan plots, tijdens een crisis in het Griekse kamp bij Troje, de beste van de Grieken wordt. Hij is opeens meer geliefd dan Achilles, zowel als broeder als geliefde. Dat komt nogal stuntelig over, vind ik.

Als je dit boek wilt lezen om te lezen over de grote Trojaanse oorlog, niet doen, want die oorlog is eigenlijk maar een bijkomstigheid. Dit is een boek over een relatie, die tussen Patroclus en Achilles. En als je als schrijver dan kiest om de grote actie achterwege te laten ten voordele van een romance, dan vind ik dat je personages heel goed moeten zijn uitgeschreven en uitgediept, dat hun motieven duidelijk en psychologisch moeten zijn geanalyseerd. Maar dit was hier dus niet het geval.
Ik snap volledig dat de auteur eens iets anders wou doen met het klassieke verhaal en daar heb ik eigenlijk niks op tegen, als het goed gedaan is. Hier was het toch eerder een ontgoocheling voor mij.