Dag 6: We beklommen een berg. Hear us roar!

Voor onze laatste dag op de Azoren, stond de zwaarste wandeling van het pakket op de planning. De wandeling de we eerder annuleerden door het slechte weer, de klim naar de hoogste piek van São Miguel, de Pico da Vara.
Deze keer stonden we op met prachtig weer en nu mijn vertrouwen in mijn wandelcapaciteiten weer volledig was hersteld, waren we er helemaal klaar voor!

Na de twee wandelingen met gids, konden we deze keer wel alleen wandelen. Opnieuw werden we opgepikt door een taxi en jawel, met dezelfde chauffeur als de vorige keer. En die is niet echt goed gezind, zo vroeg op zondagochtend.

Maar bon, we laten het niet aan ons hart komen. Vooral niet als we even stoppen bij een panoramisch punt met uitzicht op de Furnasvallei!

Daarna was het zoeken naar het beginpunt van de wandeling.
Voor we de eigenlijke klim naar de top van de Pico da Vara tackelen, hadden we eerst nog een wandeling van zo’n 12km tot de voet van de berg voor de boeg. Onze taxichauffeur leek echter niet goed te weten waar die wandeling begon. Na wat zoeken en twijfelen, dropt hij ons af in een aardeweggetje en laat ons achter met de boodschap dat hij ons om 16u30 aan de voet van de berg komt oppikken. Dit gaf ons zo’n 6,5 uren voor een wandeling van 20km.
Gelukkig hadden wij quasi direct door dat hij ons verkeerd had afgezet, maar omdat we genoeg hadden van de slechtgehumeurde chauffeur, gingen we het zelf wel uitzoeken. De eigenlijke start van de wandeling hadden we snel gevonden en dan was het voorwaarts, mars!

De eerste 12km van de wandeling gaven weinig nieuwe vergezichten, maar dit maakte het er niet minder aangenaam door. Wandelen in zo’n mooie omgeving is altijd een feest.
Na een eindje kwamen we ook weer meer in een bosachtige omgeving en konden we ons weer verbeelden door de jungle te lopen. Al betwijfel ik dat er grindwegen door de jungle lopen 😉

Over grindwegen gesproken, tijdens deze wandeling werd ik gewaar dat mijn nieuwe schoenen toch niet zo degelijk waren, want ik kon ieder steentje voelen. Maar ja, hoe kon het ook anders voor dat geld?

En dan, na een relatief eenvoudige wandeling, bereikten we de voet van de berg.
Daar kwamen we eindelijk wat meer mensen tegen, want de meesten reden met de auto tot aan de voet. Het was wel even slikken toen we het informatiepaneel zagen: wandeling van 3,5km enkel naar de top (dus zo’n 7km heen en terug) met de beoordeling ‘moeilijk’ waar je 5 uren tijd moet rekenen.
Vijf uren?! Dat kan toch niet? We klampten wat andere toeristen aan, die ons zeiden dat het zeker doenbaar was in 3 uur. Eentje beweerde zelfs dat het gemakkelijk was, maar bon, dat namen we wel met een korrel zout. We hadden per slot van rekening al de vermoeidheid van de vorige dagen en de eerdere 12km in de benen.

   

Na de zwaarste, meest steile klim door het bos, waarbij we halverwege moesten stoppen om iets te eten, want ik begon lichtjes zwart voor de ogen te zien, werden we getrakteerd op de eerste uitzichten.

Vanaf hier begon het moeilijkere deel van de wandeling, want het wandelpad was niet zo goed zichtbaar meer en we moesten ons soms zelf een baan zoeken door modder en vegetatie of over putten. Maar vanaf dan hadden we wel ons doel duidelijk zichtbaar voor ogen.

Op een bepaald moment begon ik toch erg te twijfelen. Ik zat vooral in met de tijd, want die top leek precies maar niet dichterbij te komen. De benen wilden wel nog. Zelfs de knieën konden het nog aan, maar ik haatte de tijdsdruk, waardoor ik echt heel dicht bij opgeven heb gestaan.
Gelukkig kwamen we nu wel af en toe mensen tegen, die ons konden aanmoedigen of betere indicaties konden geven hoe lang het nog stappen was. Het zou gewoon te jammer zijn om zo dichtbij op te geven!

   

En dan opeens stonden we er, moederziel alleen op de top van de hoogste berg van het eiland.
In eerste instantie stonden we nog met ons hoofd in de wolken, niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk. Maar dan werden we voor onze inspanning beloond. Een gevoel dat heel moeilijk te beschrijven is.

Euforie komt heel dichtbij.
Euforie dat we het toch maar gedaan hebben, dat het toch zo erg niet is gesteld met onze fysiek.
Euforie bij de prachtige beelden van het eiland die zich voor onze ogen ontplooiden.

   

Na uitvoerig genoten te hebben van de omgeving, werden we afgelost door de volgende wandelaars. Tijd dus om naar beneden te gaan. Een snelle blik op de klok leerde ons dat mijn bezorgdheid over tijdsgebrek helemaal niet nodig was geweest. We hadden nog meer dan 1,5 uur voor de afdaling, terwijl de klim zo’n 2u in beslag had genomen. Zeker haalbaar!

De afdaling ging zonder incidenten en liep vrij vlot. Althans dat vond ik, tot we ingehaald werden door de wandelaars die ons eerder hadden afgelost op de top. Ik vond nu niet dat wij zo traag stapten en weet het aan de vermoeidheid van de vorige dagen en kilometers. Zeg, iedereen rijdt met zijn auto tot de voet. Wij hadden potjandorie al 12km in de benen! 😉

Op een uur stonden we dan weer helemaal beneden, ruim op tijd voor onze taxi, die toch al op ons stond te wachten, met een slapende chauffeur op de achterbank. Bleek dat onze chauffeur nog een andere wachtende klant in Ponta Delgada had en dus enorm gehaast was om terug te raken. Zo gehaast zelfs dat hij ons vroeg of het oké was als hij een klein beetje sneller zou rijden. Dat little bit faster werd uiteindelijk 160km/u op een baan waar hij normaal maar 80 of 100 mocht 0_0 Ahum, ja. I’m a good driver, yes?, zei hij nog achteraf, maar ik was toch blij uit die auto te zijn!

En dan was het al onze laatste avond op de Azoren. Dit vierden we gepast met lekker eten en een paar heerlijke cocktails. En dan nog een paar meer om ook onze prestaties van de afgelopen week te vieren 😉

Dag 7: Huiswaarts

Voor het eerst deze vakantie stonden we op zonder wekker. We aten voor de laatste keer van het heerlijke ontbijtbuffet in Hotel do Colégio. Vooral de heerlijke bananencake zal mij bij blijven. Njammie zeg!

Daarna werden de valiezen gepakt en checkten we uit. Onze vlucht was pas rond 17u, dus hadden we nog zeeën van tijd om nog een paar dingetjes in Ponta Delgada te bezoeken. Zo stapten we naar de gratis tuin Jardim Antonio Borges.

   

Daar keken we vooral onze ogen uit bij de enorm imposante vijgenboom.

Vervolgens stapten we nogmaals het restaurant A Tasca binnen, in de hoop een plaatsje voor de lunch te kunnen bemachtigen. En we hadden geluk! Voor de tweede keer deze heerlijke inktvistentakels kunnen eten. *kwijl*

En dan was het echt gedaan. Naar de luchthaven en het vliegtuig op richting België!

Toch wel met spijt in mijn hart, hoor. Ook al was dit een reis met een paar tegenslagen, wat we gezien hebben doet dit allemaal in het niks verdwijnen. Het klein stukje van de Azoren dat ik nu heb gezien heeft er mij van overtuigd dat dit een enorm prachtige streek is. Eentje waar ik ooit nog wel eens wil naar terug keren om verder te ontdekken!

Het einde 😉

Groetjes,
Charlotte

Pages: 1 2 3 4 5