Dag 4: Waar ben je, Moby Dick?

Vandaag hadden we een vrije dag in onze planning. Dit betekende dat er niks vast stond en we zelf konden kiezen hoe we onze dag gingen invullen. Gezien mijn knie-blessure, kwam dit eigenlijk heel goed uit. Dan had ik nog een dagje tijd om te recupereren voor de volgende wandeling!

   

Er is nog veel te zien op São Miguel, maar het hoogste op onze wenslijst was whale watching en daarvoor hadden we eerder al een boottocht geboekt bij Futurismo.

   

Het weer was gelukkig een pak beter dan gisteren, waardoor we getrakteerd werden op een mooi zicht van het eiland terwijl we de haven uitvoeren.

   

Op de 4 uur durende tocht zagen we maar liefst 4 verschillende soorten dolfijnen.
Eerst een koppel tuimelaars die zo bekend zijn bij de Azorianen dat ze een naam hebben: Lady en Bubblemaker. Daarna stootten we op een gemengde groep gewone en slanke dolfijnen die samen aan het jagen waren. Beide soorten hadden ook baby’tjes, wat het extra speciaal maakte! Als laatste kwamen we nog een groep gestreepte dolfijnen tegen, die happig gebruik maakten van de stroming die onze boot creëerde om zichzelf voort te stuwen en te spelen.

Jammer genoeg hebben we geen walvissen gezien.
Daar ben ik echt wel ontgoocheld over, vooral toen ik ontdekte op de blog van Futurismo dat ze op elke andere dag dat we op de Azoren waren wel potvissen hebben gezien.
Maar kom, dolfijnen in het wild zien is ook héél speciaal! En dan nog 4 soorten, wat blijkbaar ook niet vaak gebeurd. En baby’tjes!
Je kan er meer over lezen, en meer professionele foto’s zien op de blog van Futurismo die het een dag van veel dolfijnen noemde.

Na de boottocht deden we verder eigenlijk niks.
Hé, het blijft vakantie, dus een ideaal moment om in het zonnetje te niksen met een boek er bij en misschien een paar cocktails 😉

Dag 5: Wandeling langs de kustlijn

Nog nooit eerder was ik zo nerveus voor een wandeltocht als die dag.
Op het programma stond een combinatie van twee wandelingen in het noorden van São Miguel, Ribeira Grande. Volgens onze informatie was het een wandeling van medium-moeilijkheid, met zowel stijgingen als dalingen, langs de kustlijn, over het strand en terug omhoog tot in het dorpje Maia.
Dit ging de vuurdoop zijn voor zowel mijn nieuwe schoenen als mijn pijnlijke knieën, bepalend voor de rest van mijn vakantie. Vandaar dus de zenuwen.

Deze keer werden we niet opgehaald door een taxi, maar door een busje van Futurismo zelf, want we waren niet de enige wandelaars die deze wandeling wilden doen vandaag. Tot onze verbazing bleek ook dat er een gids ging meewandelen. Dit stelde mij enerzijds gerust, we gingen niet verkeerd kunnen lopen, maar anderzijds maakte het mij nog zenuwachtiger, want als ik iets niet ging kunnen ging het met een publiek zijn.

   

Nu, achteraf, kan ik goed lachen met mijn zenuwen, want die waren absoluut niet nodig. We waren nog niet lang vertrokken toen ik er al plezier in kreeg en volop genoot van de prachtige omgeving.

Het eerste deel ging door een bos, wat me op sommige momenten aan Duitsland deed denken, terwijl ik op andere momenten dacht door een jungle te lopen.
Doorheen het bos waren er vooral veel afdalingen, maar dankzij een wandelstok dat ik van Futurismo kon lenen kon ik die zonder probleem voor de knieën aan.

   

Onderweg passeerden we ook ruïnes van watermolens en werden we getrakteerd op prachtige zichten op de oceaan. Op deze momenten was het echt leuk een gids mee te hebben, want die kon honderduit vertellen over wat we zagen. Alleen vond ik het wandelen in groep soms wat afremmend, vooral wanneer ik foto’s wou nemen. Eigenlijk zou je je daar niks van moeten aantrekken, maar in de realiteit is het toch zo eenvoudig niet. Gelukkig nam ik toch een paar pareltjes!

Deze foto toont trouwens heel goed welke soort paadjes we op en af moesten. Ik vond dit echt keiplezant, ondanks de knieën, vooral ook nog eens door de omgeving. De nieuwe sportschoenen deden het trouwens heel goed!

   

Beneden op het strand, waar er niet alleen water van de oceaan was, maar ook watervalletjes die over het vulkanische strand naar de zee stromen.

En als er één iets iconisch is op de Azoren, zijn het wel de wildgroeiende hortensia’s. Overal duiken die op, de ene struik nog weelderiger dan de andere!

Dit was echt een heel mooie wandeling! Mijn vertrouwen in mezelf was weer helemaal hersteld en ik kon er weer van genieten en uitkijken naar de komende dagen.

Rond 16u waren we alweer terug in het hotel en we besloten om eens gebruik te maken van het zwembad daar. Echter toen we daar waren vonden we het toch wel wat frisjes en het zwembad was ook niet verwarmd. Daarom bleven we eigenlijk gewoon wat lezen. Ook leuk.

Voor ’s avonds hadden we een tafel geboekt bij A Tasca, een restaurant dat ons warm werd aanbevolen door ons lokaal reisbureau. En gelijk hadden ze! Heerlijk gegeten voor geen geld. Zeg nu zelf, gaan eten en drinken met 2 voor €45. Neen, niet per persoon, maar in het totaal. Dat ga je in België niet snel vinden.
Alleen kon ik wel zonder de vraag van onze ober hoe het kwam dat ik zo veel kon eten. Serieus, dat is mij gevraagd geweest terwijl ik nu niet vond dat ik zo overdreven veel gegeten had. Maar ja, ik had amper van mijn lunchpakket gegeten die middag, dus mijn honger was groter dan op een doordeweekse dag. En het was keilekker, waardoor ik nog een extra effort doe. Maar toch wel een klein beetje verbouwereerd door de vraag, ook al werd die al lachend gesteld.

Lees verder op pagina 4 voor het vervolg van mijn reisverslag!

Pages: 1 2 3 4 5