Dag 3: Pech, pech en nog eens pech in Sete Cidades

Toen ik jonger was, ging ik heel vaak wandelen. Ons gezin zat zelfs in een wandelclub en elke zondag was het van dat. Toen vond ik dat niet zo leuk, vooral niet in België, want – geef toe – zo veel mooie wandelplekjes zijn er hier niet. Maar met ouder worden heb ik wel plezier gekregen in wandelen. Het is en blijft de beste manier om de natuur rondom je te ontdekken vind ik.
Dus ja, een wandelvakantie zag ik dik zitten, maar er was toch een klein beetje ongerustheid. Zou ik dat wel nog kunnen? Het is niet omdat ik als tiener met gemak bergen beklom in Oostenrijk, dat ik dat nu ook nog ging kunnen. Maar er was maar één manier om daar achter te komen en dat was om het gewoon eens weer te doen. Vandaar deze wandelvakantie.
Qua schoenen had ik nog steeds mijn schoenen van vroeger. Thuis had ik die uitgebreid getest, met nog eens een dagje ze te dragen en ze goed te controleren. Alles zag er tiptop uit, dus ik was er klaar voor.
(Ja, er is een reden voor deze, ietwat misplaatste inleiding 😉 )

En die dag op de Azoren was het zo ver, de eerste echte wandeling van de reis!
Op onze planning stond de beklimming van de Pico da Vara de hoogste berg van het eiland. In onze documentatie stond echter wel dat het niet aan te raden was deze wandeling te doen bij minder en nat weer, want dan werd het gevaarlijk glad. Bovendien zou je dan de berg beklommen hebben voor niks, want het zicht zou quasi nihil zijn. Daarom, stond in onze papieren, was het beter om dan op de dag zelf dit te bespreken met de organisatie en eventueel een andere wandeling te doen.
En ja, het was inderdaad een wat mindere dag die dag. Veel mist en nevelige regen, dus wij zagen die bergbeklimming niet zo echt zitten. Dus na was discussie met de taxi-chauffeur die ons kwam ophalen – de meest macho Portugees die we daar zijn tegengekomen met de naam João met bijzonder gebrekkig Engels – besloot hij om ons af te zetten bij Sete Cidades voor een wandeling rond de iconische meren, de ene blauw en het andere groen van kleur, want the weather is much good there.
Met het idee dat de lokale bevolking het wel beter ging weten, gingen wij natuurlijk akkoord. Toen hij ons echter dropte bij het startpunt van de wandeling, stonden we ook in de mist, maar, verzekerde hij ons, the weather open and close.

   

Van dat open and close hebben we helaas weinig gemerkt, want de mist bleef de ganse dag hangen. Bovendien bleef het ook constant regenen, waardoor we werkelijk tot op ons ondergoed nat waren.

Na een kilometer of zo te hebben gestapt – we hadden er zo’n 12 te gaan – voelde ik plots iets vreemd aan mijn voeten, alsof er iets was blijven aan plakken, wat niet zo vreemd ging geweest zijn gezien we door de modder liepen.
Was het maar waar! Nenee, dat vreemde gevoel was dat van mijn schoenzolen die opeens begonnen los te laten en in flappen bleven hangen. Ramp o ramp!
Ik was zo kwaad op mezelf! Ik wist dat het oude schoenen waren, maar had mijn voorgevoel genegeerd omdat ze er nog oké uit zagen. Ze hadden nog zonder problemen een dagje Plopsaland overleefd en ook de vorige dag, bij Furnas, had ik de ganse dag zonder problemen met die sportschoenen gelopen. Maar nu gaven ze dus de geest, en dat bij het begin van een wandeling waar we echt moederziel alleen liepen in de modder en regen. Niet echt goed voor mijn humeur dus!

Gelukkig zat er onder de zolen nog een dikke laag, waardoor ik niet meteen op mijn kousenvoeten moest lopen en mijn voeten relatief droog bleven. Alleen had ik geen enkele grip meer op de baan, wat nogal lastig is op een wandeling op banen die een mix zijn van grind en modder.
Vooral naar het einde van de wandeling toe had ik last, want dan moesten we een kilometer lang afdalen op een helling van 10%. Geen sinecure ook als je wel deftige schoenen hebt. Ik durfde niet echt doorlopen, wat je normaal moet doen bij afdalingen, maar moest constant remmen om niet uit te glijden. Dit was helemaal niet goed voor mijn knieën, die serieus pijn begonnen te doen. Vooral mijn linkerknie zat gezwollen tegen dat we beneden waren geraakt.

Dus ja, voor mij echt wel een rottige eerste kennismaking met wandelen op de Azoren en een rottige herontdekking van het wandelen tout court: slecht weer, geen enkel keer de meren gezien, constant regen, wandelen door modder en mist, schoenen die mij laten zitten en pijnlijke knieën. Sjah…

Normaal was het de bedoeling de wandeling traag te doen, met veel stops om te genieten van het uitzicht, met zelfs een stopplaats om te picknicken. Gezien wij echter in de regen liepen, geen uitzicht hadden behalve op de wolken en er nergens plaats was om te schuilen, zijn we non-stop doorgewandeld. We waren om 10u vertrokken en onze taxichauffeur ging ons om 16u terug oppikken in het dorp. Om 13u30 waren wij al ter plaatse!
Ondanks de rotschoenen en de pijnlijke knieën. Dat vind ik nu toch wel een prestatie! We blijven positief hé 😉

Doordat we zo vroeg klaar waren, hadden we nog voldoende tijd om eens tot aan het blauwe meer te stappen. Kwestie dat we het dan toch eens gezien hadden hé.
Blauw was het niet echt, eerder grijs, wat logisch is, gezien de normale blauwe kleur afkomstig is van de weerspiegeling van de lucht. En eerlijk, die laaghangende mist had ook wel iets. De sfeer was echt, zoals de Engelsen het zo mooi kunnen zeggen, eerie. We blijven positief #2 😉

   

Onze taxichauffeur voelde zich waarschijnlijk een klein beetje schuldig dat we helemaal niks gezien hadden van het bekendste beeld van het eiland, dat hij in plaats van ons direct terug te voeren naar het hotel ons eerst nog langs een paar panoramische punten voerde om te bewijzen dat de zon wel nog bestond.

Na de eerste stop voer hij via een snelle binnenweg naar een tweede stop. Die keuze moest hij echter bekopen, want we verloren toch wel een kwartier met het wachten tot een kudde koeien gepasseerd was. Hij vond dit niet zo grappig, maar wij wel!

   

Na de tweede stop waren we terug in Ponta Delgada. Onze kleren waren ondertussen al bijna weer droog, maar toch was de douche bijzonder welkom! Daarna was het zoeken naar een sportwinkel voor nieuwe schoenen. Voor slechts €8 had ik een nieuw paar (€16 met 50% korting). Geen super kwaliteit, maar ze gingen hun werk wel kunnen doen de rest van de week.
Ook even bij de apotheker gestopt voor Voltaren en een steunverband voor de knieën. Kwestie van het lot niet te tarten en al!

   

Eten deden we die avond in restaurant Colégio 27, een iets duurder restaurant, maar wel extreem lekker! Eén van de lekkerste steaks die ik ooit at. En ook het voorgerecht met chicharro vond deze absoluut-geen-vis-eter heerlijk!

Die avond was ook de eerste dag van het Festival Música no Colégio. Na het eten konden we dan ook meegenieten van een prachtig klassiek orkest op de Weense avond.
Dus ook al was de dag niet zo goed gestart, we hebben hem zeker goed geëindigd! 😉

Lees verder op pagina 3 voor het vervolg van mijn reisverslag!

Pages: 1 2 3 4 5