Vakantie!

Eindelijk, eindelijk, eindelijk heb ik verlof!
Eigenlijk zou mijn verlof pas nu maandag beginnen, maar ik was echt op en omdat ik dit jaar nog geen verlof had genomen en dus nog voldoende dagen had staan, liet ik mijn verlof twee daagjes vroeger beginnen.
Woensdagavond trok ik dus de deur van het werk achter me dicht voor 3 weekjes, plus twee dagen, broodnodige vakantie!

Ik moet toegeven, de boog heeft de laatste tijd zo gespannen gestaan, dat ik donderdag eerst een beetje van mijn melk was toen ik niks moest. Maar wees gerust, dat gevoel ging snel over 😉

Het was wat druilerig donderdag, dus ideaal om nog wat verder te werken aan mijn ballerina. Het ging goed vooruit, zo goed dat ik vrijdag de laatste hand legde aan de pop. Binnenkort wordt ze hier uiteraard uitgebreid geshowd, want ik ben supertrots op mijn prestatie! 🙂
Op de foto hierboven was ik bezig het kapsel van mijn danseresje te perfectioneren, met behulp van meneer Google voor inspiratie.

Die eerste dag vakantie was ook ideaal om eens te experimenteren in de keuken.
Ik wou al lang eens mijn eigen ramen maken. Dit is een Japanse noedelsoep, waar de Japanners een ware kunstvorm van hebben gemaakt.
Ik wou het wat nederiger houden met als eerste missie het vinden van de perfecte pasta voor de noedels. Waar ik woon is geen Aziatische supermarkt, dus ik moest het doen met de pasta’s die ze in de gewone supermarkten verkopen. Op internet las ik dat wanneer je gewone Capellini-pasta kookt met wat bicarbonaat, het de kleur en consistentie van ramen-noedels krijgt. Dat wou ik dan toch wel eens testen.

Het eindresultaat, met instant miso-soep van Saitaku, een kotelet gemarineerd in tamari sojasaus, een gekookt eitje, shiitake, peultjes en de capellini-pasta, was overheerlijk!

Toch was ik niet helemaal tevreden met het resultaat. De bicarbonaat had de capellini inderdaad een meer gelige kleur gegeven, maar de textuur was toch nog zoals gewone gekookte spaghetti.
Volgende keer ga ik naar een aziatische winkel en koop ik mij daar ramen-noedels en miso-pasta om mijn bouillonsoep van nul zelf te maken!

Verder van de rest deed ik nog niet veel.
Ja, wegdromen bij mijn aanstaande reis: Rondreis Toscane en Umbrië via Travelbird.
Het is de eerste keer dat ik daar heb geboekt, dus ik ben benieuwd. Het is een individuele rondreis, moest het je je afvragen. Travelbird regelt de vluchten, de huurauto, de hotels en stelt een schema met bezienswaardigheden op. Je kan dit schema tot op de letter volgen, maar je kan ook afwijken, zolang je maar in het juiste hotel op de juiste dag bent.
Ik kijk er enorm naar uit, om eens helemaal weg te zijn. En geef toe, wie droomt nu niet weg met zo’n foto!

En voor ge denkt dat hier alleen maar luieren en genotzucht was de laatste dagen, ik heb mezelf ook serieus overwonnen op het vlak van klusjes-in-en-rond-het-huis.

Een tijdje terug begon de tuinkraan te lekken.
In zo’n geval wordt steevast de papa gebeld, die dan McGuyver-gewijs het probleem komt oplossen. In het geval van de lekkende tuinkraan installeerde de papa een gloednieuw kraantje en het probleem was van de baan. Dank u, papa!

Maar dan zag ik vrijdag dat er opnieuw iets loos was. Het was eindelijk eens lang genoeg gestopt met regenen, zodat mijn tuinkoer helemaal kon drogen en toen viel mij op dat de tegels rond het kraantje toch nat bleven. Nader onderzoek leerde mij dat het kraantje opnieuw lekte. Allé ja, het was niet het kraantje, maar de verbinding tussen de buis in de muur met het kraantje.
Eerste instinct was opnieuw om de papa te bellen, maar die was zich druk aan het voorbereiden om op reis te vertrekken zaterdag waardoor ik het niet deed. Ik vermelde het later wel eens terloops, maar de papa zei toen dat hij eigenlijk niks van loodgieterij kende en niet meer kon doen dan wat hij al had gedaan. Er zou eens iemand met meer verstand van zaken moeten komen kijken. Oké, no problem.

Maar de kennis van die lekkende kraan bleef toch knagen, vooral toen ik zag dat die op een dag bijna een volle emmer water verloor. Dat vond ik toch wel veel.
Dus zaterdag, nadat ik de mama en de papa had uitgezwaaid, trok ik mijn stoute schoenen aan, sandalen eigenlijk, en trok naar de lokale doe-het-zelf. Mijn eerste gedacht was om op zoek te gaan naar een tijdelijke oplossing, in de vorm van een soort tape of pasta die het lek kon dichten tot er een kenner kon komen kijken. Maar twee behulpzame mevrouwen van de doe-het-zelf gaven mij een boost aan zelfvertrouwen om een definitieve dichting van het lek te voorzien met behulp van vezels en een afdichtingspasta.

“Ge kunt gij dat toch ook? Dat is zo moeilijk niet, hoor.”

Oké, mevrouwen van de doe-het-zelf, ik waag het er op!
Hun uitleg klonk inderdaad niet zo ingewikkeld en ik ben anders op hobby-gebied toch ook handig genoeg, dus waarom ook niet in dit geval?

Terug thuis sloot ik het water af, deed een schietgebedje en ging aan de slag.
Alles ging picobello, tot ik te veel kracht zette en de kraan in twee brak. Even serieuze paniek, want het achterste stuk van de kraan was blijven zitten op de muur, zonder houvast om die terug los te draaien. Na een paar keer diep ademhalen, diepte ik een paar tangen uit mijn berging en lukte het me toch om het stuk terug los te draaien. Dan terug die stoute sandalen aan en richting de doe-het-zelf om een nieuwe kraan.
Poging twee bracht meer succes: kraan ongebroken aan de muur, met tuit die naar beneden wijst (wat ook al geen sinecure is). Daarna op hoop van zegen het water terug aangesloten en zowaar, geen lek meer te bespeuren, ook niet nadat ik het kraantje een tijdje liet lopen.
Ook deze morgen nog steeds geen lek! Hoera!
En zo, lieve vriendjes en vriendinnetjes, leerde ik dat ik niet altijd eerst de papa moet bellen, maar zelf ook dingen kan. Maar bon, de papa bellen blijft toch gemakkelijker, niet 😉

Soit, ik ga het hier afronden! Niet omdat ik moet, want vakantie, maar omdat ik honger heb en ga eten!

Tot een beetje later!!

Charlotte