Dat moest er van komen!

Een paar dagen geleden kreeg ik een reactie van iemand (ik heb alleen de naam “kuchiimuchii”) die ook begonnen was aan de “Branching out” ajour sjaal. Om te zorgen dat ze niet de hele sjaal zou moeten uithalen als ze een foutje zou maken, plaatste ze op regelmatige intervallen een life-line of levenslijn.

Hmmhmm, interessant. Dat ik daar zelf nog niet aan had gedacht! Zo’n simpel concept die het (brei)leven zoveel gemakkelijker kan maken.

Wat is dat nu, zo’n levenslijn?
Ewel, dat is simpelweg een stukje restdraad die door de lussen van breiwerk wordt geregen en die dienst kan doen als een soort breinaald die je steken op houdt. Wanneer je dan verderop een fout maakt in je werk, kun je je breiwerk uithalen tot aan de levenslijn, zonder dat je werk verder ontrafelt, want de levenslijn houdt de steken tegen 🙂

Er zijn hoogst waarschijnlijk verschillende methodes om levenslijnen te plaatsen, maar ik deed het simpelweg met een naald en een stukje contrasterende draad (zorg er wel voor dat de kleur niet af gaat!).

Gezien ik steeds brei op rondbreinaalden is het héél gemakkelijk om daar een levenslijn te plaatsen met een naald. Ik schoof gewoon mijn breiwerk van de naalden op de kabel, waardoor de lusjes iets breder werden. En dan met een simpele naald en wat katoen in rood ging ik door de lusjes.

Ik noteerde waar in het patroon ik de levenslijn invoegde, voor het geval ik alles daarna terug zou moeten uithalen.
De volgende rij breide ik dan gewoon volgens de volgende rij in het patroon, waarbij ik de levenslijn negeerde.
Uiteraard moet je ervoor zorgen dat je de levenslijn niet mee breit. Om te controleren dat de levenslijn niet is mee gebreid kun je er eventjes aan trekken om te zien of die losjes mee beweegt. Als dat zo is, dan zit je goed!

Na een paar rijen zag mijn levenslijn er dan zo uit:

Nu, waarom is de titel van dit bericht nu “Dat moest er van komen!”? Je kunt het vast wel raden, niet?
Jawel, de levenslijn is al goed van pas gekomen 🙄 Op een bepaald moment had ik twee steken laten vallen en ik kon in de verste verte niet zien hoe ik die terug kon oprapen.

Mijn levenslijn lag een 20-tal rijen onder de fout.

En hoewel ik het niet zo leuk vond die 20 rijen te moeten uithalen, was ik toch super content dat het er geen 200-tal waren!

Daarna nam ik een fijne breinaald om de steken via de levenslijn terug op te zetten. De dikte van de naald doet er niet toe, gezien het toch je werknaald is die de dichtheid van je steken bepaald.
Ik begon aan de kant zonder werkdraad en werkte zo naar de werkdraad toe, de steken ophalend zoals de katoendraad erin zat.

Gewoon de rode draad volgen, letterlijk 😉 , tot alle steken terug op de naald zitten.

En dan opnieuw beginnen breien. Met de juiste naald, hé!
De levensdraad heb ik laten zitten, hopende dat ik die niet meer nodig zal hebben ^_^. Na een paar rijen ga ik die naar boven verplaatsen, zodat ik niet telkens een groter stuk moet uithalen 😉 . Uiteraard hoop ik dat ik gewoon niks meer moet uithalen, hé. Maar dankzij de levenslijn is het uithalen geen ramp meer!

Groetjes,
Charlotte