Dezer dagen #32
Het is hier een tijdje stil geweest, en dat had een reden. De afgelopen maand heb ik ervoor gekozen om niet te bloggen vanwege aanhoudende problemen met mijn ogen. Ik had nog steeds zin om te schrijven en baalde ervan dat ik weer een achterstand opbouwde in alles wat ik hier graag bijhoud, maar extra schermtijd na een werkdag was simpelweg geen optie.
Meer dan een maand lang had ik last van droge, geïrriteerde ogen, tot het punt waarop ik ze soms nauwelijks open kon houden. Zelfs met een flinke dosis oogdruppels bleef de verlichting beperkt; binnen enkele seconden voelden mijn oogleden weer als schuurpapier. Een duidelijke diagnose bleef uit, behalve de vage conclusie dat het een allergische reactie moest zijn. De enige remedie? Doorgaan met wat ik al deed: oogdruppels gebruiken, veel knipperen en schermen vermijden waar mogelijk.
Gelukkig lijkt het deze week eindelijk de goede kant op te gaan, waardoor ik me weer achter de computer durf te zetten voor privézaken. Om er rustig weer in te komen, schrijf ik deze dezer dagen!
Ondertussen heeft de winter met horten en stoten plaatsgemaakt voor de lente. Doordat ik minder achter het scherm zat, ben ik vaker gaan wandelen, vooral als het zonnetje scheen. Ook bleef ik minstens twee keer per week naar de fitness gaan – inmiddels al een jaar lang! Het is haast niet te geloven hoe snel die tijd is gegaan, en ik ben best trots dat ik het al zo lang volhoud. Het verschil is merkbaar: mijn uithoudingsvermogen is verbeterd, mijn kracht toegenomen en mijn nek- en rugklachten zijn zo goed als verdwenen.
De schommelende temperaturen van afgelopen weken brachten waarschijnlijk velen in de war. Het ene moment vroor het, het andere moment leek het bijna T-shirtweer. Ook de natuur was duidelijk in de war, wat ik merkte toen ik begin februari een vlinder op mijn buitenmuur zag. Na een paar warme dagen werd het plots weer koud, en ik vermoedde dat het beestje uit zijn winterslaap was ontwaakt en nu zonder voedsel zat. Omdat ik dacht dat hij anders zou sterven, zette ik hem in mijn tuinhuis. De eerste poging mislukte toen hij in een oud spinnenweb viel, maar bij de tweede poging bleef hij op de binnenmuur zitten.
Ik liet hem met rust en toen ik later terugkwam, zat hij op de grond bij de deur. Ik opende de deur zodat hij eventueel kon ontsnappen, maar hij kroop uiteindelijk in een spleet. Omdat ontwaken uit winterslaap veel energie kost, zette ik een bakje met verdunde honing bij hem neer. De volgende ochtend vond ik hem in de nectar drijvend, en ik dacht dat hij verdronken was. Maar toen ik hem eruit wilde halen, zag ik zijn antennes trillen. Even later stond hij weer op met open vleugels. Nadat hij zich een plaatsje op de muur had opgezocht, bleef hij nog een maand in het tuinhuis slapen, totdat hij zich uiteindelijk een paar keer verplaatste. Ik maakte nieuwe nectar en hield de deur open, maar hij leek nog niet klaar om weg te gaan. Toch vloog hij op een avond weg, om de volgende ochtend weer op de buitendeur te zitten en terug weg kroop in het tuinhuis. Pas in de krokusvakantie vertrok hij definitief. Anderhalve maand lang was hij mijn ongewone gast, en hoewel ik niet weet hoe het nu met hem gaat, blijft het een bijzondere herinnering.
Een andere mooie herinnering was de voorstelling van The Phantom of the Opera eind februari in de Antwerpse Stadsschouwburg. Wat een indrukwekkende, emotionele en adembenemende ervaring!
Voor de rest heb ik weer wat meer tijd besteed aan handwerken, vaak gecombineerd met het luisteren naar audioboeken om mijn ogen te sparen. Zo heb ik eindelijk alle hoofdonderdelen van mijn Oosterse draak af! Onlangs bracht ik nog een dag door met mijn nichtjes om samen te haken. Ze wilden graag meer leren haken dan wat ze op school meekrijgen, en hoewel ik uitleggen soms lastig vond, was het een gezellige en leuke dag.
Ten slotte nog het vermelden waard is dat ik eind januari het nieuws kreeg dat ik een ARC (Advanced Reader’s Copy) had gewonnen van The Black Mantle, het vervolg op Harbinger of Justice van Andrew Watson. Omdat het boek van over het Kanaal moest komen, duurde het bijna twee maanden voordat het eindelijk arriveerde. Extra vertraging ontstond doordat de douane invoerrechten probeerde te rekenen, terwijl het duidelijk een cadeau was. Gelukkig wist ik dat ik dit kon betwisten, en uiteindelijk werd de onterechte heffing geschrapt, maar het leverde wel weer dagen vertraging op.
Over pakketjes gesproken: ik ben een grote fan van de lockersystemen waarbij je je bestellingen kunt ophalen wanneer het uitkomt. Alleen is de ruimte soms krap – regelmatig krijg ik een pakket er met moeite uit omdat er geen vingerruimte over is. Gelukkig zijn er postbodes die dit doorhebben en een lipje van de doos losscheuren, zodat je toch grip hebt. Kleine moeite, groot verschil!
Voilà, dit is wat ik deze keer met jullie wil delen. Hopelijk blijft de verbetering van de ogen doorzetten, en kan ik weer regelmatiger posten hier!
Groetjes,
Charlotte
2 Comments
Le petit requin
Veel beterschap! Zo bizar dat dat zo lang aanhoudt als het een allergische reactie zou zijn; dan zou je toch verwachten dat dat een paar dagen later voorbij is en niet pas een maand later?
Wat lief van jou om die vlinder een plekje te bieden! Inderdaad heel bijzonder dat hij/zij bleef terug komen om daar de kou te overleven.
Charlotte
Hej Haaike!! Mercikes. Ja, vreemd en wreed ambetant. Nu ben ik vooral blij dat het precies achter de rug is!