Sun Eater Read Along #1: Empire of Silence
Zoals je al eerder kon lezen, plan ik om dit jaar deel te nemen aan verschillende leesclubs, waaronder ook deze van Andrew Watson van het YouTube kanaal @the_fools_tale. De club – die de toepasselijke naam “Order of Fools” kreeg – bestaat voornamelijk uit discussiefora in zijn Discord met de bedoeling elke maand samen een verkozen boek te lezen. Voordien werd elk boek maandelijks apart geselecteerd, maar dit jaar voorziet de leesclub ook een tweemaandelijkse serie readalong. Hoewel mijn deelname aan de overige maanden af zal hangen van welk boek geselecteerd wordt – of het bijvoorbeeld nog ongelezen in mijn boekenkast staat – was ik wel meteen enthousiast om de geselecteerde serie mee te lezen:
The Sun Eater van Christopher Ruocchio.
Januari was het moment om aan het eerste boek te beginnen en hoewel ik wat vertraging opliep met het beginnen en uitlezen van dit deel, was deelname aan de discussies nog mogelijk, aangezien deze het hele jaar open zullen blijven en er altijd genoeg liefhebbers in de Discord zitten die graag hun favoriete boeken bespreken.
Hoewel ik dit boek dus langzamer heb gelezen dan ik had verwacht, mag dit niet als een negatief punt tegen het boek worden opgevat. Het verhaal heeft veel interessante elementen en de richting waarin het gaat vind ik enorm intrigerend.
Christopher Ruocchio – Empire of Silence (The Sun Eater #1) ★★★★
Genre: Science Fiction
It was not his war.
On the wrong planet, at the right time, for the best reasons, Hadrian Marlowe started down a path that could only end in fire. The galaxy remembers him as a the man who burned every last alien Cielcin from the sky. They remember him as a the devil who destroyed a sun, casually annihilating four billion human lives—even the Emperor himself—against Imperial orders.
But Hadrian was not a hero. He was not a monster. He was not even a soldier.
Fleeing his father and a future as a torturer, Hadrian finds himself stranded on a strange, backwater world. Forced to fight as a gladiator and into the intrigues of a foreign planetary court, he will find himself fight a war he did not start, for an Empire he does not love, against an enemy he will never understand.
“My memory is to the world as a drawing is to the photograph. Imperfect. More perfect. We remember what we must, what we choose to, because it is more beautiful and real than the truth.”
Empire of Silence van Christopher Ruocchio is een uitgestrekte space opera-epos dat de grootsheid van klassieke sciencefiction combineert met een introspectief verhaal. Het wordt verteld vanuit het oogpunt van Hadrian Marlowe, die terugkijkt op zijn leven, waardoor het doordrenkt is met voorspellende hints en vaak op de gebeurtenissen vooruitloopt. Deze narratieve keuze maakt meteen duidelijk dat Hadrians verhaal per definitie subjectief en gekleurd is door zijn eigen oordeel. Bovendien is het boek opgezet als een vertaling van die autobiografie, vertaald door iemand die Hadrians levensverhaal kent en een bepaalde mening over hem heeft. Daarnaast gaat Hadrian er zelf tijdens het schrijven van zijn relaas vanuit dat de lezer hem al kent en een oordeel over hem heeft gevormd. Dit zorgt voor een interessante en soms desoriënterende leeservaring.
“The fool believes the iniquities of the world are the fault of other men. The truly wise try to change themselves, which is the more difficult and less grand task.”
De schrijfstijl, vooral in het begin, is nogal zwaarwichtig en bloemrijk. De gebruikte woordenschat deden me vaak twijfelen aan mijn kennis van het Engels, omdat ik meerdere keren dacht dat bepaalde woorden nieuwe sciencefictiontermen waren, terwijl het in werkelijkheid bestaande Engelse woorden bleken te zijn. Toch vloeide de tekst goed, ondanks deze soms elitaire woordkeuze. Hoewel ik af en toe wenste dat de auteur eenvoudiger taal had gebruikt, deed dit nooit echt afbreuk aan mijn leesplezier. Sterker nog, het voelde passend, gezien Hadrians aristocratische en pretentieuze persoonlijkheid.
“ It is a fact of space travel that we get left behind. Time’s arrow flies in one direction.”
Vanaf het begin wist het verhaal me mee te slepen, ook al waren bepaalde delen traag en soms saai. Hadrians reis, die zich afspeelt tegen de achtergrond van een enorm, historisch aanvoelend universum – waar lijfstraffen en gladiatorengevechten opnieuw deel uitmaken van het dagdagelijkse leven – is al zenuwslopend op zichzelf. Maar wanneer dat gevoel van verloren zijn wordt versterkt door de grenzeloze leegte van de ruimte, waar je zelfs in de tijd kunt verdwalen, wordt het ronduit angstaanjagend.
“Blood is not the foundation of civilization—ours or any other’s—but it suffuses its mortar at every level, drips from its walls.”
De wereldopbouw is een hoogtepunt van het boek en schetst een beeld van de gelijktijdige evolutie en achteruitgang van de mensheid.
Een van de meest fascinerende aspecten vond ik het concept van de verloren Aarde als goddelijke entiteit, waarbij religieus fanatisme een groot deel van de samenleving dicteert. De manier waarop geloof wordt gemanipuleerd om wreedheid en controle te rechtvaardigen is huiveringwekkend maar helaas niet ondenkbaar. Dit zorgt voor een verontrustende maar boeiende leeservaring, vooral in het licht van de ontdekkingen later in het boek.
Een uitdaging voor mij als niet-visuele lezer was het me voorstellen van de buitenaardse wezens. De Umandh, bijvoorbeeld, worden beschreven als boomachtig, met drie poten en talloze tentakels. Maar van zodra hun collectieve bewustzijn en gezang ter sprake kwamen, kon ik het beeld van de Ood uit Doctor Who niet meer loslaten.
“There are moments, instants that divide. Time fractures about them so that there is a time after . . . and so that all that was before is a kind of dream.”
Het lezen van dit boek was een vreemde, tegenstrijdige ervaring. Terwijl ik erin verzonken was, raakte ik er helemaal in betrokken, tevreden om mee te drijven met de langzame onthulling van Hadrians verhaal. De tekst spoorde me aan om steeds verder te lezen, zelfs als er niet veel gebeurde. Maar zodra ik het boek weglegde, voelde ik zelden de drang om het weer op te pakken – totdat ik dat deed en mezelf een beetje vervloekte dat ik het zo lang onaangeroerd had gelaten. Dit langzame, kabbelende tempo voelde doelbewust aan. Er zijn vele passages waarin weinig of niks in gebeurd en die in eerste instantie overbodig lijken, maar achteraf zie ik wel hun waarde in het schetsen van Hadrians denkwijze en motivaties. Dit boek is in de eerste plaats dan ook geen plotgedreven roman, maar dient voornamelijk om ons hoofdpersonage te leren kennen en begrijpen.
Iets halverwege het boek verdween dit tweestrijdige gevoel echter volledig door een onverwachte wending in het verhaal. Vanaf dat moment nam het tempo sterk toe, en de spannende ontwikkelingen hielden me tot het einde op het puntje van mijn stoel. Deze onthullingen en richting maken me razend enthousiast om verder te lezen in de serie.
“Eternity is in silence. It is in the quiet of the world, in the darkness and solitude of the heart.”
Uiteindelijk dient Empire of Silence als een solide springplank voor de serie. Het introduceert intrigerende mysteries, vestigt boeiende personages en hint naar grotere conflicten die nog komen. Hoewel sommige passages te complex aanvoelden en bepaalde delen traag verliepen, maken de sterke punten van het boek—de wereldopbouw, thematische diepgang en geleidelijke onthullingen—veel goed. Ik ben benieuwd waar Hadrians reis hem vervolgens naartoe brengt.
