Pied-de-poule vestje
Hoewel ik super content ben met het eindresultaat van het naaiproject dat ik in dit bericht wil laten zien, was het een werk van lange asem en ik vrees ook een beetje de oorzaak voor mijn huidige naai burn-out.
Het begon al in december 2023, toen ik een lichtblauwe pied-de-poule stof meebracht naar de naailes om te gebruiken voor een project voor de warmste week. Veel medecursisten trokken wat ogen dat ik die stof ging gebruiken om weg te geven en niet om iets voor mezelf te maken.
Ik had die stof ondertussen al vrij lang op zolder liggen en had er enkel nog maar een jurkje voor één van mijn nichtjes uit gemaakt, wat maar een fractie van de 3 meter had verbruikt die ik had gekocht. De reactie van de medecursisten verbaasde mij dus wel een beetje, omdat ik niet meteen een ander project uit die stof voor mij kon zien en al helemaal niks dat ik zou dragen.
Totdat één iemand verzuchtte: “Maar, Charlotte! Die stof is perfect voor een vestje!”
En zo kreeg het idee kiem. Ik begon te Pinteresten en struikelde zo op het zwart-witte pied-de-poule jasje dat het idee helemaal vorm gaf. Het model zag ik mij zeker en vast wel dragen, maar ik bleef wat onzeker over de kleur van mijn pied-de-poule stof. Toch besloot ik het erop te wagen.
En van zodra ik overstag was voor het idee, kwam ik dergelijke verkorte jasjes overal tegen, onder andere ook in de beige variant in de Juttu.
Dus mijn eerste werk tijdens de eerste naailessen van 2024 was het maken van een patroon.
Ik startte met een basis patroon voor een blazer uit een oude Knip, mijn persoonlijk maattabel en de verschillende Pinterest foto’s die ik van het jasje kon vinden. Samen met de hulp van de naaijuf en heel veel knip en plakwerk bekwam ik een papieren patroon voor het jasje.
Daarna werd het patroon op de stof gepind, wat toch wel wat tijd vergde. Het was niet simpel een kwestie van de stukken te plaatsen, maar er moest natuurlijk gelet worden dat op het einde van de rit het pied-de-poule patroon zo netjes mogelijk over alle stukken zou doorlopen.
Vervolgens werd elke patroondeel zorgvuldig gelitst. Dit betekent dat elk stuk rondom rond met een driegdraad in de stof wordt genaaid, zodat je een permanente vorm van je patroon op de stof hebt zitten. Dit verdwijnt niet zo gemakkelijk als krijt en is dus beter bestand tegen gebruik. Pas nadat alles dubbel en driedubbel werd gecontroleerd, kon ik alle stukken met naadwaarde uitknippen.
De volgende klus was om de stukken voorlopig in elkaar te naaien om de pasvorm te kunnen controleren.
Hierbij werd opgemerkt dat voor mijn lijf wat neepjes in de rug beter zouden uitkomen, dus deze werden bij het patroon getekend en later in de reeds uitgeknipte stof genaaid. Ook besloot ik om epauletten in de schouders te naaien voor nog meer structuur.
Daarna moesten de mouwen meermaals aangepast, voorlopig ingenaaid en opnieuw gepast worden vooraleer het er eindelijk goed uitzag.
Pas daarna kon ik ook de voering knippen en beginnen aan het echte naaiwerk.
Uiteindelijk werkte ik negen maanden lang in de naailes aan dit jasje! Hierin zaten ook weken dat ik niet naar de naailes ging, wegens vakantie of persoonlijke afwezigheden, maar goed, toch een aardig lange periode en heel vaak lessen waarbij ik gevoelsmatig geen enkele vooruitgang had gemaakt, omdat steeds weer aanpassingen nodig waren aan patroon en stofdelen.
Toen het jasje eindelijk – EIN.DE.LIJK – af was, voelde ik toch wel precies een blok van mijn schouders vallen, wat eigenlijk zowel een prettige ervaring was, maar me ook aan het denken zette over hoe graag ik dat nu eigenlijk wel deed, dat naaien. Doe ik het echt graag of doe ik het uit een gevoel van verplichting, omdat het iets is dat ik ooit ben begonnen en ik niet wil opgeven?
Tegelijkertijd was – en ben – ik enorm trots op wat ik heb gemaakt.
Dit jasje is echt heel mooi geworden! Het is ook leuk om te dragen en ziet er fris en hip uit. Visueel is het jasje vooral bedoeld om open te dragen, over een T-shirt of dunne trui en op een jeansbroek. Maar, als nodig, ik kan het ook dichtknopen, bijvoorbeeld voor tijdens het fietsen.
Ik vind het wel jammer dat tegen de tijd ik het eindelijk af had, het opnieuw wat te koel is geworden om het te kunnen dragen. Maar volgende lente zie ik mij die zeker regelmatig boven halen!
En wat nu met de naailes?
Ondanks het lonende einde, blijf ik me wat ongemotiveerd voelen. Nadat ik zowel dit project en nog een andere (dat hier binnenkort ook verschijnt) afwerkte, is de goesting om aan iets nieuws te beginnen helemaal zoek. Ik heb nochtans heel wat ideeën en stoffen die ervoor kan gebruiken, maar alleen maar het gedacht die te moeten bovenhalen doen mijn neus al krullen.
Uiteindelijk heb ik twee weken geleden besloten om mezelf niet meer te gaan forceren om naar de naailes te gaan. Althans niet meer in 2024. Ik ging die week toch nog naar de naailes om die allerlaatste zoom van project twee te stikken, en dan vertelde ik mijn klas dat ik even pauze nodig had. Dat mijn motivatie volledig is verdwenen en dat ik mezelf altijd moet dwingen om naar de les te gaan. Omdat ik wil vermijden dat ik een complete degout krijg aan naaien, lijkt het mij beter om het wat op zijn beloop te laten. Daarom besloot ik om voor de rest van 2024 niet meer naar de les te gaan. Praktisch betekent dit dat ik voorlopig 6 naailessen oversla. En dan is hopelijk de motivatie in 2025 terug! Ik zie wel.
Maar voor nu, wat vinden jullie van dit jasje?
Groetjes,
Charlotte
