De liveshow voor de negende en voorlaatste (!) akte in deze First Law Along readathon heb ik door andere verplichtingen gemist. Daarom bleef ik ook maar het schrijven van mijn recensie voor dit boek voor me uit schuiven.
De liveshow voor het 10de en laatste boek is op 1 september, en hoewel ik op dit moment zelfs nog moet beginnen lezen en dus geen idee heb of ik het haal, wou ik nu toch eindelijk die recensie uit mijn losse nota’s geschreven hebben. En kijk, het herbeleven van dit negende boek door middel van die recensie, hebben mij opnieuw helemaal nieuwsgierig – doch ook een beetje gespannen – gemaakt naar de finale!

Waarschuwing: Recensies schrijven voor vervolgdelen zonder spoilers is echt moeilijk. Lees dus op eigen risico!

Joe Abercrombie – The Trouble with Peace (The Age of Madness #2) ★★★★

Genre: Grimdark Fantasy

“If you want to change the world, sometimes you have to burn it down.”

The Trouble with Peace is de tweede akte in The Age of Madness-trilogie en gaat verder kort na de gebeurtenissen van het eerste boek. Zes maanden zijn verstreken en onze protagonisten worstelen met de gevolgen van eerdere beslissingen en het veranderende machtsspel. Orso is nu koning, maar ontdekt al snel dat degenen die het meeste macht lijken te hebben, vaak de machtelozen zijn. Savine, nog steeds aan het bijkomen van de traumatische gebeurtenissen in Valbeck en de onthullingen van haar moeder, blijft even ambitieus als altijd, maar is dringend op zoek naar een oplossing voor haar delicate situatie. Ondertussen dwingt Rikke’s strijd om controle te krijgen over haar profetische Long Eye haar tot een moeilijke keuze, en Leo, altijd de krijger, wordt gevaarlijk vatbaar voor manipulatie door degenen die zijn naïviteit en dorst naar glorie willen uitbuiten. Ondanks de tegenslag die het verzet heeft geleden, is het volk nog lang niet verslagen, en het gevecht voor hun rechten smeult nog steeds onder de oppervlakte.

“Hoping for a thing often seems the best way o’ bringing on the opposite.”

Zoals altijd schittert Abercrombie’s schrijfstijl met zijn kenmerkende toon. De duistere sfeer en moreel ambiguë personages zijn typische kenmerken van het genre, maar hij verweeft vakkundig donkere humor en scherpzinnigheid, waardoor het verhaal zowel aangrijpend als vermakelijk is. Ik ben telkens weer verbaasd over hoe vaak ik hardop lach te midden van de gruwelijke gebeurtenissen. Abercrombie is een meester in zijn lezer op het puntje van hun stoel te houden, zonder ons ooit volledig te laten vertrouwen op wat er zal komen.

Een van zijn grootste krachten ligt in zijn vermogen om scènes op te zetten en gevechten te beschrijven. Hoewel hij bepaalde ideeën en stijlen hergebruikt, is het een bewijs van zijn talent dat ze nooit afgezaagd aanvoelen. Het gebruik van meerdere perspectieven stelt hem in staat om het volledige spectrum van menselijke emoties te tonen, vooral tijdens conflicten, en de manier waarop hij van gezichtspunt wisselt tijdens actiescènes is ronduit boeiend.

“The older you get, the more you realise the grown-ups won’t suddenly walk in and set things right. You want things right, you have to put ’em right yourself.”

Abercrombie’s dialogen behoren tot de beste die ik ooit heb gelezen, vol scherpe geestigheid en vaak verborgen wijsheden tussen het geweld. Zijn personages mogen dan gebrekkig zijn, hun gesprekken bruisen van authenticiteit, waardoor zelfs de meest cynische momenten resoneren.

Het personagewerk in deze roman is opnieuw uitzonderlijk. Elk van de zeven perspectieven voegt iets unieks toe aan het verhaal, en hoewel ik niet van allemaal evenveel heb genoten, dienen ze elk een specifiek doel.
Orso springt er in het bijzonder uit als een favoriet. Het was zowel bevredigend als opbeurend om hem door de verraderlijke wateren van de politiek en macht te zien navigeren. Hij wordt misschien onderschat door anderen, maar zijn scherpe geest en groeiend zelfvertrouwen waren een genoegen om te aanschouwen.

“I daresay you would agree with me that the strongest horses often need blinkers. They are best led one step at a time.”

Leo’s verhaalboog is een ander hoogtepunt. Hij is zo’n arrogante idioot en zijn dorst naar strijd maakt hem een gemakkelijk doelwit voor manipulatie. Hoewel ik me soms aan hem ergerde, was de richting die zijn personage nam zowel schokkend als onvermijdelijk.
Rikke, ooit een meer grillig personage, wordt verrassend verstandig en gegrond, wat een verfrissende dynamiek toevoegt aan haar verhaallijn. Savine stelde me daarentegen een beetje teleur. Hoewel haar val van de troon rijkelijk poëtisch en dramatisch is, had ik meer van haar verwacht. Toch zijn de narratieve keuzes die Abercrombie met haar personage maakt onmiskenbaar gedurfd.

“I never realised before. The thing about crowns… there’s nothing in them, is there?”

De wendingen in dit boek zijn ronduit adembenemend. Abercrombie drijft zijn personages consequent tot het uiterste, en de beslissingen die ze nemen, lieten me geschokt achter. De opbouw van de spanning is meesterlijk aangepakt, en naarmate het verhaal op zijn einde afstevent, wist ik echt niet wat ik moest verwachten. Ik ben diep betrokken geraakt bij het lot van mijn favoriete personages, vooral Orso en Rikke, die opmerkelijk ongeschonden uit de chaos zijn gekomen, waardoor ik vrees voor hun toekomst in het laatste deel.

Zeg één ding over Joe Abercrombie, zeg dat hij weet hoe hij een verhaal op zijn kop moet zetten. Het einde van The Trouble with Peace is explosief, met verbluffende wendingen en zenuwslopende actie die me zowel enthousiast als nerveus achterliet voor de conclusie van deze trilogie.

En nu nog wat meer spoilers van gedachten, vragen en voorspellingen:

• Zoveel nostalgie voor Glokta-scènes met Leo! Die met de trap deed me te veel lachen (en huiveren)!
• De poëtische rechtvaardigheid van het huwelijk van Savine met Leo! Nu hij, die begon als een Jezal-achtig personage, maar vervolgens een in ongenade gevallen kreupele werd, trouwde ze goed en waarlijk met haar vader…
• Ik vraag me af of Leo arch lector zal worden, hoewel ik niet denk dat het in zijn karakter zit…
• k voorspel dat Bayaz terugkomt en dingen manipuleert. Ik ben bang dat hij ervoor zal zorgen dat Orso op een of andere manier sterft, omdat Orso een te goede man blijkt te zijn. En hij zal Savine op de troon manoeuvreren. Ze is tenslotte Jezals kind, en Bayaz deed een soortgelijk “bastaard” ding om Jazal op de troon te krijgen. En ze is machtsbelust genoeg om een ​​deal te sluiten met Bayaz. Leo zou de perfecte marionettenkoning zijn, mits hij niet is veranderd door zijn ervaringen…
• Ik weet niet wat ik van Rikke kan verwachten. Ze wordt duidelijk neergezet als koningin van het noorden, maar het is precies te makkelijk gegaan…
• Komt Jappo terug en zal hij een grotere rol spelen? Zal hij Shivers ontmoeten? Zal Monza trouwens ook terugkeren?
• De onthulling met Pike was prachtig gedaan! Een andere mogelijkheid is dat de monarchie volledig omvergeworpen zal worden (nogmaals, ik voorspel dat Orso zal sterven, hoewel ik echt hoop van niet), wat echt de Great Change in werking zal stellen