Robin Hobb is een zeer geliefde auteur van fantasy en eentje waar ik al lang kennis mee wil maken, maar ook eentje die ik enorm intimiderend vind. Een readathon is iets die me vaak over de streep trekt, dus ik was blij The Fitzalong van Lianne van het kanaal Literary Diversions te ontdekken.

Het plan is om in twee jaar tijd de volledige Realm of the Elderlings te gaan lezen, een serie die bestaat uit 16 boeken en twee verhalenbundels met kortverhalen.

Hoewel mijn eerste ervaring met Assassin’s Apprentice geen onverdeeld succes was, blies het vervolg in Royal Assassin mij helemaal weg. Ik had dus grootse verwachtingen voor deze finale, maar helaas viel dit een beetje tegen.
Waarschuwing: gezien dit een recensie is voor de finale van de trilogie, bevat deze toch wel wat spoilers. Lees dus op eigen risico 😉

Robin Hobb – Assassin’s Quest (The Farseer Trilogy #3) ★★★

Genre: Fantasy

King Shrewd is dead at the hands of his son Regal. As is Fitz–or so his enemies and friends believe. But with the help of his allies and his beast magic, he emerges from the grave, deeply scarred in body and soul. The kingdom also teeters toward ruin: Regal has plundered and abandoned the capital, while the rightful heir, Prince Verity, is lost to his mad quest–perhaps to death. Only Verity’s return–or the heir his princess carries–can save the Six Duchies.

But Fitz will not wait. Driven by loss and bitter memories, he undertakes a quest: to kill Regal. The journey casts him into deep waters, as he discovers wild currents of magic within him–currents that will either drown him or make him something more than he was.

Ik heb gemengde gevoelens over Assassin’s Quest, de finale van Robin Hobb’s Farseer-trilogie. Volgens mijn versie van het CAWPILE-systeem (BALSPEL) krijgt het een 6,86 – aan de hogere kant van drie sterren.

Enerzijds vond ik het geweldig om terug in de wereld van Fitz te zijn, in zijn hoofd te kruipen en zijn ontwikkeling en beproevingen te volgen. Diepere inzichten in het magiesysteem en het weerzien met vertrouwde personages waren zeker hoogtepunten. Anderzijds voelde het tempo in dit boek helemaal fout aan. Het middenstuk was veel te lang en slepend, terwijl de climax onderontwikkeld en zwak aanvoelde.

“Oh, Fitz, Fitz, my boy,” he said in a voice full of relief. “I thought we had lost you. I thought we’d done something worse than let you die.” His old arms were tight and strong about me.

Het boek begint schitterend, precies waar Royal Assassin eindigde. We volgen Fitz’ pijnlijke strijd om zijn menselijkheid terug te winnen na zijn wederopstanding. Deze vroege scènes zijn emotioneel en hartverscheurend. Maar zodra Fitz ruzie krijgt met zijn redders (weer een hartverscheurende scène) en het queeste-gedeelte van het verhaal begint, wordt het plot repetitief en traag.

Fitz neemt een overduidelijk slechte beslissing, wordt gevangengenomen en ontsnapt dan. Spoel terug en herhaal.

Iemand houdt cruciale informatie achter voor Fitz, waardoor hij blundert, met bespotting, berisping of – inderdaad – gevangenschap tot gevolg. Spoel terug en herhaal.

Fitz gebruikt zijn Skill roekeloos, ondanks dat iedereen hem waarschuwt voor de gevaren. Hij ontdekt iets nuttigs, verraad zijn positie of plannen of vervalt in melancholie na spioneren op Molly. Spoel terug en herhaal.

Deze herhalingen waren op de duur vermoeiend. De roman, met meer dan 800 pagina’s, had makkelijk gehalveerd kunnen worden. Veel van de eindeloze wandelingen en repetitieve gebeurtenissen droegen weinig bij aan het verhaal en vertraagden de voortgang alleen maar. Dit werd vooral frustrerend toen het einde in slechts een paar pagina’s enorm gehaast werd afgehandeld en dit in een “oh ja, trouwens” stijl. Ongelooflijk teleurstellend en onbevredigend.

“Mine had been a long and weary road, but I still dared to believe that at the end of it there might be a life of my own choosing.”

Het tragische aan Assassin’s Quest is dat het alle ingrediënten had om briljant te zijn: boeiende personages, een intrigerend mysterie, fascinerende magieën en een heerlijk kwaadaardige antagonist. Helaas trokken het tempo, de vele herhalingen en enkele twijfelachtige narratieve keuzes het verhaal naar beneden.

Eén aspect dat me echt stoorde, was de manier waarop vrouwelijke personages werden neergezet. Fitz ontmoet herhaaldelijk nieuwe vrouwen die zich zowat op hem werpen. Wanneer hij hen afwijst, worden ze gemeen. Een keer zou ik kunnen accepteren – zo’n mensen zijn er nu eenmaal – maar dat het met elk vrouwelijk personage gebeurt dat hij tegenkomt, werd zowel frustrerend als beledigend.
Dat een van deze nieuwe personages, een minstreel genaamd Starling, meer wordt dan alleen een voorbijgaand personage, maar de rest van het verhaal meevolgt (en iemand lijkt te zijn die in Fitz’ leven zal blijven), was iets dat ik vooral moeilijk te accepteren vond. Ik ben haar nooit gaan waarderen, omdat ze egoïstisch, koppig en ongevoelig overkomt.

Een andere gemiste kans was de verkenning van Fitz’ connectie met het “Oude Bloed”. In het begin worden we verlekkerd met het idee dat Fitz zijn band met Nighteyes zal verdiepen en meer zal leren over de tradities van het Oude Bloed. Maar tegen het einde krijgen we slechts een korte vermelding: “Oh ja, trouwens, we brachten daar een jaar door en leerden veel. Het einde.” Pardon, wat?

Een ander terugkerend probleem waar ik eerder op doelde, was Fitz’ obsessie met Molly. Ik begrijp de noodzaak om te laten zien wat er met haar gebeurde, maar het feit dat Fitz voortdurend de Skill gebruikt om haar te bespioneren – ondanks herhaalde waarschuwingen over de gevaren – was frustrerend. Ik was opgelucht toen dit hoofdstuk in Fitz’ leven leek te eindigen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat hij en Molly echt bij elkaar pasten; hun relatie leek meer gebaseerd op nostalgie en vertrouwdheid dan op een echte connectie. Dat ze nu samen is met Burrich, voelde vreemd, maar ik kan het accepteren. Ik wil er alleen niet te lang bij stilstaan, lol.

“Death is always at the edge of now. Nighteyes’ thought was gentle. Death stalks us, and he is ever sure of his kill. It is not a thing to dwell on, but it is something we all know, in our guts and bones. All save humans.”

Ondanks deze frustraties waren er veel hoogtepunten, met Nighteyes en The Fool voorop. Ik heb genoten van elk moment dat we meer te weten kwamen over The Fool en hield van zijn steeds hechtere vriendschap met Fitz. Nighteyes was eveneens een genot om over te lezen – zijn fundamentele begrip van het leven en zijn wijsheid zijn fascinerend, en zijn steeds diepere band met Fitz is een van de sterkste punten van het verhaal.

“I healed. Not completely. A scar is never the same as good flesh, but it stops the bleeding.”

Uiteindelijk voelde ik me niet zo voldaan als ik had verwacht na het uitlezen van deze trilogie. Ik ben blij dat ik het heb gelezen en ik heb zeker genoten van veel aspecten van het verhaal en de wereldopbouw. Ik begrijp waarom mensen zo gehecht zijn aan Fitz, en ik ben zelf ook van Nighteyes en The Fool gaan houden. Er zit veel potentieel in de wereld die Hobb heeft gecreëerd, en ik ben benieuwd om verder te gaan met de Liveship Traders, hoewel ik misschien even de tijd zal nemen voor ik erin duik.

Al met al is dit een degelijke inleidende trilogie, waarbij het tweede boek de uitblinker was. Assassin’s Quest was onevenwichtig en leverde een gebrekkige conclusie, maar er is genoeg om me nieuwsgierig te houden naar de toekomst van de Six Duchies.