Ook in december werd niet zo veel gelezen. De leesdip bleek hardnekkig, maar ik las uiteindelijk toch een serieuze pil in het fantasy-genre en luisterde eindelijk naar het laatste hoofdstuk van een klassieker.

De naam van de wind – Patrick Rothfuss ★★★★

Deze fantasieserie van Patrick Rothfuss stond al een tijdje op mijn radar. Waarom ik nu net dit boek koos om te lezen na Sapiens weet ik ook niet echt. Het was er gewoon en ik ben erin begonnen. Dit was trouwens niet de eerste keer dat ik in het boek begon. Een tijdje terug begon ik in de Engelstalige versie, maar kon er toen mijn aandacht niet bij houden en legde hem aan de kant. Deze keer, in het Nederlands, was een groter succes.

In De naam van de wind maken we kennis met Kvothe, een legendarische held die nu, om één of andere reden, herbergier is geworden. De wildste verhalen doen over hem de ronde en een kroniekschrijver is er serieus op gebrand om het echt verhaal van Kvothe los te peuteren. Kvothe stemt in en begint met het vertellen van zijn levensverhaal. In dit eerste deel van wat een trilogie moet worden vertelt Kvothe over zijn jeugd tot zijn jaren aan de universiteit.

Wanneer ik een fantasieboek begin te lezen, heb ik eerst redelijk wat tijd nodig om erin te komen, omdat het een poosje duurt om de wereld in mijn geestesoog op te bouwen, om te herinneren wie al die personages zijn. Daarom dat zo’n boeken vaak een valse start kennen bij mij. Soms ben ik gewoon niet in de stemming om te veel te moeten nadenken of onthouden.
Bij dit boek was dit niet anders, met één valse start bij de Engelstalige versie, maar eenmaal ik die eerste paar hoofdstukken had gelezen zat ik al helemaal in het verhaal. Vanaf dan was het eigenlijk moeilijk om het boek neer te leggen. Boeiend, meeslepend, beeldend, spannend, ontroerend, grappig, al dit en meer komt bij me op wanneer ik dit verhaal wil omschrijven.

De schrijfstijl is heel toegankelijk en houdt de aandacht vast. Mijn ogen vlogen over de zinnen en werden eigenlijk weinig gehinderd door de soms onbekende termen die zo inherent zijn aan echt fantasy.
Het is trouwens behoorlijk indrukwekkend hoe doordacht die nieuwe fantasiewereld is. Van verschillende landen, nationaliteit en talen naar munteenheden, gebruiken en cultuur tot de verschillende soorten vakken aan de universiteit zoals alchemie, medicijnen, ambachten en – natuurlijk – magie. Zo veel detail, waar we telkens maar een glimpje van zien om het verhaal niet te pauzeren, maar die wel aangeven hoe goed de auteur over alles heeft nagedacht.

En dan dat verhaal! Kvothe is echt een innemend personage en ook al heeft hij vrij veel last van het ik-kan-alles-en-ben-dan-ook-nog-eens-toevallig-de-beste-erin syndroom wat vaak bij dergelijke hoofdpersonages voorkomt, het stoort absoluut niet. Integendeel zelfs. Als er dan eens iets een beetje fout loopt, was ik zelfs ontgoocheld en verontwaardigd, wat dan weer illustreert hoe hard ik met alles mee leefde!

De naam van de wind, het eerste deel uit de Kronieken van Kvothe, is een indrukwekkend begin van een episch verhaal. Een beetje atypisch, maar dat maakt het nu net zo goed. Een aanrader voor al wie van fantasy houdt. Ik zit ondertussen al diep in het tweede deel!

The three musketeers – Alexandre Dumas ★★★

Begin 2017 had ik mij voorgenomen om nog eens wat meer klassiekers te lezen. Ik had net het einde gezien van de BBC reeks The musketeers en besloot dat ik mij eens wou verdiepen in het bronverhaal.

Wie heeft nu nog niet over de musketiers gehoord? Athos, Portos, Aramis en d’Artagnan zijn de protagonisten uit dit bekende verhaal en hun kreet ‘één voor allen, allen voor één’ is wereldberoemd.

Jullie vragen jullie misschien af waarom ik schrijf over begin 2017, terwijl ik aangeef dat ik dit boek in december heb gelezen? Ewel, dat komt omdat ik het een eerste keer “las” in januari 2017, maar het eigenlijk pas als echt gelezen beschouw in december. Ik verklaar mij nader.

In januari had ik dus besloten om de drie musketeers te lezen, maar in plaats van echt lezen, koos ik om het via audioboek te doen. Op Spotify vond ik de versie van TalkingClassics.
Nu, Talking Classics maakt verkorte audioboeken van klassiekers en dat wist ik ook toen ik er aan begon, maar in het geval van de drie musketiers vond ik het wel een extreem korte versie. Dit was op zich nu niet zo erg, want ik kende eigenlijk al de grote lijnen van het verhaal en kende ook de achtergrond van de vier hoofdpersonages, maar toch knaagde het aan me. Daarom besloot ik om de niet ingekorte versie van het verhaal ook als audioboek te luisteren, deze keer via LibriVox. En dit luisteren nam uiteindelijk bijna heel 2017 in beslag.

Uiteraard luisterde ik maar sporadisch, wanneer ik goesting had.
Het ding met Librivox is dat het verhaal wordt ingelezen door vrijwilligers van overal ter wereld. En zo komt het dat bijna elk hoofdstuk door een andere lezer werd gelezen, met een ander accent, eentje die wel of geen stemmen deed, die intoneerde of net niet, etc. Dit zorgde er voor dat het overschakelen tussen hoofdstukken voor mij zo onnatuurlijk leek, dat ik besloot maar één hoofdstuk per keer te luisteren en als je weet dat het boek meer dan 60 hoofdstukken telt, dan was ik wel even zoet zo.

Nu ik de volledige tekst heb geluisterd, in het Engels, wat misschien een beetje vreemd is gezien de originele tekst in het Frans is, maar dat was het enige wat ik kon vinden en ik weet trouwens niet of ik er voldoende van begrepen zou hebben in het Frans. Dus, nu ik de volledige tekst heb beluisterd, moet ik wel zeggen dat ik de verkorte versie van TalkingClassics eigenlijk wel goed genoeg vind. Het verkort het verhaal sterk, maar het condenseert het naar het essentiële. De volledige tekst is nogal zwaar, langdradig en omfloers op plaatsen. Typisch Frans zeker 😉

Uiteindelijk heb ik graag geluisterd naar de drie musketiers. Het zal geen favoriet worden, maar ik ben blij dat ik nu weet wat al de films en series over dit thema uit het boek halen en wat ze er bij verzinnen.