Het is ondertussen al een dikke drie maanden geleden dat ik in Londen was om de theateruitvoering van Harry Potter and the Cursed Child te zien en ik heb nog steeds geen recensie geschreven.
Tot nu toe lukte het me niet iets coherent en in volzinnen te schrijven. Ik bleef alleen maar superlatieven zoals waauw, fantastisch, ongelooflijk, prachtig, schitterend, geen woorden voor, magisch, etcetera aan mijn lijst toe voegen. Goed, dit geeft jullie wel al een idee van wat ik er van vond – verre van slecht, dus – maar het wordt nu wel eens tijd dat ik een deftige recensie neerpen, het heeft ondertussen voldoende tijd gehad om te rijpen, dus hopelijk kan ik nu iets samenhangends uit mijn toetsenbord toveren.

Spoiler waarschuwing!

Bij het recenseren van dit toneelstuk ga ik waarschijnlijk niet te diep ingaan op het verhaal zelf, dat deed ik al in mijn recensie van script, maar soms zal ik waarschijnlijk niet anders kunnen dan dingen te verklappen, niet alleen over het verhaal, maar ook over de uitvoering. Omdat ik niemands ervaring, noch bij het lezen van het script noch bij het zien van het toneelstuk wil verpesten, zeg ik jullie nu dat een gewaarschuwd man of vrouw er twee waard is. Als je het script nog niet las of het toneelstuk nog niet zag, en je wilt het liever als een verrassing houden, dan stop je beter nu met lezen.

Toch een paar indrukken zonder veel te verklappen?
Wie mijn recensie voor het script las, weet dat ik niet echt blij was met het verhaal. Het hield geen steek als je de boeken kende en er werd nogal denigrerend met bepaalde personages omgesprongen.
Maar mannekes, voor de daadwerkelijke uitvoering van het script kan ik gewoon geen woorden vinden om te beschrijven hoe GOED ik het vond. Echt magisch! Een groot deel van de twijfels die ik had na het lezen van het script zijn vervluchtigd na het zien van de live uitvoering. Ongeloofelijk. Een echte must-see voor elke Potter-fan! Serieus, het was niet goedkoop, maar als iemand me zou vragen of ik nog eens met hen zou willen mee gaan twijfel ik geen second om ja te zeggen. Echt, elke euro dubbel en dik waard!

Spoilers! #keepthesecrets

Vanaf nu ga ik wat meer in detail inzoomen op het toneelstuk. Dus als je nu nog steeds aan het lezen bent, dan veronderstel ik dat je geen probleem hebt met spoilers! 😉

Het toneelstuk zelf duurt zo’n 5 uur, opgesplitst in 2 delen van telkens 2,5 uur. Bij het bestellen van tickets kan je kiezen om beide delen op verschillende dagen te zien of op één en dezelfde dag. Wij kozen voor één dag, 8 maart 2017, en ik zou iedereen eigenlijk aanraden om hetzelfde te doen. Ik zou denk ik zot geworden zijn, moest ik een dag of twee moeten wachten na het zien van deel 1!
Het eerste deel begon rond 14u, waarna we een 2-tal uren pauze hadden om te eten (en te discussiëren en verzuchten hoe goed het wel niet was), alvorens we weer rond 19u30 op onze stoel werden verwacht. En voor iemand die nu denkt:” Hemeltjelief, 5 uren voor een toneelstuk!”, dan zeg ik nu dat het absoluut zo niet aanvoelde. Het mocht voor mij zelfs nog wel wat langer geduurd hebben! Het was echt een totaalervaring!

De locatie

Het toneelstuk wordt opgevoerd in het Palace Theater in Londen, en een betere locatie of een meer toepasselijk gebouw konden ze waarschijnlijk niet vinden.

Het is een vrij oud theater en van zodra ik er binnen stapte waande ik me zo in Hogwarts, met de vele bochten en trappen en verborgen hoekjes. Oude glorie op zijn best.
Wat ik niet meteen door had, maar pas tot mij door drong nadat het toneelstuk al gedaan was, was dat het interieur was opgesmukt om in thema te zijn met het opgevoerde toneelstuk. Zo was de bewegwijzering het alom bekende handje uit de Harry Potter-films en was het behangpapier een damast patroon met een grote sierlijke letter H. Dit behangpapier was er niet alleen in de gang naar de zaal toe, maar ook in de zaal zelf. Voor een bepaalde scène dient het licht te worden uitgedaan en worden de muren verlicht door blacklights. Dan drong tot mij door hoe ver ze wel niet waren gegaan om ons echt midden in het toneelstuk te brengen.

De acteurs

Op voorhand is er keiveel te doen geweest over de keuze van de acteurs. Vooral het feit dat Hermione door een zwarte mevrouw (Noma Dumezweni) ging worden gespeeld leek velen te storen. Ik had er op voorhand al nul problemen mee, en na het zien van het stuk al helemaal niet meer. Dat was gewoon Hermione.
Ook Harry (James Parker) werd enorm goed vertolkt. Het was alsof de acteur Daniel Radcliff uit de films goed had bestudeerd om de overgang naar de nieuwe acteur zo natuurlijk mogelijk te laten lijken.
Met de manier waarop Ron werd voorgesteld in het script had ik een probleem, maar door de vertolking van Paul Thornley was alles direct vergeten en vergeven. Ik zag opnieuw de Ron die ik kende uit de boeken.

Voor de nieuwe personages was natuurlijk geen houvast, maar ook zij vertolkten hun rol schitterend. De ster van de show was voor mij ongetwijfeld Anthony Boyle als Scorpius Malfoy, ook al deed hij regelmatig iets irritant met zijn stem.

De visualisering

En dan het hart van dit toneelstuk, het stuk waar ik tijdens het lezen van het scrip mij constant zat af te vragen hoe ze dat in godsnaam in beeld gingen brengen, de special effects. En mensen, na het zien van dit toneelstuk kan ik jullie iets verklappen: magie is echt! Serieus waar, ongelofelijk hoe ze dit allemaal live in beeld hebben gebracht!

Er waren kleine zaken die gebeurden voor ik er erg in had, maar die me nu, meer dan drie maand later, nog steeds bezighouden.
Om een voorbeeld te geven, er is een scène waar Harry aan zijn bureau zit die vol papieren ligt. Hermione maakt de opmerking dat Harry veel te slordig is en beter zorg moet dragen voor zijn dossiers. En dan, met een beweging van de toverstaf, ordenen alle papieren op de bureau zich in mooie, nette stapeltjes.
Huh? Hoe?

En dan waren er de grote toverspreuken of -dranken.
Er is polyjuice potion waarbij je de acteurs op het podium ziet transformeren. Er zijn magische duels, waarbij de acteurs door de lucht vliegen zonder dat er een kabel valt te bespeuren. Er wordt naar het Ministerie van Magie gegaan door de spreker van een telefoonhoorn. De manier waarop het tijdsreizen in beeld wordt gebracht. Voorwerpen die zweven en verdwijnen of verschijnen. Enzoverder, enzovoort.
De enige toverspreuk waar ik wat minder van onder de indruk was, was de Patronus, maar ook dit is echt maar een muggezifterig puntje van kritiek.

Een ander aspect waar ik geen idee van had hoe ze dat gingen doen was de vele wisselingen van scènes. Ook hier, niks dan lof over hoe dit werd volbracht.
Voor het merendeel van de scènes werd met één element, namelijk een trap, gewerkt dat meerdere doeleinden kreeg. Daarnaast waren er nog een reeks schitterend gechoreografeerde wissel-scènes en een fantastisch spel van licht en donker.
Eén scène dat me nog steeds in de haren doet krabben is wanneer ze zwemmen in het meer van Hogwarts. De acteurs hangen hierbij aan koorden en op de voorgrond wordt een doorschijnend blauw venster geschoven, zodat je de indruk krijgt effectief onder water te kijken. Maar dan, de ene second hangen ze nog hoog in de lucht en de andere second staan ze alweer (nat!) te acteren op het podium. Zo snel, man!

En dan waren er nog dementors! Man, was dat verschieten toen die eerst tevoorschijn kwamen. Niet alleen op het podium, maar ook in de zaal! En zo goed gedaan man: dreigend, maar gracieus zwevend. Brr, ik krijg weer rillingen als ik er aan denk.

Het script goedgemaakt?

De opvoering van het toneelstuk was veel grappiger dan wat ik had verwacht na het lezen van het script. De manier waarop iets gebracht wordt doet natuurlijk alles, en Harry Potter and the Cursed Child bleek vol humor te zitten. Maar was dit voldoende om de reeks plotgaten en -elementen waar ik een probleem mee had tijdens het lezen van het script goed te maken?
Voor een groot deel wel, ja. Sommige zaken, zoals mijn probleem met script-Ron, werden teniet gedaan door de live-uitvoering. Eigenlijk was ik na het zien van de opvoering bereid om alle problemen, alle plotgaten, alle vreemde gedragingen van personages te vergeven. Alles, behalve het grootste probleem, namelijk het probleem van de oorsprong van Delphini.
Bij mij kan het er nog steeds niet in dat zij de dochter is van Voldemort. Neen, echt niet.

Maar, ik denk dat het toch niet helemaal is als wat het nu lijkt. Allé, dat hoop ik toch ergens een beetje.
Het zit namelijk zo dat alles wat Delphini weet of denkt te weten over zichzelf van horen zeggen is van derden:

p307 van het script:
DELPHI
(…) It was Rodolphus Lestrange, Bellatrix’s loyal husband, who on return from Azkaban told me who I was and revealed the Prophecy he thought I was destined to fulfil. I am your daughter, sir.

Dus, misschien is het geen waar? Misschien loog Rodolphus om een of andere reden? Ik weet het niet, maar voorlopig ga ik toch zo gaan denken, want dat Delphi echt de dochter is van Voldermort en Bellatrix krijg ik maar niet door geslikt.

Conclusie

Ben je een Harry Potter-fan? Dan MOET je dit toneelstuk gewoon zien. Ook al heb je problemen met het script, ook al kan je J.K. niet vergeven voor een aantal beslissingen die ze nam of liet nemen over haar personages, het toneelstuk is er echt eentje dat je live moet meegemaakt hebben. Het is niet goedkoop, maar het is een ervaring en het was voor mij althans elke cent dubbel en dik waard!
Waar het script voor mij met moeite 3 sterretjes waard was, dan wil ik aan het toneelstuk 100 sterretjes geven. Omdat dit echter niet kan, krijgt die van mij het maximum!

★★★★★