Maart was een vrij kalme leesmaand. Slechts twee boeken las ik uit, maar het waren dan ook twee fantastische boeken.

Jane Austen – Northanger Abbey

Ik begon maart met een klassieker van Jane Austen.
Ik las de meeste van Jane Austen’s boeken al en van de meeste heb ik ook al één of meerdere adaptaties op tv gezien. Het blijven schitterende verhalen, maakt niet uit in welke vorm ze worden verteld.
Northanger Abbey was er eentje dat ik nog niet kende. Een verhaal van Jane dat nog niet bezoedeld werd door de visie van een regisseur. Eentje waarbij de personages in mijn hoofd nog niet werden vervangen door een acteur of actrice. Pure Jane, zonder externe invloeden. En jongens, wat een zalig boek is dit zeg.

Northanger Abbey vertelt het verhaal van de jonge, naïeve Catherine die voor het eerst mee mag naar Bath, waar iedereen die iemand is of wil zijn komt paraderen. Ze ontmoet er een aantal kleurrijke personages en wordt er uiteindelijk uitgenodigd om te logeren in het huis van de vader van de jongen waar ze een oogje op heeft: het statische Northanger Abbey. Maar door haar voorliefde voor gothic novels neemt haar fantasie een loopje met haar en is ze al snel overtuigt dat er in het huis een moderne versie van Blauwbaard heeft afgespeeld.

Ik heb het boek deels gelezen en deels ook beluisterd via een audioversie beschikbaar op Spotify (aanrader!). De audioversie wordt voorgelezen door een dame met een über-Britse tongval, wat het voor mij net die extra dimensie gaf.

Zoals ik zei was dit het enige verhaal van Jane Austen dat ik nog niet kende en met dit boek te lezen heb ik dan toch eens Jane Austen’s stem kunnen ervaren zonder andere invloeden. Het boek is volgens mij echt een venstertje recht in het hoofd van Jane en ik heb het gevoel dat ik haar leerde kennen door haar tekst te lezen (en luisteren). En man, ik denk dat wij wreed goed overeen zouden zijn gekomen. Moet een zalige madam geweest zijn.

Wat je zeker nog moet weten over die boek is dat het grappig is. Serieus, echt grappig, luidop-lachend-grappig. Had ik totaal niet verwacht.
Daarnaast wordt de lezer af en toe zelf eens aangesproken tijdens het boek, zo zeker wanneer Jane vol vuur probeert te overtuigen dat romans zeker wel hoogstaande literatuur kunnen zijn. Ons Jane was haar tijd ver vooruit!

Om het samen te vatten, Northanger Abbey is luchtig, grappig en een hulde aan romans met een licht kritische vingerwijzing naar de gewoontes en tradities van toen (Jane was toch duidelijk echt geen fan van Bath), vol echte mensen en citeerbare oneliners zoals:

“The person, be it a gentleman or a lady, who has no pleasure in a good novel, must be intolerably stupid.”

» Verbeelding Bookchallenge:

4. Een klassieker 5. Een humoristisch boek

Maria Dahvana Headley – Magonia

Oké, ik geef het toe, dit boek kocht ik in eerste instantie omdat ik de cover zo mooi vond. Gelukkig voor dit boek kan je het wel degelijk beoordelen naar zijn cover, want het was PRACHTIG! Jawel, met hoofdletters.

Aza Ray Boyle verdrinkt in lucht. Ze lijdt aan een mysterieuze longaandoening waardoor ze steeds meer moeite heeft om te ademen.
Op een dag ziet ze een schip in de lucht, maar niemand gelooft haar en doet het af als een hallucinatie veroorzaakt door haar medicijnen. Maar Aza gelooft dit niet, want ze hoort iemand haar naam roepen vanuit het schip. Alleen haar beste vriend, Jason, luistert naar haar. Jason is er altijd al geweest voor haar, een hartsvriend waarvoor ze misschien iets meer voelt dan alleen vriendschap. Maar voordat Aza deze gevoelens verder kan analyseren gebeurt hetgeen de dokters al jaren geleden verwachtten: Aza is niet meer van deze wereld.
En dan wordt ze gevonden door een andere: Magonia, de wereld boven de wolken. Een wereld van luchtschepen en vogelachtige wezens. Een wereld waar Aza niet meer het zwakke, ademloze meisje is.

Dit boek begon voor mij eigenlijk een beetje in mineur. Ik kon mijn draai niet echt vinden en ik werd ambetant van de vertelstem van Aza. Magonia begint met een lange monoloog door het hoofdpersonage, één lange woordenstroom waarbij ik ironisch genoeg zelf het gevoel kreeg dat ik niet meer kon ademen. Veel lange zinnen en in één adem zonder leestekens, wat verwarrend kan zijn, maar toch een zeker kadans, een ritme geeft. En net op het moment dat ik er eindelijk op was afgestemd begint het verhaal echt en werd ik volledig naar binnen gezogen.
Ik las het boek voornamelijk op de trein, maar alles en iedereen rond mij leek te verdwijnen. Dit is doorgaans een heel goed teken, maar kan toch wel een tikkeltje gênant worden als je begint te bleiten. En dat heb ik ook gedaan, bij één bepaald hoofdstuk, bij het keerpunt in het verhaal. Tranen liepen over mijn wangen en ik was in volle spits naar Brussel aan het sporen. Jawadde.
En na de start in mineur en het emotionele keerpunt barstte het boek in zijn volle glorie los. Magisch, episch, fantastisch!

Magonia is origineel (!), emotioneel, fascinerend en gewoonweg geweldig. Dikke, dikke, dikke aanrader.
Ik ontdekte nu ook net dat het boek een vervolg zal krijgen, dus weer eentje voor mijn wenslijst!

» Verbeelding Bookchallenge:

8. Een boek waarin familie centraal staat 23. Een boek waarin het hoofdpersonage geen mens is 28. Een boek dat je in 2015 kocht en dat nog steeds ongelezen in de boekenkast staat

En wat lazen jullie onlangs?

Groetjes,
Charlotte