Sprakeloos
Na mijn vorige blogpost ging ik opnieuw schrijven over een haakwerk en daarna over een breiwerk. Ik ging een nieuwe video maken om jullie mijn Owlcrate van februari te tonen. Ik had ook een fantastisch boek uitgelezen waar ik over wou babbelen en tientallen liedjes speelden door mijn hoofd voor een nieuwe blogpost over verhalende muziek.
Maar dan moest ik voor het werk weer naar Helsinki en ik schoof het bloggen voor me uit. Ik zou dat dan later wel doen.
Een week ging voorbij en ook het weekend vloog weg. De nieuwe werkweek werd ingezet en ik had zoveel aan mijn hoofd, dat er voor bloggen weerom geen tijd was. Maandag ging voorbij en dinsdag begon. En na die dinsdag was bloggen over onbenulligheden wel het laatste waar ik aan dacht.
Dinsdag begon als elke andere doordeweekse werkdag.
Vroeg opstaan, potje koffie drinken, ontbijt en fruit voor de dag inpakken. Wassen, aankleden, fietsen, trein halen. Metro lezen op de trein. Tukje doen. Wat lezen, wat muziek luisteren.
Na de rit van anderhalf uur naderde de trein Brussel-Zuid, mijn bestemming. Ik deed mijn jas aan en zette me klaar voor het uitstappen. En dan klonk de aankondiging:
“Zo dadelijk komen we aan in station Brussel-Zuid.
Dames en heren, even uw aandacht alstublieft. Momenteel is het station Brussel-Nationale-Luchthaven niet beschikbaar. Deze trein zal dus niet verder rijden en blijft beperkt tot Brussel-Zuid. Reizigers met bestemming Brussel-Centraal, Brussel-Noord en Brussel-Nationale-Luchthaven, gelieve hier uit te stappen.”
Hmm, vreemd.
Ik haalde maar wat mijn schouders op, ik was toch waar ik moest zijn. Ik vroeg zelfs nog aan mijn buren waarom ze dan niet kunnen door rijden naar Centraal en Noord, als het probleem toch enkel bij de luchthaven lag? Nu moesten al die mensen de metro op, int spitsuur.
En dan zei de buurvrouw, “Er is een ontploffing geweest in Zaventem, daarom kunnen we niet verder rijden.”
Mijn eerste gedacht was niet terrorisme. Naïef als ik was, dacht ik eerst dat het een technisch probleem was, tot ik meer en meer mensen informatie van hun smartphone hoorde aflezen.
Jezus zeg, dat kan toch niet?
Op het perron zag ik een collega.
Die had nog niks gehoord over het waarom en ik herhaalde wat ik had gehoord. Zij wou in het station blijven, direct een trein terug proberen te nemen, maar mijn reflex was om zo snel mogelijk weg te gaan uit het station en veilig het werk binnen. Daar waren reeds een aantal collega’s aanwezig die al meer details hadden.
Man, wie had dat nu gedacht?
Nieuwssites werden gecheckt, familie en vrienden werden getelefoneerd, ge-sms’t en gemaild. En dan volgde de tweede klap, de aanslag in de metro. Iedereen was over zijn toeren. Wat doe je op zo’n moment? Sommige collega’s wilden opnieuw richting station trekken om zo snel mogelijk naar huis te gaan, terwijl andere dit ten zeerste afraden. Blijf toch binnen, hier. We zitten hier goed.
En dan, hoe vreemd het ook mag klinken, hadden we vergadering.
Net alsof er niets aan de hand was, zaten ikzelf met een 6-tal collega’s en de 5-koppige vertegenwoordiging van een firma rond de vergadertafel en we bespraken hun dossier. Hoe triviaal het ook mag klinken, maar iedereen was rustig en professioneel. Alles werd efficiënt en kalm besproken. Geen woord werd gerept over wat er gaande was. Regelmatig hoorde je een gsm zoemen, ook die van mij, vrienden en familie die informeerden waar ik was. Dat het volkomen surrealistisch was wat er gaande was. Hallucinant. Dat ze hoopten dat alles goed was en dat ik weer veilig thuis raakte.
Pas wanneer alle agendapunten waren afgehandeld, kwam wat er gaande was ter sprake.
Toen we de bezoekers wilden uitlaten kregen we te horen dat we opgesloten zaten. Niemand mocht het gebouw nog in of uit. Voor de veiligheid.
Begrijpelijk, maar beangstigend.
De lock-down bleef gelden tot iets voor vier. Daarna was het zoeken naar oplossingen om thuis te geraken, want het treinverkeer zou nog lang niet normaal hervat zijn.
Mijn werkgever leverde fantastisch werk om iedereen veilig buiten Brussel te krijgen. Er werden bussen georganiseerd en er mochten taxicheques gebruikt worden.
En zo raakte ik met een combinatie van taxi en trein vrij vlot thuis.
En eenmaal thuis ben ik beginnen huilen.
Na een ganse dag mij sterk te houden, viel er, op het moment dat ik me in mijn eigen zetel plofte, een spanning waar ik me niet echt bewust van was geweest van mij af.
Nu, meer dan een week later, kan ik nog altijd de woorden niet vinden om uit te drukken hoe ik mij voelde en voel.
Ongeloof, triestig, beangstigend, surrealistisch, hallucinant, bang, machteloos, kwaad, woest, verdrietig. Allemaal en geen enkele dekken de lading.
Sprakeloos, dat was en ben ik nog steeds.
Maar het leven gaat verder. En als ik bekijk hoe belangeloos mensen elkaar helpen. Hoe iedereen bezorgd is over een ander, kennis of vreemde. Dan kan ik niet anders dan te hopen. Hopen dat we niet zullen vergaan in een wereld van angst en geweld. We rijzen er bovenuit.
8 Comments
ingrid
Heel veel sterkte hoor!
Gezina
Lieve Charlotte,
Fijn om weer wat van je te lezen. Wat een heftige dag(en) heb jij doorgemaakt!
Blijf de hoop hebben waar je over schrijft. Ik wens je rust en goede moed toe.
Groetjes,
Gezina
Geesje
Lieve Charlotte , ja als je zo dichtbij bent geweest, is zeer heftig , ik wens je Sterkte, en vind het leuk iets van je te horen, groetjes Geesje
Isa412
Lieve Charlotte,
Ik ben blij al is dat niet het woord dat hier bij past van iemand op een gewone menselijke manier over dit te zien schrijven. Iemand buiten de media en kranten. Als geboren en getogen Brusselaar kan ik alleen maar beamen dat alle woorden die je hier zet perfect bij mijn gevoel aansluiten en het perfect verwoorden. Zoals je zegt: “Nu, meer dan een week later, kan ik nog altijd de woorden niet vinden om uit te drukken hoe ik mij voelde en voel.
Ongeloof, triestig, beangstigend, surrealistisch, hallucinant, bang, machteloos, kwaad, woest, verdrietig. Allemaal en geen enkele dekken de lading. ”
Als ik mag wil ik ook even niet te lang (ik ga proberen 😉 ) mijn verhaal kwijt, ik heb het bijna een week opgekropt en nu moet het er telkens weer opnieuw uit, ergens een manier om de vloek die er op rust kwijt te raken misschien. Ik ben al een hele tijd thuis wegens ziekte van mijn dochter en neem dus al een hele lange tijd de metro niet meer dagelijks in het spitsuur zoals vroeger. Momenteel ben ik terug op zoek naar werk en ik had na mijn eerste reactie op een sollicitatie direct een afspraak voor een gesprek. Hallelujah kon mijn geluk niet op. Afspraak 22maart centrum stad Kruidtuin om 10u in de morgen. Dus vroeg uit bed om piekfijn en op tijd op de afspraak te zijn. Sta dus om 8u in de badkamer en hoor ik Peter Van De Veire zeggen dat hij een vreemd berichtje gekregen heeft van Eva Daelman dat er een ontploffing geweest is op de luchthaven. Ik denk zoals jij, raar, het zal toch niet zijn zeker, nee tuurlijk niet, een ongeval misschien? Tot ik een paar minuten later Eva aan de telefoon hoor op de radio, compleet over haar toeren, huilend, die uitlegt dat ze daar Tatiana ontmoette en er dus wel degelijk blijkbaar een bom ontploft was maar ze had kunnen ontkomen en niet wist waar Tatiana was, maar zij in een taxi zat ondertussen. Mijn eerste reactie nog vrij rustig, mijn beste vriendin werkt op de luchthaven, bellen. Ze neemt direct op en ik vraag haar of ze thuis is, ja (oef) en zeg haar dat ik juist iets raar op de radio hoorde. Tja zegt ze je bent al de tweede die me belt, ook al een andere collega die thuis is. Maar het zal wel niets zijn, werken waar een ongeluk mee gebeurd is misschien of zo. Ik wil niet echt paniek veroorzaken maar zeg haar dat ik gezien het telefoontje dat ik juist hoorde toch vrees voor erger. Ze gaat checken en we haken in. Ik ga langs kamer van dochter die even ervoor op was en klop even aan en laat weten dat er blijkbaar een ontploffing geweest is in de luchthaven. We gaan naar beneden en zetten de tv op. Daar is het nog allemaal wat chaotisch maar even later krijgen we bevestiging dat er inderdaad twee ontploffingen geweest zijn, waarschijnlijk bommen en misschien toch wel een aanslag. De ontreddering dringt nog niet echt door. Maar ik denk ineens oei dochter haar vriendje is hier uit Engeland en moet in de namiddag met de Eurostar naar huis. Die mama maar eerst vlug geruststellen misschien? Raar hoor, ik weet dat er ook een serieuze dreiging boven Londen hangt en ben nooit 100% gerust als dochter naar daar gaat. Had nooit vermoed dat het ooit het omgekeerde zou zijn. Ik zie ondertussen de tijd voorbijgaan en twijfel, gewoon vooral omdat mijn hoofd er nu eigenlijk niet meer naar staat, zou ik nu echt dat sollicitatie gesprek verzetten voor een aanslag op de luchthaven die absoluut niet op mijn route ligt. Is dat niet flauw, gaan ze dat niet verkeerd interpreteren, speel ik mijn kans zo niet kwijt. Zou toch echt te dom zijn. Ik weet zelf niet meer juist wat er zich de volgende minuten juist afgespeeld heeft. Ik weet dat ik geprobeerd heb van de dame met wie ik een afspraak had te bereiken maar dat niet lukte, ze gingen haar vragen om mij terug te bellen. Om te verwittigen dat ik misschien iets later zou zijn. Ondertussen contact met mama van vriendje die ik probeer gerust te stellen, ja hoor we houden hem gewoon bij ons, nu moet hij niet gaan reizen (later kon het zelf sowieso niet meer, alles afgelast) En ik, ik bleef twijfelen en ondertussen was de tijd waarop ik had moeten vertrekken om op tijd te zijn al voorbij. En ineens sijpelen de geruchten ook binnen, aanslag, metro, Kunst-Wet, Schuman, Maalbeek. Zoon komt ook naar beneden heeft het ook juist gezien. Die komt checken of ik thuis ben of al vertrokken. Nog dringt het niet tot me door. Ik bel mijn zus die daar in de buurt werkt om te zien of zij ok is. We kunnen nog even praten en dan valt alle telefonisch gsm verkeer plat. Later komt de bevestiging, metro, aanslag, alles ligt stil. De dame van het sollicitatie gesprek belt mij terug, Dat het inderdaad niet meer mogelijk is om met het openbaar vervoer te komen, of ik met de auto kan misschien. (heb ik niet en ook geen rijbewijs 😉 ) Ik opper toch wel dat het ook indien ik er een had gehad, het misschien niet echt het beste idee is om nu naar het centrum proberen te geraken. Daar heeft ze alle begrip voor en afspraak wordt verzet. Een paar uur zijn we bezig op FB enzo om alle mensen waar we aan denken, familie, vrienden enz die in Brussel wonen, werken naar school gaan enz te checken. We hebben familie die op citytrip waren, wanneer komen die terug? Die avond oef gelukkig. Een nichtje meldt in paniek dat haar kinderen op school in Zaventem opgesloten zitten in de school. Ondertussen horen we inderdaad dat we allemaal moeten binnenblijven. Als er meer details komen begint er iets te dagen, maar ik heb nog een paar dagen nodig alvorens het goed doordringt en dat gebeurd pas als ik een getuigenis van iemand lees die ook die morgen de metro nam in Merode richting, jawel Kunst-Wet. Ik weet niet waarom maar tot dat moment had ik altijd gedacht dat het een rit in de andere richting was die getroffen werd. En dan komt het besef en nee ik ga er niet hysterisch over doen, het is inderdaad niet gebeurd. Maar mijn planning was om goed op tijd op de afspraak te zijn en dus om 9u in Merode de metro te nemen richting centrum, waardoor ik dus ongeveer 10minuten later in Maalbeek zou geweest zijn. ………misschien een metro eerder of later, wie zal het geweten hebben. Ik weet één ding, ik heb een goede engelbewaarder gehad en de volgende keer (en hopelijk komt die er natuurlijk nooit) twijfel ik geen seconde meer en blijf zonder scrupules thuis.
Charlotte
Wauw, jij hebt inderdaad een goeie engelbewaarder!
Ik hoor overal dat mensen niet echt wisten hoe zich te gedragen, zo ook de mevrouw van het sollicitatiegesprek. Iedereen probeerde gewoon naar de orde van de dag te gaan, wat enerzijds wel bewonderenswaardig Is, maar anderzijds voor veel opgekropte gevoelens zorgt.
Ik hoop dat iedereen het weet een plaatsje te geven en verder kan. Ik was een van de gelukkigen voor wie het nog niet al te dicht kwam, maar mensen die er middenin zaten, mensen die geliefde verloren, ik kan me niet voorstellen hoe die zich moeten voelen. Hoe ga je verder zonder bang te zijn om buiten te komen? Voor mij was het al een beetje raar om terug te keren naar Brussel, maar als je er woont, moet moeilijk zijn om dagelijks te voelen hoe de sfeer Is veranderd.
Sterkte nog!
Isa412
We doen ons best hoor om gewoon verder te leven en de ene dag lukt dat al beter dan de andere. Mijn dochter nam al de metro naar het stad met haar vriendje begin deze week en ik was er niet echt gerust in, maar we moeten hé. De donderdag erna moesten we naar de andere kant van de stad en overal in de metro aan het ziekenhuis gefouilleerd worden door militairen, het doet wat met een mens 🙁 Vanmiddag gaan we met zen allen naar het stad naar een tentoonstelling, We kunnen ons niet blijven opsluiten. Maar het is wennen zeker weten. Wat mij vooral verontrust is dat ik veel probeer te lezen van wat er leeft, vooral in de onderbuik van onze maatschappij. En van beide kanten al getuigenissen gelezen, mensen die oeverloos racisme aan de dag leggen, maar helaas ook al een paar commentaren tegengekomen van diegene die deze aanslagen goedpraten erger nog verheerlijken. Het is dat dat zo dubbel is, wie is de vijand hé, wie kunnen we nog vertrouwen. Ik zal nooit een hele gemeenschap in één zak steken, maar de vijand zit hier wel midden tussen ons in. Daar valt heel moeilijk mee te leven, voor mij dan toch.
Gerda
Het is vreselijk wat er is gebeurd , dat zijn hevige dagen ook mijn gedachten gaan uit naar de nabestaande
zwartraafje
Het viel me op die dag pas op hoeveel vrienden en familieleden ik ken die in Brussel werken of wonen. Steeds meer verhalen duiken op bij bekenden die er eigenlijk net aan zijn ontsnapt. De neef van een goede vriendin die net een kwartier eerder op zijn vluchtig was gestapt, de echtgenote van een neef die enkele uurtjes eerder terug was aangekomen op de luchthaven, …