Winterdip

Ik denk dat ik deze afgelopen weken met een soort winterdip zat. Constant moe, nergens zin in behalve in de zetel hangen en slapen. Ik geef de schuld mede aan de duistere dagen. Niet alleen het miezerige weer, maar ook het gebrek aan licht. Wanneer ik op sta om te gaan werken is het nog donker, overdag zit ik constant binnen aan mijn bureau en wanneer ik ’s avonds thuis kom is het alweer donker. Blah, een beetje deprimerend, niet?
Gelukkig is beterschap in zicht met de zichtbaar langer wordende dagen. En vandaag, vandaag heb ik ook heel wat energie opgedaan.

Ik had vandaag een dagje vrijaf, want ik moest naar de mondchirurg.
Vorige week was ik bij de tandarts geweest met pijn in mijn tanden en blijkt nu dat mijn wijsheidstanden er uit moeten. Dus vandaag naar de specialist voor meer info. Ik had daarvoor een dag vrijaf genomen, want ik wist niet hoe lang ik daar zou zitten. Welgeteld 10 minuten, blijkt achteraf… Er werd een foto genomen van mijn gebit, eventjes vluchtig in mijn mond gekeken en een afspraak gemaakt om de 4 tanden te trekken.

“Dat is dan 78 euro, alsjeblieft.”

Wablieft?! Zot!

Soit, ik had dus een dagje vrijaf genomen, maar tegen 9u30 was ik alweer thuis. Het zonnetje zat al mooi uit en ik besloot om weer op pad te gaan, voor een lange deugddoende fietstocht. Het zonnetje krikte mijn humeur serieus op. Het was wel vrij frisjes, maar dat betekende ook veel zuurstof.
Het heeft me echt deugd gedaan en ik voelde dat ook weer bij thuiskomst, want ik zat boordevol energie.

Het was ondertussen middag, maar ik had nog niks voorzien voor middagmaal. Na een snelle blik in mijn koelkast, vriezer en voorraadkast, besloot ik eens een recept uit te proberen dat ik al héél lang geleden van mijn broer kreeg: verse lasagne.

Het was 14u eer ik aan tafel kon, maar het was het waard. De lasagne was héél lekker en ik heb ook meerdere porties kunnen invriezen voor later.

Ondertussen scheen het zonnetje lustig voort en was de lucht een prachtig, helder blauw. Ik had voorzien om na het eten eindelijk eens mijn gebreide trui af te werken, maar het zonnetje was gewoon te aanlokkelijk. Ze had bovendien de grootste koude verdreven en ik besloot om nogmaals op de fiets te springen. Bij thuiskomst maakte ik onderstaande selfie tegen mijn zonovergoten gele muur.

Gemeen! 😉

En daarna begon ik dan toch mijn trui in elkaar te zetten. Hij is af, ein.de.lijk, maar meer daarover later, want het is ondertussen te donker voor foto’s 🙁

Gemeen!

En nu ga ik nog iets gaan proberen waar ik al veel over las: overnight oats voor het ontbijt van morgen. En dan plof ik toch nog even in de zetel!

Groetjes,
Charlotte