Wolkenatlas

Toen ik de trailer voor de film Cloud Atlas zag was ik meteen geïntrigeerd. Het verhaal sprak me zo aan dat toen ik leerde dat de film gebaseerd was op een boek dit boek meteen op de kop tikte.

Cloud Atlas, de film, is gebaseerd op het boek Wolkenatlas van David Mitchell.
Het boek bestaat uit zes verhalen, die zich elk in een ander era afspelen met bijhorende schrijfstijl. Bijzonder is dat je van elk verhaal, in chronologische volgorde verteld, slechts het eerste deel te lezen krijgt tot opeens het volgende begint. Tot je aan verhaal zes komt, dat zich in de verre toekomst afspeelt en in één keer wordt verteld. Daarna volgen deel 2 van de overige verhalen in omgekeerde volgorde. Het is dus een boek geschreven als een baboesjka; van het verleden naar de toekomst, terug naar het verleden. De zes verhalen worden met elkaar verbonden door toespelingen naar reïncarnatie, waarbij de hoofdrolspelers op één of andere manier in het bezit komen van het verhaal van de vorige. De verhalen worden ook verbonden door hun algemene thematiek: de sterken gaan altijd de zwakkeren onderdrukken.

Wolkenatlas leest vrij vlot, maar vereist toch wel wat werk van ze little grey cells. De diepzinnige boodschap van het boek wordt enerzijds zeer zeker versterkt door de structuur van het boek, maar wordt anderzijds vooral net door die structuur voor de lezer verdoezeld. Eigenlijk is dit een boek dat je minstens 2 keer zou moeten lezen.
Net daarom, omdat de eerste ronde toch wat verwarrend was, heb ik niet zo zeer genoten van dit boek. Het is pas achteraf, nu mijn euro meer en meer valt, dat ik begrijp waarom dit boek zo gelauwerd wordt.

En de film? Die heb ik ondertussen ook gezien. Deze is een visueel spektakel, dat vrij trouw blijft aan het boek, maar toch ook weer niet (Hah! Dank u, duidelijkheid!). Zo is de structuur van de film niet concentrisch, maar wordt eerder met flashbacks gewerkt. En daar waar de film vooral hoopvol is, was het boek (eenmaal ik de clue had) eerder deprimerend.