Een gepast cadeau?

Wat geef je een elf-jarig meisje voor haar Lentefeest?
Deze vraag stelde zich nadat ik uitgenodigd werd voor het Lentefeest van de dochter van mijn pendelvriendin sinds bijna 2 jaar.

Ik heb haar al vaak over haar kinderen horen vertellen en ken wel een beetje van hun interesses, maar heb geen van hen ooit ontmoet. Ik was dan ook verrast en blij toen ik de uitnodiging ontving. Ik heb de dochter wel wat geholpen met een spreekbeurt die ze moest geven over Antarctica, door haar een speciale publicatie over België, Antarctica en het poolstation Prinses Elizabeth te bezorgen dat ik via mijn werk had weten te bemachtigen. Maar daarnaast ken ik haar dus helemaal niet. Enkel haar moeder ken ik, door dagelijks met haar van ons huis naar ons werk te treinen.
Toen ik de uitnodiging kreeg vroeg ik mijn pendelvriendin natuurlijk wat haar dochter graag had gewild, maar daarop kreeg ik het standaardantwoord “Je moet niet te veel moeite doen hoor! We zullen al blij zijn als je komt.” Wèèèèèèèèèl, dat is wel heel leuk om te horen en zo, maar met lege handen toekomen zie ik nu ook niet meteen zitten. Zegt er iemand profiteur?

Uiteindelijk kon ik maar één iets bedenken: Een héél speciale amigurumi maken.
Ik heb eigenlijk niet meteen een idee of dit meisje echt een meisje meisje is of als ze graag teddyberen ziet. Ik herinner me wel een verhaal dat er nogal een drama was toen de winkel geen Diddlina’s meer had, net nu er was beloofd dat ze er één mocht hebben. Dus ja, ik neem hierbij dus aan dat ze wel niet helemaal tegen knuffels is.
Dat was dus de eerste beslissing.

De tweede vraag stelde zich dan automatisch: Welke amigurumi zou ik maken?
Ik heb al altijd heel veel bewondering gehad voor de amigurumi van Dawn Toussaint . Deze poppen zijn echt iets helemaal uniek en kunnen zeker zonder blikken of blozen cadeau worden gedaan, vind ik. Dus de beslissing was snel gemaakt om één van Dawn’s konijntjes te maken (het meisje in kwestie ziet heel graag katten en konijnen, dus daarmee zit ik wel goed). Mijn oog viel uiteindelijk op Bronwen, vooral omdat Bronwen volledig wordt gehaakt. Geen gebreide trui.

Gisteren maakte ik mijn Bronwen af, met heel viel hulp van mijn moeder, die het rokje volledig met de hand voor me maakte. Mijn moeder koos ook een naam voor mijn konijn – ook al zei ik dat ik de naam aan het meisje ging over laten – namelijk Coralie:

  
  

Ik ben toch wel een beetje verliefd op dit konijntje. Ik zie er een beetje tegenop om haar weg te geven 😆
Ziet ze er niet schattig uit? Echt super lief, vind ik, en ik hoop dat de ontvangster haar ook zo graag zal zien. Hopelijk denkt ze niet “Wat krijg ik hier nu weer?”

Trouwens, hebben jullie mijn labeltje zien hangen aan haar voet? Ziet er niet slecht uit, hè?

Het Lentefeest is volgende week zondag. Tot dan zal Coralie mij gezelschap houden op mijn bureau. We hopen allebei dat ze héél graag gezien zal worden 🙂