Het tweede boek van de #FaithFallAlong van Becca’s Catch-up Bookclub stond ingepland voor januari-februari met een liveshow de eerste zondag van maart. Na het uitlezen van het eerste boek, stond ik eigenlijk wel te popelen om in het vervolg te duiken. Kon het aan de verwachtingen voldoen?
Door problemen met mijn ogen, las ik het boek uiteindelijk als een mix van fysiek lezen en luisteren wat wel een beetje wennen was, maar geen verschil uitmaakt voor het antwoord op die vraag: Absoluut!

John Gwynne – Valour (The Faithful and the Fallen #2) ★★★★★

Genre: Epic Fantasy

War has erupted in the Banished Lands as the race for power intensifies.

Corban flees his homeland searching for peace, but he soon discovers that there is no haven in the west as the agents of Rhin and roaming bands of giants hound his every step.

Veradis leaves the battleground and rushes to his King’s side. But he has witnessed both combat and betrayal and his duty weighs heavily upon him.

Maquin seeks only revenge, but pirate slavers and the brutal world of pit-fighting stand in his way.

Nathair becomes embroiled in the wars of the west as Queen Rhin marches against King Owain. The need to find the cauldron of the giants drives him on.

Sides are chosen and oaths will be fulfilled or broken in a land where hell has broken loose.

Valour, het tweede boek in de serie The Faithful and the Fallen, neemt alles wat Malice zo boeiend maakte en versterkt het tienvoudig. Het boek opent met het perspectief van een reus, een verrassende maar effectieve keuze die de wereld verder uitbreidt en nieuwe inzichten biedt. Maar de echte kracht van het verhaal ligt in de terugkeer naar vertrouwde personages, die geconfronteerd worden met de nasleep van de gruwelijke gevechten uit het eerste boek. Mijn emoties laaiden meteen hoog op, terwijl we samen met hen de verwoestende gevolgen onder ogen zien.

Wat Valour voor mij zo meeslepend maakt, is de manier waarop Gwynne morele dilemma’s verweeft in de kern van zijn verhaal. De voortdurende strijd tussen wat juist is en wat noodzakelijk is, tussen loyaliteit en moraliteit, zorgt voor intense innerlijke conflicten bij de personages. Of ze nu worstelen met loyaliteit of bezwijken onder de drang naar wraak, ze balanceren constant op de dunne grens tussen goed en kwaad.

De emotionele impact stopt echter niet bij de morele strijd. Gwynne weet op meesterlijke wijze momenten van hartverscheurend verlies, onverwachte vriendschappen en gevechten met hoge inzet te creëren. Van de onwankelbare loyaliteit van Corban’s vrienden tot de aangrijpende reis van Maquin, elk personage brengt een unieke combinatie van tragiek en heldhaftigheid met zich mee. Valour duikt diep in de complexiteit van de menselijke natuur, terwijl het tempo hoog blijft en de actie je geen moment loslaat.

Het boek las ook als een wervelwind. Met de korte hoofdstukken en vele perspectieven vloog ik door de ruim 600 pagina’s heen. Gwynne’s toevoeging van een personagelijst en een samenvatting van Malice waren ook een enorm pluspunt om ervoor te zorgen dat ik vanaf bladzijde 1 alweer middenin het verhaal zat.
Een andere grote sterkte van de auteur is de manier waarop hij gevechten schrijft. Zelden heb ik zulke viscerale en bloedstollende actie ervaren in een fantasyboek – de tactische details, de intensiteit, het pure overlevingsinstinct van de personages; het hield me op het puntje van mijn stoel.

Daarnaast weet Gwynne enkele van de meest intense en ontroerende dierenmomenten te schrijven die ik ooit heb gelezen. De dieren zijn niet slechts bijpersonages, maar emotionele ankers voor hun metgezellen, wat hen des te echter en betekenisvoller maakt. En ondanks de duistere en brute toon van het verhaal, weet hij op precies de juiste momenten luchtigheid toe te voegen met subtiele, droge humor.

Het einde liet me achter als een emotioneel wrak. Ik was emotioneel uitgeput, maar had tegelijkertijd de onweerstaanbare drang om meteen aan het volgende deel te beginnen. Toch besefte ik dat ik een moment van ademruimte nodig had na zoveel intensiteit (en ik wou wachten tot na de liveshow om de discussie niet te vertroebelen) – al weet ik zeker dat ik niet lang zal wachten om boek drie open te slaan.

Met een wervelwind van intense actie, emotionele turbulentie en complexe karakterbogen is Valour een onmiskenbare pageturner die me nieuwsgierig maakt naar het volgende deel. Het is een perfecte mix van hartkloppende gevechten, complexe relaties en morele dilemma’s, allemaal verpakt in een prachtig gecreëerde wereld. De inzet is hoog, de emoties rauw en ik ben zowel nieuwsgierig naar als bang voor de avonturen die nog gaan komen.

Spoilers en theorieën uitklappen:

Valour was echt een achtbaan!

Ten eerste was ik zo opgelucht dat Cywen niet dood was. Ik had het gevoel dat ze het zou overleven, maar de opluchting was nog steeds enorm. De nasleep van Thannon’s dood kwam hard aan. Het was echt pijnlijk om te zien hoe Corban met het verlies van zijn vader omging, de gevolgen van de gevechten, en hoe alles daarna uit de hand liep. Ik bevond me in een constante staat van emotionele onrust van begin tot eind, en dat maakte het boek bijna onmogelijk om weg te leggen.

Veradis’ innerlijke conflict was een van mijn favoriete aspecten van dit boek, maar ook een van de frustrerende. Zijn onwankelbare loyaliteit aan Nathair botste zo duidelijk met zijn gevoel van goed en fout, waardoor hij twijfelt over zijn missies, maar toch niet in staat is om orders te weigeren. Ik hoopte constant dat hij andere keuzes zou maken, vooral met Cywen erbij. De manier waarop zijn loyaliteit langzaam onder druk barst? Zó meeslepend. Als hij Nathair verraadt, ben ik er helemaal voor.

Cywen? Die is geweldig. Om eerlijk te zijn, was ik zo bang dat ze zou vallen voor Nathair’s charme, maar in plaats daarvan bleef ze met haar hoofd erbij. Zelfs in een ogenschijnlijk machteloze situatie hield ze stand, liet zich niet manipuleren en bleef loyaal aan degenen van wie ze houdt. De manier waarop ze werd ondervraagd over Storm’s naam en over Corban—ik was onder de indruk van haar vastberadenheid. Ik vroeg me wel af waarom niemand de naam van Shield leek op te merken en haar gewoon het paard liet houden.

Over Shield gesproken, alle dieren in dit boek waren geweldig, en hun cruciale rol in het verhaal raakte me echt. Er is iets heel bijzonders aan de manier waarop deze wezens worden geschreven—Corban’s band met Storm is hartverwarmend, en de hereniging van Storm en Buddhai liet me echt tranen in mijn ogen krijgen. De toevoeging van de vogels was ook geweldig. Ik was al dol op de chagrijnige Craf, maar het introduceren van Feck was interessant, vooral gezien zijn oorsprong. Ik hield van alle dierinteracties, zowel met mensen als met elkaar, en ik ben gefascineerd door hoe cruciaal hun rol vaak is in de zich ontvouwende plot.

Ik hield ook van de voortdurende aanwezigheid van Dath en Farrel in Corban’s leven. Ze zijn onwankelbaar loyaal, soms een beetje zielig in hoe ze zich gedragen als typische tienerjongens, maar onmiskenbaar lief en aandoenlijk. Ik hou van de manier waarop ze zijn gegroeid door het verhaal heen, gezien alles wat ze hebben doorgemaakt, en de manier waarop ze net genoeg comic relief bieden om het zware plot tegen te balanceren is geniaal.

Camlin is zo’n interessante POV. Zijn innerlijk conflict is hypnotiserend. Hij past niet echt in de groep of wil dat niet, maar kan ook de loyaliteit die hij voelt voor de mensen om wie hij geeft niet ontsnappen. Wat echt opvalt aan Camlin is hoe hij probeert te vermijden zich te hechten, terwijl zijn relaties met anderen hem dieper in trekken dan hij verwacht.

Maquin’s verhaal is absoluut verwoestend. Zijn overlevings- en wraakreis is echt hartverscheurend. De manier waarop hij in situaties wordt gedwongen die zijn menselijkheid wegnemen, zichzelf stukje bij beetje laat vernietigen omdat dit de enige manier is om zijn mogelijke wraak op Jael te realiseren, is tragisch. Ik wil gewoon dat hij een moment van rust of verlossing vindt, maar het is moeilijk te zien hoe dat kan gebeuren met alle verschrikkingen die hij heeft meegemaakt.

Lykos, daarentegen, was pure kwaadaardigheid. Ik verafschuwde elk van zijn hoofdstukken, ik voelde mijn huid jeuken bij elke pagina. De manier waarop hij Fidele manipuleerde en haar zo machteloos liet voelen—met Calidus die dit allemaal orkestreerde—was vreselijk. Ik was zo opgelucht toen de betovering werd gebroken en Fidele haar wraak kon nemen. Ik haat het dat het monster schijnbaar is ontsnapt, en ik hoop echt dat hij in het volgende boek zijn verdiende loon krijgt.

Ik voel dat Fidele’s positie nu ook heel gevaarlijk is, aangezien ze al de verachtelijke veranderingen van Lykos in haar koninkrijk goedkeurde door de betovering waaraan ze onderhevig was. Ik denk niet dat haar mensen haar gemakkelijk zullen vergeven. Zal ze zich bij Maquin voegen? Zijn er meer mensen in de rebellie, zoals Orgull, die duidelijk een deel daarvan was?

Over Orgull gesproken, ik hield van zijn en Maquin’s bromance, en ik ben verwoest dat hij er nu niet meer is. Hun dynamiek bracht zoveel hart en hoop in Maquin’s POV.

Ah, en dan hebben we natuurlijk Nathair—zijn karakterboog is geniaal. De arrogante, zelfrechtvaardige prins die dacht dat hij goed deed, maar zoveel verwoesting aanrichtte in de naam van “het grotere goed”, om erachter te komen dat hij de hele tijd gemanipuleerd werd, is zo meeslepend. Zijn verbijsterde gezicht toen hij besefte dat hij niet de held is, maar de schurk, was absolute goud. Ik ben zo benieuwd hoe hij zal reageren op deze ontdekking. Zal hij Calidus blijven volgen of zich tegen hem keren?

En wie is Calidus, Black Heart, in hemelsnaam? Is hij een gevallen engel? Een Kadoshim? Gewoon een krachtige man met een duister doel? Ik heb zoveel vragen! Het lijkt erop dat Ventos bij hem betrokken was, althans ik denk dat zijn vogel met Calidus communiceerde. Ik was al op mijn hoede voor Ventos vanaf het begin, maar ik had niet dit niveau van verraad naar Corban toe verwacht! Wat waren Ventos’ werkelijke motieven?

Wat Alcyon betreft, ik heb echt geen idee waar hij nu staat. Het is duidelijk geworden dat zijn loyaliteit aan Calidus niet helemaal vrijwillig is, en machteloos lijkt om hem te weerstaan. Waar liggen zijn werkelijke loyaliteiten? Wat is zijn achtergrond? Ik had oorspronkelijk gedacht dat hij de Avenging Hand zou zijn, met Calidus als Black Heart en Veradis als True Heart, en terwijl de laatste twee nu bevestigd zijn, ben ik nu niet meer zo zeker van Alcyon. De identiteit van de Beloved is ook iets waar ik nog onzeker over ben.

Tijdens de liveshow ging het er ook even over of we wel zeker kunnen zijn over de identiteit van de Bright Star en Black Sun. Tot nu toe werden we ertoe gebracht te geloven dat dit respectievelijk Corban en Nathair zijn, maar gezien het einde met Nathair, is het misschien allemaal een truc geweest? Zou het kunnen dat Nathair niet eens de Black Sun is en volledig is gemanipuleerd en niets te maken heeft met de voorspelling, ook al past hij bij verschillende uitspraken, voornamelijk door de manipulatie van Calidus. En is Corban echt de Bright Star? Hij heeft veel mensen om zich heen die ervan overtuigd zijn dat hij dat is. We hebben hem de schaduwwereld zien betreden en we hebben Asroth het in principe horen bevestigen, maar toch… Misschien zal Corban niet alleen zijn als de Bright Star? Zeker gezien Cywen en hoe dicht ze bij Shield is gekomen?

Hoe dan ook, ik lees snel verder om erachter te komen!