Nadat ik Brandon Sandersons Secret Projects via Kickstarter had ondersteund, kreeg ik regelmatig reclame voor andere, gelijkaardige boekige campages die ik misschien leuk zou vinden. En ja, velen klonken wel leuk, maar ik hield mij braafjes in.
Dat is totdat ik de campage van Wraithmark Creative onder ogen kreeg voor The Sword of Kaigen, een boek dat ik op dat moment bijna overal zag opduiken (wat achteraf gezien waarschijnlijk kwam net doordat deze campage was opgestart, lol)

Ik had al heel veel super positieve en enorm lovende reacties over dat boek gezien, dat een zelfpublicatie was. Dat een boek zonder professionele uitgeverij zo’n aandacht krijgt, zegt voor mij toch wel wat over zijn kwaliteit en ik was natuurlijk ook nieuwsgierig om deze te lezen. En ja, jullie weten allemaal hoe gemakkelijk ik over te halen ben om speciale edities te kopen, zelfs van boeken die ik nog niet heb gelezen. De FOMO is echt. Dus uiteraard schreef ik me in voor te campagne.

Nu, meer dan een jaar nadat ik de campagne ondersteunde, en een dikke twee maanden nadat ik het pakketje met de speciale editie ontving, las ik het boek en ik vond dat het tijd was om zowel de speciale editie als mijn recensie hier te delen!
[klik hier om meteen naar mijn recensie te springen]

Met de populariteit van het boek, was het niet verwondelijk dat de campagne succesvol was. Hun doel van $5000 werd zelfs zo’n 44x gehaald! Hierdoor kreeg het boek nog een aantal upgrades dan wat origineel was voorzien (vooral extra illustraties), maar kreeg iedereen ook een paar extraatjes, zoals deze heel mooie stevige boekenlegger met zilverfolie en prachtige illustraties van Felix Ortiz, en een opstrijkbare patch met het familiewapen van de hoofdpersonages uit het boek.

Toen ik mijn doos opende was ik toch ook een beetje verbaasd dat ik niet één, maar twee versies van het boek aantrof, een paperback en een hardcover editie.
In eerste instantie dacht ik dat dit een vergissing was, maar achteraf bleek dus dat ik iets niet goed had gelezen en die optie had gekozen die met twee boeken kwam, lol. Sjah, dan heb ik een exemplaar om te lezen (de paperback) en eentje om te etaleren (de harback) 😉

Laten we eerst eens inzoomen op die hardback, want daar was het toch vooral om te doen.
De originele uitgave, die zelfgepubliceerd was en dus in heel beperkte oplage in paperback kon worden gekocht, had naar mijn mening al een heel coole cover. De illustratie voor de omslag van deze editie is echter nog cooler, van de kleuren tot de diepgang tot de personages. Heel mooi.

De hardcover zelf is uitgevoerd in een zwart linnen met gestempelde zilverfolie.
De illustratie is, net als de opstrijkbare patch, het familiewapen van de Matsudas, dat hier op de hardcover met nog extra details komt.
De tekst is in het Japans, en hoewel ik nergens bevestiging kan vinden voor wat er staat, leveren mijn eigen detective skills iets op in de zin van In de komende dagen, zal een eeuwenoud zwaard geslepen moeten worden. Geen idee of dit zelfs enigszins de echte bewoording benadert, maar wat ik bekom is in ieder geval wel toepasselijk voor het boek, lol.

Ondertussen ben ik al vrij gewoon aan gespoten randen, al dan niet met een tekening, maar een zilveren rand had ik voor dit boek nog nooit eerder gezien. Verguld met goud of iets dat er op lijkt kende ik wel al, maar zilver had ik nog niet gezien. En dit is echt wel heel glanzend, net geen spiegel, maar heel dichtbij!

De schutbladen komen met twee aparte illustraties.
Voorin zit een dubbele paginaillustratie, opnieuw van Felix Ortiz. Achterin een kaart in kleur van de planeet Duna door Charis Loke.

Het boek komt ook gesigneerd en genummerd. Ik heb exemplaar 487 van de beperkte oplage van 4000.
Binnenin het boek zitten een aantal zwart-wit illustraties, waarvan ik hier alleen deze ga tonen, gezien de andere illustraties toch wat van het verhaal weggeven.

Het papier waarop het boek is geprint is ook vrij uniek.
Eerst is elke eerste bladzijde van een hoofdstuk zwart met witte letters. De rest van de bladzijden zijn wit en voelen mat-glossy aan. Bovendien hebben ze een soort van grijze, mistige wasem, waardoor het er wat ouder uitziet. Leuk effect wel.

Het paperback exemplaar is binnenin identiek aans de hardcover. Aan de buitenkant heeft hij dezelfde illustratie als deze op de omslag van de hardcover. De zilverfolie illustratie van de hardcover staat bij de paperback op de achterkant, in een ijsblauwe kleur.

Wat ik niet had verwacht is dat deze paperback ook gesigneerd is! Hier wel geen nummering, ook al werd dezelfde template gebruikt als bij de hardback.

Dus ja, twee heel schone, unieke uitgaven van dit boek. Maar wat met het verhaal?
Dankzij de readalong van Andrew Watson deze maand, zette ik hem eindelijk op een concrete TBR. En begin december las ik deze kloef van 700 bladzijden in een 9-tal dagen uit.

M.L. Wang – The Sword of Kaigen ★★★★

Genre: Fantasy

Dit is een enorm moeilijk boek voor mij om te beoordelen.
Als ik kon, zou ik het drie afzonderlijke beoordelingen geven. Eén voor de eerste twee hoofdstukken (3★), één voor alle volgende hoofdstukken behalve het laatste (5★) en één voor het laatste hoofdstuk (1★). Uiteindelijk besloot ik op een globale waardering van 4★.

Voor het merendeel was het echt een absoluut geweldig, indrukwekkend en verrassend boek, maar het heeft ook zijn gebreken en na het uitlezen voelde ik mij eerst vooral verraden en boos.
Na een ietwat moeilijke start, had dit boek me volledig in de ban en was het absoluut adembenemend. Het einde was echter onverwacht en toch wel ontgoochelend. Ik heb echt wat tijd nodig gehad om dit te aanvaarden, om er over te kunnen kijken en terug te kunnen denken aan hoe geweldig het was vóór het op die manier eindigde.

Dit boek speelt zich hoofdzakelijk af in een afgelegen dorp dat traditie en de waarden van vroeger hoog in het vaandel draagt. De inwoners zijn trouw aan hun keizer en zijn trots dat hun krijgers de beste van het land zijn. Hun strook land wordt het zwaard van Kaigen genoemd, omdat ze als eerste verdedigingslijn dienen voor als een invasie zou komen.
We lezen vanuit twee perspectieven, Misaki en Mamoru.
Mamoru is een jonge krijger die dweept met zijn status als zoon van de machtigste krijgersclan van hun dorp. Hij idealiseert het strijden en zijn status daarin en kan niet wachten om zich voor zijn keizer te kunnen bewijzen. Maar wat als een geïdealiseerde visie in aanraking komt met de realiteit?
Misaki is Mamoro’s moeder. Ze heeft een mysterieus verleden dat ze achter zich liet om te voldoen aan de wensen van haar ouders: trouwen met de zoon van de machtige Matsuda-clan en hem zonen schenken. Ze heeft zich neergelegd bij haar rol als huisvrouw, in een dorp waar een vrouw weinig meer is dan een broedmachine. Maar onderdrukte emoties hebben hun eigen manier om terug boven te komen drijven.

In mijn recensie probeer ik zo weinig mogelijk te verklappen, maar toch zou ik aanraden dat als je geïnteresseerd bent in dit boek, er zo weinig mogelijk over te leren op voorhand, inclusief deze recensie. Geen echte spoilers, maar je verwachtingen zouden kunnen wijzigen. Aan jou om uit te maken of dit iets is wat je wil of niet.

Dit boek kende voor mij een moeilijk begin. Een deel daarvan is ongetwijfeld te wijten aan het feit dat ik toen veel aan mijn hoofd had, maar dit neemt niet weg dat vooral in de eerste twee hoofdstukken van dit boek te veel informatie werd gedumpt.
Onze twee hoofdpersonages werden meesterlijk geïntroduceerd en ik had meteen voeling met hen. Ze voelden echt aan en ze intrigeerden mij zeker om ze beter te leren kennen. Tegelijkertijd echter kwam er zoveel informatie op ons af in de vorm van exposities, tal van nieuwe termen die ik keer op keer moest opzoeken in de woordenlijst om dan weer prompt te vergeten en zelfs een letterlijke geschiedenisles. Het was veel en ik wou alles zo goed mogelijk in mij opnemen, dat ik eigenlijk steeds uit het verhaal werd gehaald, in plaats van erin ondergedompeld te raken.
Gelukkig waren daar ook die fascinerende personages waar ik meer over wou weten, en daarom besloot ik op een bepaald moment om gewoon vertrouwen te hebben in het proces. Ik zou verder lezen zonder al te veel nog op te zoeken in de veronderstelling dat ik gaandeweg wel de belangrijkste informatie zou onthouden en begrijpen. Als dit niet zo was met de volgende paar hoofdstukken, dan zou ik het boek aan de kant leggen.
Gelukkig was het halverwege hoofdstuk drie zover en had ik echt moeite om het boek aan de kant te leggen. Als je al eens kwaad bent als je trein met 40 minuten vertraging aankomt, omdat je niet verder kunt lezen, dan kan je wel zeggen dat een boek je goed beet heeft!

Dit boek was totaal niet wat ik ervan had verwacht.
Het ging in een heel onverwachte richting en ik vond het geweldig hoe het met mijn verwachtingen speelde om me iets compleet onvoorspelbaar, adembenemend, aangrijpend en hartverscheurend te geven.

De actie is fantastisch geschreven en echt machtig cool.
Ik kon het me zo visualiseren, een beetje zoals je naar een anime zou kijken, en de manier waarop de magie in deze wereld hierin wordt verwerkt is zo buitenaards en groots en spannend. Ik was meermaals letterlijk buiten adem van de spanning tijdens het lezen van deze scènes.
En de emoties, menslief, de emoties! Het feit dat we een moeder en een zoon volgen geeft al een indicatie dat de emotionele inzet hoog zal zijn, maar dit was echt intens en zo verdomd goed geschreven.

De meest memorabele momenten van het boek vinden echter plaats in de stilte na de storm, wanneer we van het vogelperspectief van de strijd, terug gaan inzoomen op het individu. Het had heel botsend kunnen aanvoelen om terug te gaan naar dit kleine, beperkte beeld, maar in plaats daarvan zorgde het ervoor dat de gevechtsscènes zoveel meer gingen betekenen. Het maakte alles zoveel emotioneler en impactvoller. Hoe gaat een gemeenschap om met zo’n verdriet? Hoe vind je je plaats terug in een wereld dat zowel letterlijk als figuurlijk werd vernietigd? Hoe vind je je geloof en doel terug, wanneer je volledige wereldbeeld aan gruzelementen werd geslagen?

Hoewel een groot deel van mij deze unieke richting van het verhaal absoluut geweldig vond, liet het ook heel veel ruimte voor ontevredenheid en onafgewerkte verhaallijnen.
Doorheen het ganse boek krijgen we regelmatig kleine beetjes informatie gevoed over een grootser verhaal, gebeurtenissen roepen een extra mysterie op of personages verschijnen en verdwijnen dan opeens.
Ik begrijp volledig dat dit boek aanvankelijk deel uitmaakte van een grotere serie die nu is stopgezet en dat de auteur besloot dit boek als een alleenstaand boek te publiceren. Echter, naar mijn mening had ze dan ook een aantal zaken uit het boek moeten halen, zodat het echt op zichzelf had kunnen staan, zonder losse eindjes. Nu kan ik niet helpen een gevoel van gemis te ervaren, omdat een aantal dingen uit het boek niet werden uitgelegd of afgewerkt, bepaalde scènes die zelfs heel belangrijk aanvoelden worden gewoon zo gelaten. Dit is gewoon slordig en zorgde ervoor dat ik me voor de gek gehouden voelde.
Dit deed aanvankelijk voor mij echt wel afbreuk van al het geweldigs dat ik eerder had gelezen.

In het laatste hoofdstuk wordt dan nog snel een paar persoonlijke verhaallijnen in de rapte, en daardoor compleet ongeloofwaardig en onwaardig voor de personages waar ik zo mee had meegeleefd, afgesloten, terwijl tegelijkertijd ook nog een breder perspectief wordt geopend om daarna zonder meer het boek te beëindigen. Hierdoor voelde dit eerder als een brug naar een volgend boek dan een echt einde.
Ik merk dat ik echt heel veel waarde hecht aan hoe een boek eindigt en als dit een bepaald gevoel oproept, kan dit mijn volledige ervaring kleuren en dit is precies wat hier voor mij gebeurde.
Ondanks het feit dat ik echt immens onder de indruk was van het merendeel van het boek, het laatste hoofdstuk maakte mij zo kwaad. Ik voelde mij echt in het zak gezet en wou het algehele boek gewoon een negatieve recensie geven, wat absoluut niet eerlijk zou zijn geweest.

Eindigde het wat ongelukkig? Absoluut, maar het mag niet wegnemen dat het merendeel van dit boek echt een ongelofelijk verbluffend, uniek en aangrijpend verhaal vertelde. Ik had alleen een beetje tijd nodig om dit terug te gaan inzien.

Dus globaal gezien vond ik het merendeel van het boek absoluut verbluffend, uniek en aangrijpend, maar met een begin dat me niet meteen in de ban had en met een einde dat de emoties van het midden van het boek bijna teniet deed, is dit een boek waar ik echt tegenstrijdige gevoelens bij heb. De auteur is absoluut een heel talentvolle schrijfster en is een krak in het overbrengen van emotie. Ik ben zeker geïnteresseerd meer van haar te lezen. Als dit boek enigszins je interesse wekt, dan zou ik zeker aanraden het te lezen, maar met een maar erbij.