Hoe lang?

Heel regelmatig krijg ik de vraag hoe lang ik gewerkt heb aan dit of dat handwerkje. Meestal haal ik dan mijn schouders op. Geen idee, het is niet dat ik met een stopwatch naast mij zit te haken of breien. Gezien ik die vraag onlangs weer kreeg, besloot ik om het eerstvolgende vrije moment nu net dat eens te doen: iets haken met de stopwatch.

Het was toen ik op een vrijdagmiddag in de lunchpauze met een collega eens binnenliep in een winkel met kinderkledij. Daar hing een zomers jurkje met gevleugelde mouwen dat mij meteen deed denken aan het allereerste kledingstuk dat ik ooit maakte, een roze prinsessenjurkje.

Ik toonde de foto aan de collega en hierop volgde de vetrouwde vraag:”Amai, daar heb je ook veel werk aan, zeker?”
Nu wilde het dat volgens mijn geheugen dit jurkje bijzonder snel werd gehaakt, dus antwoordde ik vrij zelfzeker:”Goh, eigenlijk niet neen. Een uurtje of zo?”
Hierop volgden wat blikken en geluiden die op ongeloof duidden, maar ik bleef erbij dat het echt wel niet veel werk was geweest.

Meer dan anders eigenlijk bleef die vraag van hoe lang door mijn hoofd malen, zo veel zelfs dat ik de daaropvolgende zaterdagnamiddag in de wolbakken dook op zoek naar een geschikte wol om een nieuwe versie van ditzelfde jurkje te haken.

Ik zette mij klaar in de zetel met het patroon, de wol, haaknaald, en bovenal mijn gsm met stopwatch.
Toen ik begon te haken was ik er nog steeds van overtuigd dat ik maar een uur, misschien iets meer, nodig ging hebben om het te haken. Al snel bleek echter dat tijdsbesef wanneer je iets doet wat je graag doet niet altijd heel accuraat is. Na een klein uurtje zag ik dat mijn inschatting er wel heel ver naast zat, want ik was zelfs nog niet eens aan de mouwen aangekomen!

De tijd die daarop volgde bleef ik met de stopklok haken. Wanneer ik pauzeerde om naar het toilet te gaan of gewoon om even mijn handen te laten rusten, pauzeerde ik tegelijkertijd de stopwatch.
Het uurtje haken werden er twee, daarna drie en vervolgens vier. Toen ik de laatste hand had gelegd, de draadjes had geknipt en weggewerkt, klokte ik af op toch wel het viervoudige van wat ik had verwacht.

Het eindresultaat had niet geleden onder de tijdsdruk. Tijdens het haken probeerde ik daar niet teveel aan te denken en te haken zoals ik anders doe. Ik heb geen ander tempo aangehouden dan anders en ik heb ook niet slordiger gehaakt of zo. Het was precies gehaakt als ik anders zou haken, alleen heb ik het in één sessie gehaakt, wat ik anders misschien niet had gedaan.
Zo werd het jurkje min of meer een kloon van de eerste versie, al maakte ik deze iets langer.

    

Conclusie: Als je iets graag doet, dan gaat de tijd sneller dan je beseft. Dat weten we dan ook alweer! En ik weet nu wat ik moet antwoorden als ik nog eens die vraag krijg van hoe lang 😉

Groetjes,
Charlotte