Schrijven is doen en héél veel schrappen

Erm, hallo. *zwaai* Dat van die 40 dagen bloggen uit mijn vorig bericht was maar om te lachen hoor. Allé, ja, neen, niet echt. Op het moment dat ik het schreef wou ik het echt wel proberen. Maar het kwam gewoon niet op het goed moment.
Jaja, ik weet heel goed dat dit een stom excuus is. Er zal altijd wel iets zijn waardoor het moeilijk is en dat zou je dan moeten kunnen arrangeren, maar bon, het kwam echt niet goed uit.

Een combinatie van omstandigheden hebben me weer eens opgezadelt met één van die dipjes waardoor ik geen deftige zinnen meer kan schrijven. Gebrek aan inspiratie is er niet, want – en ik overdrijf niet – ik heb momenteel voer voor minstens zes verschillende berichten, maar ik kom niet verder dan een reeks van losse woorden en onsamenhangende zinnen.

Ik wil schrijven over de boeken die ik in februari las.
Ik wil eindelijk eens mijn notities die ik schreef na het lezen van Harry Potter and the Cursed Child in een deftig bericht gieten, vooraleer ik het verslag van het eigenlijke toneelstuk schrijf (jaja, dat is gebeurd!).
Ik wil een haakexperiment van een paar weken terug met jullie delen.
Ik wil jullie tonen hoe ik eindelijk, nadat het idee jaren in mijn hoofd speelde, begonnen ben met een nieuw haakproject.
Ik wil updaten over het gebreide truitje dat ik al een paar keer toonde.
En dan is er nog een ander breiproject dat ik ben begonnen waar ik eens iets wil over schrijven.

Over al die dingen wil ik vertellen, maar telkens wanneer ik tijd vind om eens achter de computer te kruipen en die knipperende cursor zie, wordt het ofwel één chaos in mijn hoofd of wordt het volledig stil. Onafhankelijk van wat het hoofd doet, het resultaat blijft hetzelfde: er komt geen deftige zin op papier.

Met het schrijven van dit bericht hoop ik eigenlijk het-lege-veld-syndroom te doorbreken. Door het gewoon eens te benoemen, zorgen dat het dipje verdwijnt. Door in het wilde weg te beginnen typen over wat er momenteel rondspookt in dat hoofd van mij, zorgen dat die gedachten zich ordenen en het daarna dan wel lukt om die geplande berichten netjes en leesbaar op papier te krijgen.
We kunnen maar proberen, niet?

Tot binnenkort (hopelijk)!

Groetjes,
Charlotte