DE trui

Eindelijk, ein.de.lijk, heb ik hem af gekregen, DE trui.
De ‘de’ verdiend in deze context toch wel de hoofdletters, denk ik. Hoe vaak ben ik hier niet aan het zeuren geweest over die trui? Maar kijk, de aanhouder wint! Na een luttele 10 maanden 🙄 heb ik een trui gebreid.

Mijn laatste bericht ging over het breien van de mouwen, maar ik eventjes mee worstelde, gezien het nogal wat telwerk vereiste. Maar eigenlijk zijn die mouwen, en daarmee dus ook alle vereiste onderdelen, al eventjes af. Waar ik nu op blokkeerde was hoe je van die onderdelen een deftige trui kon maken. Ongelooflijk eigenlijk hoe weinig info ik daarover vond.
Alles, maar dan ook alles, kan je op twintig verschillende manieren uitgelegd vinden op het internet, maar de basis van het in elkaar naaien van de verschillende onderdelen van een gebreide trui zijn verbazend genoeg een grote afwezige. Ik vond af en toe wel een klein stukje uitgelegd en van mijn mama en Nanita hoorde ik wat de beste volgorde was om mee aan de slag te gaan, maar een echte uitgebreide stap-voor-stap uitleg vond ik niet.
Misschien vinden de meeste handwerkers dat niet nodig, is het voor hen logisch of weten ze dat al lang, maar ik blokkeerde hier toch op. Daarom ga ik jullie geduld nog eventjes op de proef stellen en eerst verder in gaan op hoe ik het uiteindelijk aanpakte, voor het geval er mensen zijn die hier ook mee worstelen. Voor die mensen kan ik alvast zeggen dat het eigenlijk niet zo moeilijk was!

Hier boven zie je al mijn gebreide onderdelen, met de goede kant naar beneden. Stap 1 is het dichtnaaien van de schouders.
Hiervoor legde ik het voor- en achterpand met de goede kant op elkaar, spelde de schoudernaden dicht en dan naaide ik gewoon met een restje wol en met behulp van de whip stitch (NL: laddersteek?) de schouders aan beide kanten dicht.

   
   

Stap 2 is het inzetten van de mouwen.
Hier had ik het meeste schrik voor. De andere naden zijn gewoon recht, maar die mouwen, dat leek mij moeilijk. Eerste knoeide ik maar wat met spelden, maar die kwamen steeds weer los en ik stak mezelf er ook heel de tijd mee 🙄 . Tijdens het surfen vond ik echter een gouden tip: in plaats van spelden, gebruik steekmarkeerders. Het zit veel steviger vast en je kan jezelf er niet mee prikken!
Om dan de mouw te passen in het voorziene armsgat, bepaalde ik eerste het midden van de mouwkop en dat klikte ik met een steekmarkeerder vast aan de schoudernaad. Daarna klikte ik de beide onderkanten van de mouwkop vast aan de respectievelijke oksels van het voor- en achterpand. De rest kon ik dan gemakkelijk vastmaken met een 4-tal extra steekmarkeerders.

   

En dan was het een kwestie van naaien.
Ik nam hiervoor een héél lange woldraad, stak die doorheen de schoudernaad en deelde hem dan in 2. Met de linkse draad naaide ik dan de linkerkant van de mouw, en met de rechter de rechterkant. Met de vast gepinde mouw was het uiteindelijk een eitje.

   

Voor de tweede mouw deed ik uiteraard exact hetzelfde. En eenmaal de mouwen vast zaten, sprak de rest vrij voor zich.

   

Stap 3 is het dichtnaaien van de mouwen, van oksel naar pols (of in dit geval, elleboog) en voor de laatste stap, stap 4, worden de zijnaden, van oksel tot heup, dichtgenaaid.

En dat was het, ik had opeens een heuse trui in mijn schoot liggen. Alleen nog even de juiste kant naar buiten draaien, en tadaaa!

Ziet er niet slecht uit, hè? Ik ben ook vrij verwonderd dat de naden quasi onzichtbaar zijn. Dat had ik niet verwacht.
Trouwens, de kleur op deze foto benadert denk ik het meest de echte kleur. Mijn fototoestel heeft blijkbaar veel moeite met dit kleur, maakt het altijd veel grijzer, terwijl de kleur in het echt eerder naar een koffie-met-melk kleur gaat.

Zo op de kapstok was ik echt tevreden van mijn werk, tot ik de trui aan deed en mezelf in de spiegel bekeek.
Mjah, ik twijfel of hij me wel staat, eigenlijk. De maat en zo is wel goed, maar ik heb de indruk dat die pofmouwen mijn schouders er veel te breed laten uit zien. En met mijn brede heupen/dijen flatteert het ook niet echt, vind ik. Kortom, ik voel me er niet direct goed mee in mijn vel 🙁 . Het kan natuurlijk ook zijn omdat het een stijl is dat ik normaal niet draag en ik daarom moet wennen? Ik weet het niet zo goed…

   

Ja, ik weet het, op bovenstaande foto’s kunnen jullie je niet echt een beeld vormen van hoe de trui mij staat met mijn volledige lichaam, maar ik voel me niet meteen comfortabel bij het plaatsen van foto’s van mezelf. En al zeker niet in een kledingstuk waar ik me een beetje onzeker in voel. Vandaar deze geknipte exemplaren.
Morgen ga ik de trui eens showen aan mijn moeder en eens horen wat zij vindt. Ik zie wel. Anders geef ik hem weg of zo, tzou toch zonde zijn om hem gewoon in de kast te laten liggen…

Maar kom, laat ik maar op een positieve noot eindigen: Het breiproject is zeker geslaagd! Ik heb een trui gemaakt! En die trui past mij (qua maat hé)! En er zijn niet direct fouten die onmiddelijk in het oog springen.
Dus een trui breien, dat is zeker voor herhaling vatbaar. Maar misschien volgende keer wat sneller 😉

Groetjes,
Charlotte