Sun Eater Read Along #2: Howling Dark
Het oorspronkelijke plan was om dit tweede boek in de Sun Eater Read Along al in maart uit te lezen… maar dat is duidelijk niet gelukt. Gelukkig maakt dat binnen deze read along helemaal niet uit. In Andrews Discord kun je altijd op je eigen tempo terugkijken in de discussiekanalen, en er zijn altijd mensen die met je meelezen of bereid zijn om vragen te beantwoorden. Het is dus een heel laagdrempelige en ontspannen read along, die ik vooral gebruik als motivatie om tijdig in het volgende boek te duiken – zodat deze serie niet langzaam wegzakt op mijn eindeloze TBR.
Volgens de planning had ik in mei eigenlijk al in boek drie moeten zitten, maar in plaats daarvan begon ik met grote – misschien wel té grote – verwachtingen aan boek twee.
Christopher Ruocchio – Howling Dark (The Sun Eater #2) ★★★
Genre: Science Fiction
Hadrian Marlowe is lost.
For half a century, he has searched the farther suns for the lost planet of Vorgossos, hoping to find a way to contact the elusive alien Cielcin. He has not succeeded, and for years has wandered among the barbarian Normans as captain of a band of mercenaries.
Determined to make peace and bring an end to nearly four hundred years of war, Hadrian must venture beyond the security of the Sollan Empire and among the Extrasolarians who dwell between the stars. There, he will face not only the aliens he has come to offer peace, but contend with creatures that once were human, with traitors in his midst, and with a meeting that will bring him face to face with no less than the oldest enemy of mankind.
If he succeeds, he will usher in a peace unlike any in recorded history. If he fails…the galaxy will burn.
Dit tweede boek in de Sun Eater-serie vond ik helaas niet zo goed als gehoopt. Ik heb mezelf toch wel moeten dwingen om Howling Dark nog voor eind mei uit te lezen, want ik wilde het niet meenemen de maand juni in.
“Regret is stronger than fury, and is comparably immortal.”
Het is niet dat dit echt een slecht boek is. Het overkoepelende verhaal is oprecht meeslepend, met fascinerende onthullingen en implicaties voor het universum, de personages en de conflicten die nog moeten komen. Maar de leeservaring was… ruw, vermoeiend en onaantrekkelijk. Het was echt een worsteling. Uiteindelijk ben ik overgestapt op het luisterboek om erdoor te raken, maar zelfs dat voelde soms als een opgave.
“Deep truths there may be, but none is deeper than this: Those lost to us do not return, nor the years turn back. Rather it is that we carry a piece of those lost to us within ourselves, or on our backs. Thus ghosts are real, and we never escape them.”
Het begin is desoriënterend en saai. Er zit een vrij grote tijdssprong tussen het einde van het eerste boek en het begin van dit deel. We worden in een nieuwe situatie gegooid, met behoorlijk wat personages die we niet of nog niet goed kennen. Er wordt gehengeld naar onze emotionele betrokkenheid bij bepaalde dynamieken – ik denk aan de relatie tussen Hadrian en Jinan – maar door het gebrek aan opbouw of context voelde dit emotioneel hol aan. Wat er gebeurt, deed me echt helemaal niks.
Dat staat in schril contrast met wat ik verwachtte na boek één: een mysterieuze reis door het onbekende universum, op zoek naar meer sporen van de Quiet en meer ontmoetingen met de Cielcin.
Het middenstuk introduceert wél tal van boeiende concepten en vragen — zoals Vorgossos, Kharn Sagara en de Brethren — maar alles gebeurt in zo’n slakkentempo dat het echt een sleur werd. Hoewel de kern van de gebeurtenissen eigenlijk best cool is, verveelde ik me oprecht door de trage opbouw en de overdreven uitgesponnen schrijfstijl.
“We are not always the authors of our own stories. Some of us never are. I think that is what we struggle for: the command of our own lives. We struggle against our families, against the state, against nature, against our own weakness. All that we might choose for ourselves, if only for a moment. If only once.”
Pas in de laatste paar honderd pagina’s komt het tempo eindelijk op gang – met actie, onthullingen en de langverwachte terugkeer van de Cielcin – maar tegen die tijd was ik al emotioneel uitgeblust, waardoor mijn enthousiasme slechts matig bleef.
Het is een vreemde tegenstelling: het verhaal zelf intrigeert me, en ik wil echt weten hoe het verdergaat, maar ik had totaal geen plezier in het lezen. De schrijfstijl, hoewel op momenten prachtig, is vaak veel te opgeblazen. Ik kon het niet helpen te denken dat dit boek de helft korter had kunnen zijn zonder inhoud te verliezen. De auteur vat het verhaal zelf samen in een YouTube-video van 17 minuten – voor een boek van meer dan 650 pagina’s – en slaat daarbij niets cruciaals over. Dat zegt genoeg.
“Are you always like this?” The Painted Man sneered.
“Melodramatic? Oh yes,” I said with my customary lopsided grin. “Ask anyone who knows me.”
Misschien helpt het ook niet dat we enkel Hadrians perspectief krijgen, zonder andere POV’s om af te wisselen. Je krijgt nooit een pauze van zijn verheven, zelfingenomen toon. Hoewel die past bij zijn karakter, wordt het na honderden pagina’s toch wel vermoeiend.
Daardoor springen ook de andere personages nauwelijks uit het verhaal. Ik heb het gevoel dat alleen de personages die Hadrian niet mag, enige diepgang krijgen. Alle anderen voelen flets of karikaturaal aan. Jinan is een grote liefde, maar zonder achtergrond voelt haar band met Hadrian leeg. Valka, die we al kennen van boek één, blijft intrigerend, maar zoals Hadrian over haar praat, voelt ze niet aan als een echt persoon – eerder als een ideaalbeeld. Zijn Myrmidon-vrienden blijven onderontwikkeld, behalve Switch, al kiest de auteur bij hem voor een vreemde en in mijn ogen jammerlijke verhaallijn.
“The rightly tuned mind does not deny its emotions, but floats with them. It accepts what it feels and so incorporates that feeling to itself. Thus the mind is not subject, but rules itself.”
Na een sterk eerste boek en een beduidend zwakker tweede deel, ga ik de serie voorlopig wel verder lezen. Zoals gezegd: het verhaal an sich is fascinerend. Maar ik hoop oprecht dat de volgende boeken een betere balans vinden tussen diepgang en leesbaarheid.
