Faith Fall Along #3: Ruin
Het derde boek van de #FaithFallAlong van Becca’s Catch-up Bookclub stond ingepland voor maart-april met origineel de liveshow op 11 mei, maar door Moederdag werd deze uiteindelijk verzet naar 18 mei, waardoor ik die niet live kon mee maken. Het boek las ik wel op tijd uit, maar het duurde even voor ik mijn gedachten kon ordenen en een recensie kon schrijven. Ik kan al één iets zeggen, de titel van dit derde boek is bijzonder passend.
John Gwynne – Ruin (The Faithful and the Fallen #3) ★★★★★
Genre: Epic Fantasy
The cunning Queen Rhin has conquered the west and High King Nathair has the cauldron, most powerful of the seven treasures. At his back stands the scheming Calidus and a warband of the Kadoshim, dread demons of the Otherworld. They plan to bring Asroth and his host of the Fallen into the world of flesh, but to do so they need the seven treasures. Nathair has been deceived but now he knows the truth. He has choices to make, choices that will determine the fate of the Banished Lands.
Elsewhere the flame of resistance is growing – Queen Edana finds allies in the swamps of Ardan. Maquin is loose in Tenebral, hunted by Lykos and his corsairs. Here he will witness the birth of a rebellion in Nathair’s own realm. Corban has been swept along by the tide of war. He has suffered, lost loved ones, sought only safety from the darkness. But he will run no more. He has seen the face of evil and he has set his will to fight it. The question is, how? With a disparate band gathered about him – his family, friends, giants, fanatical warriors, an angel and a talking crow he begins the journey to Drassil, the fabled fortress hidden deep in the heart of Forn Forest. For in Drassil lies the spear of Skald, one of the seven treasures, and here it is prophesied that the Bright Star will stand against the Black Sun.
De titel had niet treffender kunnen zijn—dit boek heeft me volledig gebroken. Ik eindigde in tranen, emotioneel uitgeput, maar ook diep onder de indruk.
“There are some lines that cannot be crossed, regardless of the greater good”
Ruin gaat naadloos verder waar Valour stopte en dompelde me opnieuw onder in een wereld die steeds dichter bij totale oorlog komt. De inzet is hoger, het aantal perspectieven groeit (14!), en de emotionele impact is rauwer dan ooit. Vanaf het eerste hoofdstuk sluimert er een dreiging die me geen moment losliet. Ik moest mezelf dwingen om pauzes te nemen—het werd zó intens, vooral in het laatste derde.
“The world is not scribed in black and white, but in shades of grey.”
Gwynne’s schrijfstijl wordt alleen maar sterker. De taal is scherp en toegankelijk, de hoofdstukken kort en vlot, waardoor ik bleef doorlezen. De gevechten zijn groots en meeslepend, maar het zijn de emoties die het hardst binnenkomen. De personages schitteren: vol zelfreflectie, loyaliteitsconflicten, morele dilemma’s en hartverscheurend verraad. Iedereen verandert, groeit—of breekt.
“It had been like witnessing two storms collide at sea, a maelstrom of furious, deadly movement, utterly beautiful to watch.”
De onthullingen waren ronduit verwoestend en zetten alles op zijn kop. De manipulaties waren schrijnend. Dat ene duel was een van de meest intense scènes die ik ooit heb gelezen. En de laatste zin? Die brak me.
“Two for vengeance. One for love.”
Dit is epische fantasy op zijn best: karaktergedreven, emotioneel beladen, en met een meesterlijke opbouw in schaal en spanning. Ik ben doodsbang, maar ook ontzettend benieuwd naar Wrath.
Spoilersectie – lees verder op eigen risico
Een van mijn grootste vragen na Valour was hoe Nathair zou reageren op de onthulling dat hij niet de Bright Star is. Het antwoord? Schrijnend. Het was indrukwekkend (en frustrerend) om te zien hoe Calidus de waarheid wist te verdraaien, en hoe gewillig Nathair daarin meeging. Zijn confrontatie met zijn moeder was choquerend—voor Fidele, maar ook voor ons als lezers. En dan Veradis…
Ik had zo zitten hopen op het moment dat Veradis eindelijk de waarheid zou ontdekken. Maar vóórdat het zover is, zien we nog zijn trouwe steun aan Nathair – zelfs wanneer hij geconfronteerd wordt met zijn vader en broers blijft hij onvermurwbaar trouw. Hoe het vervolgens afloopt met zijn vader was zo aangrijpend.
En dan komt het moment waarop ik had zitten wachten: Nathair biecht alles op aan Veradis’ en diens reactie—zoveel pijn, zoveel innerlijk conflict. Eerst vreesde ik dat hij Nathair toch zou blijven volgen… maar wat hij uiteindelijk doet! Die cliffhanger is ondragelijk.
Over Fidele gesproken: haar reis met Maquin is zó schoon, ondanks al het lelijke dat ze onderweg tegen komen en moeten doorstaan. De ontwikkeling van hun band, hoe hun gevoelens groeien, is zo rauw, zo echt. Gwynne kreeg het voor elkaar om van deze twee secundaire personages echte hoofdpersonages te maken waar ik echt met gans mijn hart voor supporter.
En dan de grote twist: de oorsprong van de profetie! Oh, wauw, als je spreekt van het op zijn kop zetten van verwachtingen en tradities!
Vanuit strategisch oogpunt en op papier klinkt Meical’s plan logisch. Maar hierbij wordt alle emotie uit de vergelijking gehaald. De morele tol is werkelijk immens. Zoveel levens verwoest op basis van een strategie, die zijn nut nog moet gaan bewijzen!
Ik heb zo met Corban te doen. Juist nu hij zijn rol begon te accepteren, zijn moed had gevonden en eindelijk keuzes durfde maken, komt hij erachter dat hij niet speciaal is. Er is helemaal geen goddelijke roeping, maar hij is slechts een toevallig gekozen pion in een groter spel. Alles waarin hij geloofde – en iedereen die hij meesleepte en verloor – gebouwd op een leugen.
En toch voelt het alsof de profetie, ondanks haar valse oorsprong, werkelijkheid aan het worden is. Nathair ís de Black Sun in alles behalve naam, en Corban gedraagt zich als de Bright Star.
De namen Storm en Shield, Veradis die ‘True-Heart’ genoemd wordt—het is alsof iets deze rollen werkelijkheid maakt. Dat Corban de namen uit de profetie gebruikt, terwijl hij deze op dat moment niet eens kende, het zet aan het denken…
Ook, het contrast en de symmetrie tussen Nathair en Corban is fascinerend. Beide worden geconfronteerd met wie ze niet zijn, en hun reactie daarop is een prachtig spiegelbeeld. Met Meical dood is Corban de enige die de waarheid kent. Zal hij trouw blijven aan zijn eerlijkheid en die waarheid delen? Of zal hij dit geheim alleen blijven dragen?
Dat gevecht tussen Corban en de Kadoshim (in Sumur’s lichaam)—ongelooflijk spannend! Kippenvelmoment. De scène met Shield erna, die perfecte sprong… ik heb letterlijk gejuicht.
En nu? Alle personages waar ik voor duim zijn ofwel gevangen, op de vlucht of hun lot is onzeker. Alles is een puinhoop en ik heb werkelijk geen idee wat er gaat komen en hoe ze zich hieruit zullen redden. Ik hoop vooral dat de oplossing geen (al te grote) deus-ex-machina wordt!
