Granny goes improv: vier kleuren en wat bochtenwerk
Na een paar maanden creatieve winterslaap – iets dat blijkbaar standaard volgt op mijn jaarlijkse kerstmaakmarathon – begon het sinds enkele weken weer serieus te beginnen kriebelen in mijn handen. De zin om te haken, te breien, te prutsen en te proberen is weer helemaal terug, aangewakkerd door Pinterest dat me overspoelt met gehaakte topjes, én door mijn bezoek aan FACTS in april, waar ik opnieuw zoveel moois en inspirerends zag. Hoog tijd dus om jullie mee te nemen in mijn laatste haakavontuur!
De overvloed aan gehaakte topjes op Pinterest – en ik besef dat ik die waarschijnlijk steeds vaker te zien kreeg omdat mijn aandacht ernaartoe ging – herinnerde me aan iets waarmee ik al lang wilde experimenteren: iets draagbaars maken met de granny stitch. Het idee dat me nu het meeste aansprak, was een top opgebouwd uit twee simpele rechthoeken die voor- en achteraan aan elkaar worden gezet, met als resultaat een V-hals aan beide zijden.
Ik dook mijn bak met katoentjes in – want nee, ik ging deze keer niet in de val trappen om nieuwe garens te kopen! – en selecteerde vier kleuren die ik mooi vond combineren. Daarna bedacht ik een patroon waarin ik ze wilde verwerken. Maar eerst maakte ik een paar proeflapjes met verschillende haaknaalden om te zien welke steek ik het mooist vond uitkomen. Die lapjes waste ik ook, want katoen heeft de neiging om na het wassen te krimpen of net uit te rekken.
Daarna was het eigenlijk gewoon een kwestie van opzetten en haken! Allez ja, eerst nog wat rekenwerk om te bepalen hoe groot mijn rechthoeken moesten worden, gebaseerd op wat ik had geleerd uit de proeflapjes. Daaruit bleek dat er nog flink wat rek in zat na het wassen, dus dat hield ik mee in rekening tijdens het meten.
Vrij snel had ik mijn twee rechthoeken gehaakt. De granny stitch is zo’n fijne, gedachteloze steek – het soort project waarbij je je handen laat doen en je hoofd even rust krijgt. Door dit project kreeg ik echt weer zin in meer van zulke eenvoudige, meditatieve haakwerkjes.
En hoe tof is die kleurencombinatie en afwisseling? Ik was helemaal fan! Wat ik wel serieus had onderschat, was hoeveel garen ik nodig zou hebben.
Ik had van elk kleurtje maar één bolletje en dacht dat dat ruim voldoende zou zijn. Niet dus. Toen ik nog maar net aan het einde van mijn eerste rechthoek kwam, begon ik te beseffen dat ik van het groene garen nooit genoeg zou hebben. Geen paniek, dacht ik nog – het was Catania, een populair katoengaren, en dat specifieke groen leek me een modekleur van het moment. Maar helaas: het bleek te gaan om een variant van Catania die inmiddels uit productie is. Dju toch.
Ik overwoog even om een vijfde kleur toe te voegen, maar aangezien ik dat specifieke groen ook voor de afwerking wilde gebruiken, liet ik die optie varen. Dus begon ik de lokale Veritas, Zeeman en Wibra af te schuimen op zoek naar een alternatief. Uiteindelijk vond ik bij Zeeman een garen dat qua kleur bijna identiek was. De samenstelling en het gevoel waren wel anders, maar ik besloot het toch een kans te geven. Het haakte op zich prima mee met de Catania, maar ik bleef me storen aan het verschil in textuur. Daarom liet ik het idee om het ook voor de afwerking te gebruiken varen, en moest ik mijn plannen met het groene garen volledig loslaten.
Ondertussen begon ik ook steeds meer te twijfelen aan mijn berekeningen. Ik vreesde dat de top na het wassen niet lang genoeg zou worden.
Zoals je op de foto’s kunt zien, koos ik uiteindelijk voor een afwerking in het rozige garen, wat ik eigenlijk heel geslaagd vind. Alleen begon ook dat bolletje op zijn einde te lopen, waardoor ik de boord niet zo lang kon maken als oorspronkelijk gepland. Ik overwoog nog om verder te werken met het geel of wit, maar heb dat uiteindelijk niet gedaan.
Ondanks mijn twijfel hoopte ik stiekem nog op een flinke groeischeut na het wassen. Helaas bleef die beperkt tot een magere twee centimeter, terwijl ik op een groei van anderhalve keer had gerekend. Daardoor is de top uiteindelijk toch zeker tien centimeter korter dan gehoopt, en voor mij dus niet echt draagbaar.
Toch kijk ik met plezier terug op dit experiment.
Ook al is het eindresultaat voor mij niet draagbaar, ben ik eigenlijk best tevreden over het model: super eenvoudig in constructie, maar wel heel leuk! Dus dit idee is voor mij absoluut voor herhaling vatbaar – maar dan met meer garen en minder vertrouwen in mijn berekeningen. Gewoon meer op mijn gevoel afgaan qua lengte!
En ja, de kleuren en de manier waarop ze in strepen zijn verwerkt, vind ik echt geslaagd. Hopelijk vindt dit topje nog een nieuw thuis bij één van mijn nichtjes!
Groetjes,
Charlotte
